"1917" po obejrzeniu przeze mnie, stał się dla mnie filmem wyjątkowym. W czasach, gdy kino biegnie za CGI, 4K, zdjęciami i wizualizacją najbardziej robiącą wrażenie, gdy cały czas coś się dzieje, "1917" zostaje w klasyce kinowej sztuki. Użyty system jednego ujęcia nadaje filmowi, nieosiągalną inaczej dynamikę, która już sama w sobie tworzy atmosferę ciężką do podrobienia w inny sposób. Doskonały, fenomenalny scenariusz, bo choć nie brzmi na taki, gdyby spojrzeć bez porównania z innymi produkcjami, to jednak po obejrzeniu "Dunkierki" lub "Na froncie zachodnim bez zmian" jestem szczęśliwy, że taki tu mam szansę doświadczyć. Cóż. Ciesz się tym co jeszcze zostało. Tekst bohaterów jest w sam raz, nie nóży, jest żartobliwy w chwilach, kiedy tego potrzeba. Nie brakuje jednak powagi i chwil smutku. Całość nie jest martyrologiczna, patetyczna, wygórowana jak odczuwałem, że była w "Dunkierce", gdzie pokazana została, na swój sposób "legendarna" (tu w negat. znaczeniu), ewakuacja wojsk. Bynajmniej. Mam wrażenie, że na planie aktorzy w "1917" pracowali zupełnie inaczej, i to daje sukces jakim jest taka produkcja. Dla mnie to rewelacyjny film, cieszy, bo współczesny (2019).