Jakby nie mogli zrobić sobie tych kilku zdjęć, bez udawania, że są filmowcami?

Niepokojący i zastanawiający – tak w dwóch słowach opisałabym film „Huba”.
Ukazany już w pierwszych sekundach obraz zmęczonego ciała mężczyzny uderza widza
wywołując nieprzyjemne odczucia. Ale nie tylko jego ciało wydaje się być niedoskonałe,
obserwując monotonne życie postaci również można opisać je tym samym...

golenie pipki i przycięty kadr chyba nie wystarczą, żeby film stał się dziełem (?)

Film bardzo plastyczny, jak na malarza przystało. Widać, że zdjęcia są dopracowane, przemyślane i zapięte na ostatni guzik. Podoba mi się sam tytuł, który świetnie odnosi się do bohaterów, a jednym z nich jest też fabryka w Mościcach, która wysysa z bohatera całą energię. Natomiast bohaterowie tej miejscowości czerpią...

z życia starego schorowanego faceta i jego córki z maleńkim dzieckiem. Codzienna udręka, beznadziejność, depresja.
Tytułowa Huba- czyli dziecko jak narośl w życiu młodej kobiety. Chwilami dość dosłowny i naturalistyczny.

Poszłam na ten film z dużą nadzieją, spodziewając się poruszającej treści w przyzwoitej choć
oprawie.
Spoglądając co rusz na zegarek, obejrzałam 66 minut 'teledysku'. Brak jakiejkolwiek muzyki irytował cały czas. Co chwila detale,
na zmianę z ujeciami trwającymi zdecydowanie za dlugo, tak długo, by zdenerwować i...

podobnie manieryczna formuła wizualna, zimna, skupiona, detaliczna rejestracja, ale obiekt się zmienia: relacja matka-syn-bóg, która, cóż, niewiele ma wspólnego z hymnem św. pawła do koryntian..

Serio? Ten film cokolwiek miał przekazać? Dno i 5 metrów mułu.

Nic. Zero refleksji, zero potencjału, zero wartości.