Niepokojący i zastanawiający – tak w dwóch słowach opisałabym film „Huba”.
Ukazany już w pierwszych sekundach obraz zmęczonego ciała mężczyzny uderza widza
wywołując nieprzyjemne odczucia. Ale nie tylko jego ciało wydaje się być niedoskonałe,
obserwując monotonne życie postaci również można opisać je tym samym słowem. Milczący
bohater wykonuje te same rutynowe czynności, powtarza te same gesty, chwilami zdaje się być
zaprogramowanym robotem.
Człowiek może się zastanawiać czy towarzyszą mu w tym czasie głębsze rozważania czy też
jego umysł ogranicza się do zapamiętywania czynności wykonanych i przyszłych.
W czasie seansu przyszła mi do głowy myśl, że współczuję mu jego samotności. Okazuje się, że
mężczyzna nie jest sam.
Niczego nie zmienia jednak pojawienie się nowych bohaterów - prawdopodobnie córki i wnuka.
Widzowie mogą jedynie odczuć dodatkowo niechęć i frustrację jaka im towarzyszy. Wszystko co
robią zdaje się być bez znaczenia i choć zdają sobie z tego sprawę nie mogą uciec.
Od samego początku próbowałam zrozumieć tytuł filmu. Oglądając jednak nie znalazłam
jednoznacznej odpowiedzi na pytanie kim lub czym jest „Huba”. Wszystko wydawało się nią być
– fabryka wyniszczająca ciało mężczyzny, dziecko uzależnione od matki, nawet wzajemne
relacje między mężczyzną a kobietą wyglądają na typowo pasożytnicze i destrukcyjne. Myślę, że
był to zabieg celowy – nie ma jednej „Huby”, wszystko może się nią stać.
Dodatkowo nastrój niepokoju buduje cisza, która jest charakterystyczna dla tego filmu.
Monotonne czynności przerywane są jedynie płaczem dziecka , kontrastującym z brakiem
dialogów.
Film był prosty w odbiorze. Brak tu wartkiej akcji, ciekawych dialogów, czy dobrej ścieżki
dźwiękowej, jednak uważam że warto jest go obejrzeć. Pozwala on zastanowić się nad
codziennością i oddać chwili refleksji. Myślę, że jest to ciekawa odmiana szczególnie dla widzów
zmęczonych skomplikowanym kinem wypełnionym zmienną akcją, która nie daje odbiorcom ani
chwili odpoczynku.