Premiera Wiedźmina była sporym wydarzeniem nad Wisłą, bo wreszcie powstała polska, wysokobudżetowa produkcja z dość głośną kampanią reklamową. Postanowiłem sobie powrócić do gry i zobaczyć jak się trzyma po 12 latach od premiery.

Fabularnie mamy dość standardowy motyw z amnezją, twórcy pełnymi garściami czerpią z opowiadań i Sagi z których można znaleźć cytaty żywcem wydarte z kart książek. Główny wątek ma swoje mocne i słabsze strony. Zawsze podobał mi się I akt na Podgrodziu oraz śledztwo w II i III Akcie, gdzie działamy głównie w Wyzimie Klasztornej, a później w Wyzimie Handlowej. Zaś znużenie przeważnie dopada mnie w Odmętach. Jeśli oceniać ten IV rozdział jako osobną całość to faktycznie jest całkiem fajny i klimatyczny. Historia rodem z Balladyny z atmosferą polskiej wsi robi swoje, ale pojawia się w złym momencie. W chwili w której fabuła przyśpiesza i zdaje się zmierzać do finału dostajemy kilkugodzinny rozdział w sennej wiosce. Wracając do samej fabuły, twórcy najwyraźniej bali się już w pierwszej grze poruszać wątek Yennefer i Ciri, substytutem tych postaci stali się Triss i Alvin. Widać, że Redzi jeszcze nie do końca pewnie poruszali się w świecie stworzonym przez ASa. Myślę, że dopiero w drugiej części twórcy mieli bardziej konkretną wizję w jakim kierunku będzie podążać seria, a "jedynka" jest tylko przetarciem szlaku, a także grą, która ma zapoznać tych graczy nie czytających książek z Geraltem. Jednak historia w pierwszej części ma swoje momenty, zwroty akcji, wybory czy ostatnią rozmowę z Jakubem de Aldersbergiem, która robi wrażenie gdy zna się jej kontekst.

Ograniczeniem dla twórców był niewątpliwie silnik Aurora i choć mocno go zmodyfikowali, chyba do maksimum, to pewnych rzeczy nie mogli przeskoczyć. I tak Geralt jest przytwierdzony na stałe do ziemi, nie mogąc skakać co uprzykrza niekiedy eksplorację. Świat jest podzielony na mniejsze, dość korytarzowe lokacje. Tuż po premierze ekrany ładowania były strasznie długie, teraz nie przeszkadzają. Większość graczy odbiła się od walki, która jest nazywana nudnym klikadłem. Trzeba jednak wiedzieć, że silnik na którym wcześniej hulał m.in. Neverwinter Nights nie pozwalał na stworzenie satysfakcjonującej, zręcznościowej walki, o ile w ogóle coś takiego można było na nim zrobić. A jeśli nawet to z pewnością taka walka nie wyglądałaby zbyt efektownie, a tego gracze, którzy czytali książki z pewnością oczekiwali. Mamy 6 stylów walki, po 3 na miecz, z których każdy posiada praktycznie inne animacje i każdy wygląda równie efektownie. Poza tym to były czasy przez Dark Soulsami, które wyznaczyły nowe standardy w zręcznościowej walce i wprowadziły sporo pomysłów z których później skorzystały kolejne części Wiedźmina. Z systemem walki w pierwszej części twórcy robili co mogli by gracz był bardziej zaangażowany i myślę, że mając taki silnik dobrze z tego wybrnęli, a animacje Geralta ogląda się z prawdziwą przyjemnością. Nadal trzeba dopasować styl walki do rodzaju przeciwnika, klikać rytmicznie, używać znaków, eliksirów, petard, olejów co mimo wszystko angażuje. Na pewno walka jest ciekawsza niż w innych grach na Aurorze czy jej późniejszych wersjach Odyssey i Electron Engine na których to powstały oba KotORy, oba Neverwintery czy Jade Empire. Chyba tylko ta ostatnia gra posiada bardziej angażujący i zręcznościowy system walki od pierwszego Wiedźmina, choć opiera się na dość podobnych założeniach. Też są różne style czy moce.

Rozwój postaci jest w porządku i nic poza tym. Rzeczy do rozwijania jest tutaj całkiem sporo: cztery atrybuty, pięć znaków i sześć stylów walki bronią. Drzewka nie są zbyt rozbudowane i głównie dają jakiś procentowy bonus do obrażeń, choć zdarzają się takie dzięki którym możemy nauczyć się wytwarzać misktury, zbierać zioła czy tworzyć petardy. Co poziom dostajemy garść talentów brązowych, srebrnych bądź złotych, które możemy odpowiednio rozdysponować w trybie medytacji. Pomimo swojej prostoty podoba mi się ten system, ponieważ nie jest tak udziwniony jak ten z Wiedźmina 3.

Tym czym po 12 latach pierwszy Wiedźmin może zachwycić jest z pewnością słowiański, swojski klimat i fantastyczna muzyka autorstwa Adama Skorupy i Pawła Błaszczaka. Soundtrack w pierwszej części jest najlepszą ścieżką dźwiękową w całej serii i jedną najlepszą w grach w ogóle. Chwyta za serce i gdy tylko się słyszy jakiś utwór chce się natychmiast wrócić do gry (to powinien robić każdy dobry OST) i myślę, że moje powroty do "jedynki" w dużej mierze wynikały z chęci zatopienia się tej atmosferze, na którą spory wpływ ma muzyka, jeszcze raz. Dopełnieniem tego jest sugestywna oprawa graficzna, pomimo przestarzałego silnika pierwszy Wiedźmin nadal może się podobać. Dzięki ponurej, brudnej stylistyce grafika nie zestarzała się tak jak powinna. Zachwyca zwłaszcza projekt lokacji, architektura w Wyzimie Klasztornej i Handlowej, która wyraźnie się różni. Coś w tym jest, że taka mroczna, jesienna oprawa z kolorystyką utrzymaną w naturalnej tonacji dość dobrze konserwuje grę. Podobnie jest w pierwszym Gothicu, grafika jest już mocno nadgryziona zębem czasu, ale również tworzy niepowtarzalny i niezapomniany klimat Górniczej Doliny. Podoba mi się też pewna kameralność pierwszego Wiedźmina, cała akcja gry rozgrywa się Wyzimie i okolicach.

Wiedźmina ukończyłem czterokrotnie za każdym razem dobrze spędzając czas. To po prostu bardzo dobry erpeg, który część elementów wykonuje rewelacyjnie a część zaledwie poprawnie. Tym co go wyróżnia jest niepowtarzalny klimat o który kolejne części ledwie się otarły.