Jak obejrzysz serial to się dowiesz czemu nosi taki tytuł.

Jest motyw homoseksualizmu. Polecam obejrzeć serial zanim wyrazi się opinię .

To też wiem

Widać, że przeczytałaś dwie linijki tekstu. Ja rozumiem skąd jest ten tytuł.

to nawiązanie do serialu Pingwin i postaci Pingwina z Gotham

W serialu dosłownie jest to wyjaśnione, a sprułeś się nie na temat.

Wcale się nie sprułem.

Fajnie napisałeś. Faktycznie lepiej najpierw zobaczyć coś co się ocenia, ale dzięki że podzieliłeś się odczuciami na temat przedstawianie niepełnosprawności w filmie. Sprawdzę filmy o których wspomniałeś

Ja mam niepełnosprawną umysłowo siostrę i bez rodziców nie przeżyłaby jednego dnia. Choroba nie jest nazwana, ale jest straszna. Siostra ma już 30 lat

I fakt mama musiała rzucić pracę, bo siostra jest zbyt dorosła, aby chodzić do ośrodków. jest to przykre.

Rodzicielstwo i niepełnosprawność z perspektywy uprzywilejowanej warszawskiej bańki, niepełnosprawność jest demokratyczna i daje każdemu. Brakuje mi tu masy problemów niepracujących rodziców.

To dopiero 6 odcinków, nieskończona historia. I kobieta nie pracuje, pokazali to... Jej facet zagina... U mnie w domu jest to samo. Mama nie pracuje, ale tata utrzymuje całą rodzinę. Nie pokażą wszystkiego, czego każdy by oczekiwał.

Jak wiele wartości wniósł ów serial w przestrzeń ogólnoludzką, integracyjną świadczy empatyczny atak na osobę z  niepełnosprawnością za to, że nie spodobał jej się tytuł. Mnie też się tytuł nie podoba. Pingwin może przylgnąć. 

Znalazłem swoją minimalną reprezentację z "Matek Pingwinów*, młody chłopak w nieokreślonym wieku całujący się z dziewczyną w ( szpitalu psychiatrycznym?), była jakaś mowa o psychoterapii. Poczułem, że widzę niewielki procent samego siebie.

"Matki Pingwinów" mimo wszystko całkiem nieźle pokazały "hermetyczne środowisko", dzieci i rodziców w szkołach specjalnych lub szkołach z oddziałami integracyjnymi. To niestety przypomina mikroświat. Osobiście jestem tego przeciwnikiem i całe szczęście istnieje opcja pójścia do masowej klasy w masowej szkole. Nawet znalazłem minimum swojej reprezentacji czyli syn dyrektora całujący dziewczynę w szpitalu psychiatrycznym. Przez całe życie chodziłem do szkoły specjalnej a rodzice nie pozwalali mi nigdzie samemu wychodzić do prawie dziewiętnastego roku życia. Przez brak poczucia samostanowienia o sobie i brak sukcesów w žyciu leczę się psychiatrycznie jedenaście lat. To wszystko miało ogromny wpływ na to, że moje obycie wśród ludzi jest inne, poszukuję pracy 4 lata. Nie utożsamiam się z niepełnosprawnością, ona po prostu jest. Orzeł za ten serial mógłby być dedykowany wszystkim matkom którym "siedzenie na zasiłku" zabrało podjęcie pracy dzięki naszemu systemowi socjalnemu. Nowa ustawa, która tego nie wyklucza pojawiła się dopiero w styczniu tego roku. Moja mama poświęciła mi całe swoje życie zawodowe. Nigdy nie czułem się pingwinem, bo mam obowiązek normalnie żyć, a nie żeby mi rodzina siedziała na dupie.