Może brak tutaj tego ciągłego podskórnego napięcia jak u Polańskiego. Nie widać też wzajemnego, narastającego oderwania, izolowania się od siebie państwa Woodhouse. Wersja Polańskiego jest też bardziej skondensowana, skupiona na jednym. U Holland dużo więcej postaci, bohaterów i wszystko trochę rozlazłe.
Bardziej luźna adaptacja, ale mimo to da się zdecydowanie obejrzeć. Może nawet akurat wolałam Zoe w roli Rosemary niż irytującą Farrow.