Jest rok 1957. Zbyt wysokie normy produkcyjne narzucone przez władze powodują niewykonanie planu, a robotnicy nie wyobrażają sobie, że mogą normalnie żyć bez nagród i premii. Wybucha bunt. Wygrywa demokracja pracownicza – klasa robotnicza wybiera spośród własnych szeregów dyrektora. Jest nim stary ślusarz bez doświadczenia menedżerskiego. Choć wierzy w socjalistycznego ducha i ma komunistyczną przeszłość, stanowiska nie piastuje długo, zbyt łatwo bowiem składa obietnice, z których nie jest w stanie się wywiązać.

Na jego miejsce przychodzi energiczny inżynier. Dla niego najważniejsza jest rentowność produkcji i modernizacja fabryki. Decyduje się na grupowe zwolnienie pracowników, gdyż chce ich zastąpić wykwalifikowaną kadrą. Nowoczesne podejście młodego dyrektora przysparza mu wielu wrogów wśród załogi. Zostaje przeniesiony do warszawskiej centrali. Zastępuje go zasłużony kombatant, który popada w niełaskę władzy i zostaje wysłany na prowincję, do „Fabelu”. Jednak on także długo nie sprawuje stanowiska – samotny i opuszczony przez przyjaciół ucieka w alkoholizm, co kończy się tragicznie.

Kolejny bohater to oportunista z dużym stażem, wieloletni zastępca dyrektora fabryki. Za wszelką cenę stara się pogodzić własne interesy z dobrem przedsiębiorstwa i nie boi się naginania państwowych norm. Choć popada w konflikt z pracownikami, wychodzi z niego zwycięsko, ale z powodów zdrowotnych musi zrezygnować ze stanowiska.

Ostatni dyrektor musi się uporać z protestem, jaki wybucha w „Fabelu” na fali strajków w grudniu 1970 r. Młody inżynier to odważny modernizator. Nie boi się ryzykować dla dobra klasy robotniczej. Czy jego postawa okaże się odpowiedzią na pytanie, jaki powinien być idealny dyrektor?