po trzecim odcinku minęła dobra godzina nim w ogóle mogłam się podnieść z kanapy, a dzień by normalnie funkcjonować. potworność, świadomość, że ludzie którzy zostali wezwani do gaszenia pożaru idą na pewną smierć nie wiedząc o tym, że tylu ludzi ryzykowało życiem i poświęciło zdrowie byśmy dziś mogli normalnie żyć. klaustrofobicznie dusząca scena z nurkami i brakiem światła, czy odtwarzanie zdarzeń z tamtejszego dnia podczas przesłuchania gdy tylko czekało się na tragedię. niepokój, lęk i poczucie bezsilności

Pierwszy odcinek musiałam przerwać, czułam ogromny niepokój i stres, jakbym była obok i zmagała się z tym osobiście. Uczucie okropne, ale takie miało być, pierwszy raz tak bardzo przeżyłam film.

Tak masz racje. Takie uczucie niepokoju w czasie oglądania było i jest. Pomimo tego, ze ja mam 42 lata i poniekąd żyłem kiedy ta tragedia nastąpiła i poniekąd nie sprawdził się czarny scenariusz przewidywany w tamtych dniach przez naukowców. To jednak oglądałem ten serial niedawno w czasie pandemii koronawirusa (powiedzmy, ze podobne odniesie) i czuje się ten niepokój ludzi, kiedy wszystko wokół wariuje, a ci którzy powinni nas bronić są tak samo bezradni jak my.
Z drugiej jednak strony serial jest też świetnie nakręcony, co dodaje autentycznego dramatyzmu.

zdecydowanie. serial zapada w pamięć na długo...