Rodzina Creed - Louis, Rachel oraz dwójka ich dzieci, Ellie i Gage - przeprowadza się ze stresującego Bostonu do Ludlow, małej mieściny w Maine. Na terenie nowo nabytej posesji odkrywają cmentarz dla zwięrząt, gdzie miejscowe dzieciaki od pokoleń chowają swoich pupili. Nietypowe podwórko sprawia, że Ellie zaczyna niepokoić myśl o śmierci najbliższych, w tym jej ukochanego kota Churcha. Tymczasem ciężarówki beztrosko pędzą przez drogę naprzeciwko nieogrodzonej posiadłości Creedów...
"Jedziemy dalej z festiwalem odgrzewania kotletów" - można pomyśleć o drugiej adaptacji jednej z najmroczniejszych powieściStephena Kinga. Z tym że, mając na uwadze jakość "Smętarza dla zwierzaków"z 1989 roku, rzucenie tej konkretnej, gnijącej (dosłownie i w przenośni) bryły mięcha z powrotem na patelnię było doskonałą okazją do ulepszenia przepisu na film, który niejednemu fanowi twórczości mistrza grozy stanął w gardle. Po seansie jednak ciężko oprzeć się wrażeniu, że na tak szczytny cel zabrakło ambicji, a jedynym motywatorem, by sfinalizować projekt, był kasowy sukces "Tego"(2017). Niestety niewiele pomogło posadzenie na stołku reżyserskimKevina KölschaiDennisa Widmyera, których niedoskonałe, ale wciąż interesujące "Gwiazdy w oczach"(2014)pozwalają mnieniać, że w tym przypadku hollywoodzka maszyna nie tyle związała im ręce, co ucięła przy samych łokciach. Wracając myślami do emocjonalnego rozgardiaszu, jaki potrafi wywołać literacki pierwowzór, muszę z bólem napisać: w nowym "Smętarzu dla zwierzaków"nie ma niczego szczególnie wbijającego się w pamięć.
Acz nie można zarzucić pomysłodawcyMattowi Greenbergowii scenarzyścieJeffowi Buhlerowibraku chęci odświeżenia znanej szerokiemu gronu odbiorców historii,zmiany wprowadzone do oryginalnej fabuły są drastycznie tylko z wierzchu... i to nie dlatego, że zdradza je skandalicznie napakowany spoileramizwiastun. Motywem przewodnim nadal jest radzenie sobie ze stratą wraz z całym tabunem tematów pokrewnych, jak wiara i/lub niewiara w życie pozagrobowe, żałoba, akceptacja śmierci jako naturalnej kolei rzeczy itp., itd. W materiale wyjściowym niewątpliwie tkwi potencjał na dzieło pokroju podejmującego podobne kwestie "Dziedzictwa. Hereditary"(2018), ale ostateczny efekt jest zbyt lekki, żeby zrobić jakąkolwiek różnicę - nawet najbardziej współczującemu widzowi.
Pierwsza połowa "Smętarza..."przypomina beznamiętne odhaczanie kolejnych punktów na liście "do zrobienia". Nowy dom; niebezpieczeństwo; dużo łopatologicznego tłumaczenia; kilka tragicznych zdarzeń; niezbyt głębokie dywagacje życiowe. Po raz drugi na ekranie goszczą dwie ikoniczne postacie - Victor Pascow oraz siostra Rachel, Zelda. Ten pierwszy jednak robi tutaj jedynie za wymówkę, by wrzucić do kotła jedną scenęgorewięcej(co nie byłoby złym rozwiązaniem, gdyby nie fakt, że ilość sztucznej krwi zużytej na planie i tak jest niezadowalająca), a ta druga służy głównie jako generator łatwych do przewidzeniajump scare'ów. Nie dość więc, że zaserwowana nam zostaje dość nudna i zdecydowanie za długa powtórka z rozrywki (twórKingazdążył już przecież porządnie zakorzenić się w popkulturze), to puenta opowieści - pierwotnie tak mocna - gubi się gdzieś pomiędzy konwencjonalnymi próbami szokowania a nieudolnymi usiłowaniami, aby choć raz podrzucić nas w fotelu.
Film nabiera werwy, kiedy w końcu rusza akcja, dla której pewnie większość zdecydowała się na zakup biletu do kina. Tempo robi się nawet ciut za szybkie, co jeszcze potęguje wrażenie rozlazłości wstępu, lecz pozwalają na to przymknąć oko takie ozdobniki jak dopracowana, względnie realistyczna charakteryzacja, kilka udanych "ciarogennych" momentów (chociażby na swój subtelny sposób smutna i koszmarna scena kąpieli) oraz powtykane tu i ówdzie nawiązania do innych znanych utworówKinga(np. widoczna przez chwilę w kadrze tabliczka z informacją o zjeździe do Derry).Obsada, a zwłaszcza jej najmłodsi członkowie, nareszcie dostaje prawdziwą szansę wykazania się umiejętnościami aktorskimi, którą wszyscy wykorzystują z lepszym lub gorszym skutkiem. Napisanie, kto stanął przed największym wyzwaniem, wiązałoby się ze zdradzeniem jednego z najważniejszych punktów zwrotnych fabuły, wiedzcie zatem tylko, żeJohn Lithgowjako Jud Crandall, sąsiad protagonistów, spisał się na medal, a wcielający się w Louisa CreedaJason Clarkewypadł tylko odrobinę mniej sztywno odDale'a Midkiffaw tej samej roli trzydzieści lat temu.
"Smętarz dla zwierzaków"nie jest obrazem wyjątkowo źle zrealizowanym. Wątpliwe jednak, by przeciętność była lepsza od lokowania się poniżej średniej - wszak o "najgorszych filmach wszech czasów" przynajmniej mówi się długo po premierze. Scenariusz z całą pewnością mógł być mniej powierzchowny, a reżyseria bardziej odważna. Ale jest jak jest. I mamy po prostu jeszcze jedną pozycję do obszernej kolekcji horrorów, które smakują dobrze tylko zagryzane popcornem i zapijane dużą ilością coli. Towarzyszący napisom końcowym cover piosenki Ramones "Pet Sematary"w wykonaniu zespołu Starcrawler dostajemy chyba w ramach nagrody pocieszenia.
"Jedziemy dalej z festiwalem odgrzewania kotletów" - można pomyśleć o drugiej adaptacji jednej z najmroczniejszych powieściStephena Kinga. Z tym że, mając na uwadze jakość "Smętarza dla zwierzaków"z 1989 roku, rzucenie tej konkretnej, gnijącej (dosłownie i w przenośni) bryły mięcha z powrotem na patelnię było doskonałą okazją do ulepszenia przepisu na film, który niejednemu fanowi twórczości mistrza grozy stanął w gardle. Po seansie jednak ciężko oprzeć się wrażeniu, że na tak szczytny cel zabrakło ambicji, a jedynym motywatorem, by sfinalizować projekt, był kasowy sukces "Tego"(2017). Niestety niewiele pomogło posadzenie na stołku reżyserskimKevina KölschaiDennisa Widmyera, których niedoskonałe, ale wciąż interesujące "Gwiazdy w oczach"(2014)pozwalają mnieniać, że w tym przypadku hollywoodzka maszyna nie tyle związała im ręce, co ucięła przy samych łokciach. Wracając myślami do emocjonalnego rozgardiaszu, jaki potrafi wywołać literacki pierwowzór, muszę z bólem napisać: w nowym "Smętarzu dla zwierzaków"nie ma niczego szczególnie wbijającego się w pamięć.
Acz nie można zarzucić pomysłodawcyMattowi Greenbergowii scenarzyścieJeffowi Buhlerowibraku chęci odświeżenia znanej szerokiemu gronu odbiorców historii,zmiany wprowadzone do oryginalnej fabuły są drastycznie tylko z wierzchu... i to nie dlatego, że zdradza je skandalicznie napakowany spoileramizwiastun. Motywem przewodnim nadal jest radzenie sobie ze stratą wraz z całym tabunem tematów pokrewnych, jak wiara i/lub niewiara w życie pozagrobowe, żałoba, akceptacja śmierci jako naturalnej kolei rzeczy itp., itd. W materiale wyjściowym niewątpliwie tkwi potencjał na dzieło pokroju podejmującego podobne kwestie "Dziedzictwa. Hereditary"(2018), ale ostateczny efekt jest zbyt lekki, żeby zrobić jakąkolwiek różnicę - nawet najbardziej współczującemu widzowi.
Pierwsza połowa "Smętarza..."przypomina beznamiętne odhaczanie kolejnych punktów na liście "do zrobienia". Nowy dom; niebezpieczeństwo; dużo łopatologicznego tłumaczenia; kilka tragicznych zdarzeń; niezbyt głębokie dywagacje życiowe. Po raz drugi na ekranie goszczą dwie ikoniczne postacie - Victor Pascow oraz siostra Rachel, Zelda. Ten pierwszy jednak robi tutaj jedynie za wymówkę, by wrzucić do kotła jedną scenęgorewięcej(co nie byłoby złym rozwiązaniem, gdyby nie fakt, że ilość sztucznej krwi zużytej na planie i tak jest niezadowalająca), a ta druga służy głównie jako generator łatwych do przewidzeniajump scare'ów. Nie dość więc, że zaserwowana nam zostaje dość nudna i zdecydowanie za długa powtórka z rozrywki (twórKingazdążył już przecież porządnie zakorzenić się w popkulturze), to puenta opowieści - pierwotnie tak mocna - gubi się gdzieś pomiędzy konwencjonalnymi próbami szokowania a nieudolnymi usiłowaniami, aby choć raz podrzucić nas w fotelu.
Film nabiera werwy, kiedy w końcu rusza akcja, dla której pewnie większość zdecydowała się na zakup biletu do kina. Tempo robi się nawet ciut za szybkie, co jeszcze potęguje wrażenie rozlazłości wstępu, lecz pozwalają na to przymknąć oko takie ozdobniki jak dopracowana, względnie realistyczna charakteryzacja, kilka udanych "ciarogennych" momentów (chociażby na swój subtelny sposób smutna i koszmarna scena kąpieli) oraz powtykane tu i ówdzie nawiązania do innych znanych utworówKinga(np. widoczna przez chwilę w kadrze tabliczka z informacją o zjeździe do Derry).Obsada, a zwłaszcza jej najmłodsi członkowie, nareszcie dostaje prawdziwą szansę wykazania się umiejętnościami aktorskimi, którą wszyscy wykorzystują z lepszym lub gorszym skutkiem. Napisanie, kto stanął przed największym wyzwaniem, wiązałoby się ze zdradzeniem jednego z najważniejszych punktów zwrotnych fabuły, wiedzcie zatem tylko, żeJohn Lithgowjako Jud Crandall, sąsiad protagonistów, spisał się na medal, a wcielający się w Louisa CreedaJason Clarkewypadł tylko odrobinę mniej sztywno odDale'a Midkiffaw tej samej roli trzydzieści lat temu.
"Smętarz dla zwierzaków"nie jest obrazem wyjątkowo źle zrealizowanym. Wątpliwe jednak, by przeciętność była lepsza od lokowania się poniżej średniej - wszak o "najgorszych filmach wszech czasów" przynajmniej mówi się długo po premierze. Scenariusz z całą pewnością mógł być mniej powierzchowny, a reżyseria bardziej odważna. Ale jest jak jest. I mamy po prostu jeszcze jedną pozycję do obszernej kolekcji horrorów, które smakują dobrze tylko zagryzane popcornem i zapijane dużą ilością coli. Towarzyszący napisom końcowym cover piosenki Ramones "Pet Sematary"w wykonaniu zespołu Starcrawler dostajemy chyba w ramach nagrody pocieszenia.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Smętarz dla zwierzaków (2019)
Wyrwani BoguSukces kasowy"To"sprzed dwóch lat i efektywność recyklingu tradycyjnych dla kultury masowej motywów z... czytaj więcej
