Jeśli zwiastun zaczyna się od sceny, w której T. rex pożera prehistorycznego jaszczura, a następnie ginie w szczękach megalodona, są dwie możliwości. Albo zdesperowani twórcy wyciągnęli z rękawa swojego jedynego asa, albo to tylko przedsmak tego, co czeka na Was w kinie. Na szczęście tym razem Ben Wheatley wyszedł z sytuacji obronną ręką. Jego "Meg 2: Głębia" ma wszystko, czego brakowało wyreżyserowanej przez Jona Turteltauba pierwszej części: dobrze rozpisane relacje między bohaterami, bezpretensjonalny humor, a przede wszystkim WIĘCEJ REKINÓW!
Grany przez Jasona Stathama Jonas Taylor, którego poznaliśmy jako cynicznego najemnika, przeszedł przemianę. Oficjalnie pracuje dla instytutu oceanologicznego założonego przez Jinminga (Wu Jing) – brata Suyin (Bingbing Li), wuja Meiying (Shuya Sophia Cai). Jak jednak wiadomo, badania dna oceanu, choć fascynujące, zwykle nie przynoszą takiej adrenaliny jak dojeżdżanie przestępców zatruwających środowisko. W kapitalnej sekwencji na kontenerowcu bohater przeprowadza akcję, jakiej nie powstydziłby się Orson Fortune z "Gry fortuny". Zdobywa obciążające materiały, a kiedy przeciwnikom udaje się go zapędzić w kozi róg… wyciąga z kieszeni dwa środkowe palce i rzuca się do wody (nara, frajerzy!). How cool is that?!
Meiying tymczasem wyrosła na młodocianą nerdkę, która bardzo chce przejść od teorii do praktyki. A że niemal wszystkie aktywności, na jakie ma ochotę, są w ocenie matkującego jej Jonasa zbyt niebezpieczne, nastolatka bierze sprawy w swoje ręce. Zakrada się na pokład batyskafu mającego zejść na głębokość 7000 metrów, licząc, że gdy jej obecność zostanie odkryta, załoga nie podejmie decyzji o natychmiastowym powrocie na powierzchnię. Marzenie o przygodzie spełnia się z nawiązką. Gdy bohaterowie wpadają na trop spisku, podróż do wnętrza Ziemi zmienia się w walkę o przetrwanie. Co gorsza, dzięki ich działaniom zabójcze stworzenia, do tej pory oddzielone od naszego świata, zyskują niepowtarzalną okazję, by poszerzyć swe terytorium łowieckie. Jak przystało na potomków Bruce'a – tak członkowie ekipy "Szczęk" ochrzcili swojego rekina – megalodony obierają sobie za cel wypełniony turystami kurort o wdzięcznej nazwie Fun Island.
Trudno pisać o ekranowych rekinach, nie wspominając o legendarnym blockbusterze Stevena Spielberga. Jego "Szczęki" posłużyły za inspirację dla całego szeregu niskobudżetowych produkcji – a do tych z kolei otwarcie odwołuje się Wheatley. W "Megu 2" dobrze widać jego fascynację kinem klasy b, można też zaryzykować stwierdzenie, że jest fanem wytwórni The Asylum, która dała światu takie hity, jak "Transmorfersi" (nie mylić z "Transformers") i "Rekinado". W tym przypadku reżyser zapuścił się jednak na terytorium innego drapieżnika ze stajni niesławnego studia – megarekina, czyli bohatera cyklu zapoczątkowanego przez film "Megaszczęki kontra megamacki" (w kolejnych częściach walczył on m.in. z krokozaurusem i radzieckim robotem bojowym). Twórca "High-Rise" świetnie czuje klimat tych dzieł i doskonale wykorzystuje wielomilionowy budżet, pamiętając o zasadzie sequela: ma być szybciej, więcej i śmieszniej.
W efekcie powstał film, który w ławicy wakacyjnych blockbusterów ma szansę okazać się nadrzędnym drapieżnikiem. Przeskakiwanie rekina sprawia Wheatleyowi sporo frajdy – niezależnie od tego, czy jego bohaterowie spacerują po dnie oceanu, czy uciekają przed megalodonami w pontonie. "Meg 2: Głębia" wygląda jak produkcja The Asylum na sterydach: może bez soczystego języka, tryskającej krwi i nader chętnie prezentujących swe wdzięki plażowiczek (kategoria wiekowa PG-13 ma swoją cenę), ale za to z dopracowanym CGI, lepszą dramaturgią i bardziej wiarygodnym aktorstwem. Od "Szczęk" po "Rekinado" wszystkie dotychczasowe filmy o ataku rekina prowadziły do tej chwili. Ekranowe żarłacze znowu są wielkie. Parafrazując Zygmunta Kałużyńskiego, będziecie się bawić jak prosię.
Grany przez Jasona Stathama Jonas Taylor, którego poznaliśmy jako cynicznego najemnika, przeszedł przemianę. Oficjalnie pracuje dla instytutu oceanologicznego założonego przez Jinminga (Wu Jing) – brata Suyin (Bingbing Li), wuja Meiying (Shuya Sophia Cai). Jak jednak wiadomo, badania dna oceanu, choć fascynujące, zwykle nie przynoszą takiej adrenaliny jak dojeżdżanie przestępców zatruwających środowisko. W kapitalnej sekwencji na kontenerowcu bohater przeprowadza akcję, jakiej nie powstydziłby się Orson Fortune z "Gry fortuny". Zdobywa obciążające materiały, a kiedy przeciwnikom udaje się go zapędzić w kozi róg… wyciąga z kieszeni dwa środkowe palce i rzuca się do wody (nara, frajerzy!). How cool is that?!
Meiying tymczasem wyrosła na młodocianą nerdkę, która bardzo chce przejść od teorii do praktyki. A że niemal wszystkie aktywności, na jakie ma ochotę, są w ocenie matkującego jej Jonasa zbyt niebezpieczne, nastolatka bierze sprawy w swoje ręce. Zakrada się na pokład batyskafu mającego zejść na głębokość 7000 metrów, licząc, że gdy jej obecność zostanie odkryta, załoga nie podejmie decyzji o natychmiastowym powrocie na powierzchnię. Marzenie o przygodzie spełnia się z nawiązką. Gdy bohaterowie wpadają na trop spisku, podróż do wnętrza Ziemi zmienia się w walkę o przetrwanie. Co gorsza, dzięki ich działaniom zabójcze stworzenia, do tej pory oddzielone od naszego świata, zyskują niepowtarzalną okazję, by poszerzyć swe terytorium łowieckie. Jak przystało na potomków Bruce'a – tak członkowie ekipy "Szczęk" ochrzcili swojego rekina – megalodony obierają sobie za cel wypełniony turystami kurort o wdzięcznej nazwie Fun Island.
Trudno pisać o ekranowych rekinach, nie wspominając o legendarnym blockbusterze Stevena Spielberga. Jego "Szczęki" posłużyły za inspirację dla całego szeregu niskobudżetowych produkcji – a do tych z kolei otwarcie odwołuje się Wheatley. W "Megu 2" dobrze widać jego fascynację kinem klasy b, można też zaryzykować stwierdzenie, że jest fanem wytwórni The Asylum, która dała światu takie hity, jak "Transmorfersi" (nie mylić z "Transformers") i "Rekinado". W tym przypadku reżyser zapuścił się jednak na terytorium innego drapieżnika ze stajni niesławnego studia – megarekina, czyli bohatera cyklu zapoczątkowanego przez film "Megaszczęki kontra megamacki" (w kolejnych częściach walczył on m.in. z krokozaurusem i radzieckim robotem bojowym). Twórca "High-Rise" świetnie czuje klimat tych dzieł i doskonale wykorzystuje wielomilionowy budżet, pamiętając o zasadzie sequela: ma być szybciej, więcej i śmieszniej.
W efekcie powstał film, który w ławicy wakacyjnych blockbusterów ma szansę okazać się nadrzędnym drapieżnikiem. Przeskakiwanie rekina sprawia Wheatleyowi sporo frajdy – niezależnie od tego, czy jego bohaterowie spacerują po dnie oceanu, czy uciekają przed megalodonami w pontonie. "Meg 2: Głębia" wygląda jak produkcja The Asylum na sterydach: może bez soczystego języka, tryskającej krwi i nader chętnie prezentujących swe wdzięki plażowiczek (kategoria wiekowa PG-13 ma swoją cenę), ale za to z dopracowanym CGI, lepszą dramaturgią i bardziej wiarygodnym aktorstwem. Od "Szczęk" po "Rekinado" wszystkie dotychczasowe filmy o ataku rekina prowadziły do tej chwili. Ekranowe żarłacze znowu są wielkie. Parafrazując Zygmunta Kałużyńskiego, będziecie się bawić jak prosię.
Moja ocena:
9
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
