Recenzja filmu

Kraina lodu II (2019)

Nie zrozumiem dwóch rzeczy. Po pierwsze czytam, że dużo osób marudzi, jakoby bajka zmierzała bardziej w kierunku musicalu niż klasycznej animacji, że za dużo piosenek itd... Wyjaśnijmy sobie jedno - część pierwsza miała dziewięć utworów wykonywanych przez obsadę, natomiast druga ma tych utworów... osiem! Oba filmy trwają praktycznie tyle samo. Dlatego abstrahując od faktu, że zazwyczaj na sequel udajemy się z sentymentu do pierwowzoru, wiedząc czego możemy się spodziewać, BA! licząc na powtórkę z rozrywki (styl), nie mam pojęcia, skąd tego typu zarzuty w stosunku do tej produkcji. 

Po drugie film animowany z reguły jest dedykowany osobom w określonym wieku, miarodajną oceną byłoby więc zapytać o wrażenia... Dzieci. Starsza widownia, jeśli już wybiera się do kina na tego typu przedstawienie, powinna wziąć poprawkę na fakt, iż może brakować już im tego, zanikającego z wiekiem, pierwiastka czerpania czystej radości z rzeczy małych i przeżywania ich całym sobą.



Mając wyjaśnione te kwestie, możemy z czystym sumieniem przejść do opisu ścieżki dźwiękowej. 

Na otwarcie, jako swojego rodzaju przystawkę, dostajemy delikatnie balladowy, przyjemny utwór w skandynawskim stylu pod tytułem "Gdy nie masz nic", śpiewany przez mamę jeszcze młodych sióstr. Kolejno przechodzimy do właściwego wstępu, czyli żywiołowej, wesołej piosenki, wykonywanej przez całą obsadę filmu, zamykającej moje prywatne top 3 tego zestawienia - "To niezmienne jest".

Gdy sala kinowa zdążyła się już pobudzić, twórcy postanowili nie spuszczać z tonu i częstują nas kawałkiem promującym sequel - "Chcę uwierzyć snom" - z wyciąganymi bezbłędnie "górami" przez Elsę, tj. w tym przypadku przez panią Kasie Łaskę, dla której wielkie brawa. Piosenka prezentuje się bardzo okazale, szczególnie rozbrzmiewając w głośnikach sali kinowej, lecz uwaga... Zajęła w moim rankingu miejsce drugie! A na lidera, jak się okazało, przyszło mi chwilę poczekać.



Następnie słyszymy żartobliwe "Kiedy będę starszy" w wykonaniu Olafa, krótkie, parafrazujące fragment z części pierwszej "Człowiek zwierzęciu jest wilkiem" oraz delikatnie rozterkową, jednak zobrazowaną raczej również w zabawnym tonie (a capella reniferów) "Którą wybrać z dróg" - obie w wykonaniu Kristoffa.

I tym sposobem przechodzimy do mojego faworyta, właściwego dania głównego, czyli piosenki "Pokaż się", wykonywanej kolejno subtelnie i z pełną mocą, znowu przez królową zimy i śniegu, w akompaniamencie bardzo fajnie operującego tempem pianina, doładowaną szczególnym pokładem emocjonalnym, który przechyla szalę zwycięstwa na korzyść właśnie tego wykonania.


Listę domyka Anna śpiewająca dość smutne i nastrojowe "Już Ty wiesz co".

Całość jest fajnie i pomysłowo oparta, na głównym motywie głosu nucącego "aaa-aaa" w rytm trzech dźwięków, a w porównaniu do oryginalnych wykonań, po raz kolejny nie mamy absolutnie czego się wstydzić i udowadniamy, że polski dubbing bajkowy to zdecydowanie światowa elita!

Podsumowując seans... Do kina wybrałem się w piątkowy wieczór, po całym tygodniu spędzonym w natłoku pracy i innych obowiązków. Nie nastawiałem się na nic innego, jak na dobrą zabawę i przyjemnie spędzone blisko dwie godziny z bohaterami, których poznałem i polubiłem przed sześcioma laty.


Mówiąc krótko - nie zawiodłem się! Dostałem to, na co w dużej mierze czekałem. Owszem, piosenki nie były już aż tak chwytliwe jak w części pierwszej, fabuła też wypadła nieco gorzej składniowo, ale nadal dominował rozpoznawalny dla tych postaci humor i miło było gościć je ponownie na ekranie sali kinowej, dlatego obraz koniec końców zdecydowanie trafia na moją prywatną top półkę bajek i polecam go z pełnym przekonaniem!