Studiował grę na skrzypcach i altówce oraz kompozycję w konserwatorium Kocha we Frankfurcie nad Menem.
Był twórcą oryginalnego systemu teoretyczno-dźwiękowego.
W latach 1922-1929 był altowiolista w kwartecie smyczkowym L. Amara.
W 1929 roku wraz ze skrzypkiem J. Wolfstahlem i wiolonczelistą E. Feuermanem założył trio smyczkowe.
Był uczestnikiem i animatorem festiwali muzyki kameralnej w Donaueschingen i Baden-Baden w latach 1921-1926.
Od roku 1929 był profesorem kompozycji i teorii muzyki w Staatliche Hochschule für Musik w Berlinie.
W dwudziestych latach uznawany był w Niemczech za mentora i przywódcę młodego pokolenia awangardowych kompozytorów.
Jego opery - "Morderca, nadzieja kobiet" i "Święta Zuzanna", wywołały wielki skandal w tamtych latach. Przepełnione były bowiem erotyką i brutalnością. Oskarżono go nawet o świętokradztwo.
W 1940 roku osiedlił się w USA, tam wykładał w Yale University w New Haven, University of Buffalo oraz w Harvard University.
Zmarł we Frankfurcie (Niemcy).
Umiał grać na wszystkich instrumentach.
Został powołany do nazistowskiej Reichsmusikkammer (Izby Muzycznej Rzeszy), po objęciu władzy przez Adolfa Hitlera.