Nuri Bilge Ceylan 

Kiedy miał 2 lata, jego rodzina przeniosła się ze Stambułu do miasteczka Yenice leżącego na prowincji Çanakkale. Decyzję podjął ojciec, inżynier rolnictwa. Dla małych Nuriego i jego starszej siostry Emine przeprowadzka oznaczała sielskie dzieciństwo na tle wiejskiego krajobrazu. Kres idylli położyła edukacja siostry. Przez brak miejscowego liceum, rodzina musiała powrócić do Stambułu w 1969 roku. Nuri spędził piątą klasę podstawówki, gimnazjum i liceum w szkołach dystryktu Bakırköy. Często wracał do Yenice podczas wakacji.

Naukę w liceum zakończył w 1976 roku, następnie podjął studia inżynierii chemicznej na Uniwersytecie Technicznym w Stambule. Czasy były ciężkie - wykłady nieustannie przerywano z powodu strajków, zamieszek i tarć politycznych. Wybrany przez Ceylana kierunek miał siedzibę w dystrykcie Maçka, gdzie wydarzenia osiągały najwyższą temperaturę. Przez kolejne 2 lata nauka była niemal niemożliwa. W 1978 zmienił kierunek na inżynierię elektryczną na uczelni Bogaziçi Üniversitesi.

Kiełkujące w czasach licealnych zainteresowanie fotografią rozwinął w uniwersyteckim klubie fotograficznym. Dorabiał wykonując zdjęcia paszportowe. Wstąpił także do klubu szachowego oraz alpinistycznego. Obszerna biblioteka uniwersytecka i archiwum muzyczne odegrały znaczącą rolę w pogłębianiu zainteresowania sztukami plastycznymi i muzyką klasyczną. Uczęszczał na fakultet filmowy prowadzony przez Üstüna Barışta. Projekcje klubu filmowego wzmocniły jego miłość do kina, rozbudzoną wcześniej przez pokazy stambulskiej filmoteki w Taksim.

Po ukończeniu studiów w 1985 roku mieszkał w Londynie, potem w Katmandu. Miesiącami podróżował od wschodu po zachód, aż tęsknota za domem przywiodła go z powrotem do Turcji. Nie wiedząc, co dalej począć ze swoim życiem, postanowił odbyć służbę wojskową. W koszarach przeczytał autobiografię Romana Polańskiego "Roman", która wskazała mu drogę - Kino.

Studiował film na uczelni Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi. Na swoje utrzymanie zarabiał fotografią komercyjną. Ceylan szybko zaczął odczuwać pewne zniecierpliwienie - mając przeszło 30 lat, był najstarszym studentem na uniwersytecie i spieszyło mu się do rozpoczęcia kariery filmowca. Po 2 latach zrezygnował z kursu.

Przygodę z kinem zaczął od aktorstwa w filmie krótkometrażowym swojego przyjaciela, Mehmeta Eryılmaza. Jednocześnie brał udział w całym procesie produkcji, wzbogacając już posiadaną wiedzę. Następnie odkupił używaną przez Eryılmaza kamerę Arriflex 2B, aby stworzyć własny obraz.

Pod koniec 1993 roku Ceylan rozpoczął zdjęcia do filmu "Kokon". Kręcił na negatywie osobiście przywiezionym z Rosji oraz przeterminowanej taśmie, jaką otrzymał od publicznej telewizji TRT. Film wyświetlony w Cannes w maju 1995 roku został pierwszą turecką krótkometrażówką, jaka przeszła selekcję do Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes.

Trzy kolejne filmy reżysera zyskały miano "trylogii prowincjonalnej" i noszą autobiograficzne znamiona. "Miasteczko" powstało ze wspomnień reżysera i jego siostry. "Chmury w maju" opowiadają o mężczyźnie, który powraca do rodzinnego miasteczka, by nakręcić film z udziałem swej rodziny. Bohaterem "Uzaka" jest mieszkający w Stambule fotograf, poirytowany wizytą kuzyna ze wsi. Role aktorów pełniła rodzina i przyjaciele reżysera, pomagali także nosić sprzęt. Ceylan zajmował się reżyserią, pisaniem scenariuszy, zdjęciami, udźwiękowieniem, produkcją oraz montażem.

"Uzak" otrzymał Technical Grand Prize na MFF w Cannes w 2003 roku, przynosząc reżyserowi międzynarodową rozpoznawalność. Na kolejnych festiwalach film zdobył łącznie 47 nagród. Tym samym zyskał miano najczęściej nagradzanej produkcji w historii tureckiego kina.

Pasmo sukcesów Ceylana było nieprzerwane. Jego kolejny film, "Klimaty", zdobył w Cannes nagrodę FIPRESCI. W rolach głównych wystąpili reżyser i jego żona. Za obraz "Trzy małpy" otrzymał w Cannes nagrodę dla najlepszego reżysera.

W 2009 roku Ceylan powrócił do Cannes, tym razem jako członek jury. Dwa lata później zdobył tam Grand Prix Festiwalu za film "Pewnego razu w Anatolii". Drugą nagrodę FIPRESCI oraz Złotą Palmę na canneńskim festiwalu przyniósł mu w 2014 roku "Zimowy sen", inspirowany opowiadaniami Antona Czechowa. Prace nad scenariuszem pisanym wraz z małżonką trwały blisko 6 lat.

W udzielanych przez Ceylana wywiadach można odnaleźć klucz do jego twórczości. Reżyser zdradza, iż nie interesują go komedie, jako że sam posiada melancholijne usposobienie. Każdy jego film jest w jakiś sposób inspirowany twórczością Czechowa. Z kolei listę jego ulubionych twórców filmowych zapełniają Michelangelo Antonioni, Ingmar Bergman, Robert Bresson, Yasujiro Ozu i Andriej Tarkowski.