Król Edward VII

Był królem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii i dominiów brytyjskich, a także od 22 stycznia 1901 roku cesarzem Indii. Edward VII urodził się 9 listopada 1841 roku w pałacu Buckingham w Londynie. Był synem królowej Wielkiej Brytanii Wiktorii i księcia Alberta.

Nosił tytuły księcia Kornwalii, księcia Rothesay, hrabiego Carrick, barona Renfrew, lorda Wysp, księcia i Wielkiego Stewarda Szkocji, księcia Sachsen-Koburg-Gotha, księcia Walii, hrabiego Chester oraz hrabiego Dublina. 9 listopada 1858 roku otrzymał Order Podwiązki, a 24 maja 1867 roku Order Ostu.

W 1855 roku wraz z rodzicami wyjechał do Paryża, gdzie przebywał na dworze cesarza Napoleona III. W październiku 1859 roku zaczął studiować w Christ Church w Oksfordzie. Rok później wybrał się w podróż do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Była to pierwsza podróż brytyjskiego następcy tronu do tego państwa. Został bardzo ciepło przyjęty przez Amerykanów, którym przypadła do gustu prostota Edwarda.

Ożenił się 10 marca 1863 roku w kaplicy św. Jerzego w Windsorze z duńską księżniczką Aleksandrą. Mieli sześcioro dzieci. Zamieszkał z żoną w Marlborough House w Londynie. Letnią rezydencją był Sandringham House w Norfolk. Edward nie należał do najprzyzwoitszych małżonków. Prowadził rozpustny i rozrzutny tryb życia. Aleksandra o tym wiedziała, ale tolerowała wybryki męża.

W wieku 59 lat po śmierci matki objął panowanie nad państwem brytyjskim i przyjął imię Edward VII. Zmarł 9 maja 1910 roku na zapalenie oskrzeli. Został pochowany w zamku Windsor.