Johannes Blaskowitz

Blaskowitz urodził się w Peterswalde we Wschodnich Prusach. Podczas I wojny światowej służył jako oficer niemieckiej piechoty. W 1939 podczas ataku na Polskę, Blaskowitz dowodził niemiecką 8 Armią. Wielokrotnie był oburzony okrucieństwem SS wobec polaków jak i żydów. Nie ukrywał nawet przed Hitlerem, że nie podoba mu się zachowanie SS-manów i Gestapo wobec ludności cywilnej. Od czerwca 1940 roku, objął dowodzenia nad północną częścią okupowanej Francji. 12 maja 1944 roku, Johannes Blaskowitz został mianowany dowódcą nowo utworzonej grupy Armii G, której zadaniem była obrona frontu ciągnącego się w południowej Francji. Wkrótce, po lądowaniu aliantów na tamtejszym terenie, zmuszony był wycofać się ze swoimi wojskami wgłąb kontynentu. Ostatnią ważną rolą Blaskowitza w drugiej wojnie światowej było dowództwo nad Festung Holland, której to bronił odrzucając wszelkie propozycje kapitulacji. Po klęsce Rzeszy w 1945 roku, Blaskowitz trafił do niewoli. Na początku 1948 roku został oskarżony o zbrodnie wojenne, podczas procesu Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu. Przed odczytaniem aktu oskarżenia popełnił samobójstwo, wyskakując przez okno Pałacu Sprawiedliwości w Norymberdze. Warto zwrócić uwagę na fakt, iż był on jednym z najbardziej moralnych niemieckich dowódców. Oponował on za humanitarnym traktowaniem jeńców wojennych, starając się za wszelką cenę zapewnić im jak najlepsze warunki. Wiele razy protestował przeciw zbrodniczym akcjom, których dopuszczało się SS, prowadzonych głównie w Polsce, na polskich Żydach. Swymi przejawami humanitaryzmu wiele razy naraził się Hitlerowi.