Jerzy Duszyński

Jerzy Duszyński uznawany był za pierwszego amanta polskiej kinematografii powojennej. Przyszedł na świat w Moskwie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przeniósł się wraz z rodzicami do rodzinnego majątku w Mińsku Mazowieckim. W 1936 roku rzucił naukę w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie i postanowił zająć się aktorstwem. Ojciec odmówił synowi pomocy finansowej w zdobyciu wymarzonego zawodu i Duszyński musiał imać się różnych zajęć, aby zapłacić za studia. Po ukończeniu nauki w 1939 roku w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej zadebiutował na deskach Teatru Polskiego. Miał również wystąpić po raz pierwszy na ekranie w kręconej przez Józefa Lejtesa adaptacji noweli Henryka Sienkiewicza  zatytułowanej "Hania". Zdjęcia do filmu zostały jednak wstrzymane z powodu wybuchu drugiej wojny światowej.

Lata okupacji spędził pracując jako kelner w wileńskiej restauracji. W 1946 roku wystąpił w pierwszym powojennym filmie fabularnym "Zakazane piosenki". Aktor wcielił się w nim w postać muzyka Romana Tokarskiego opowiadającego o tym jak to muzyka pomogła przetrwać jemu i najbliższym czasy wojny. Obraz w reżyserii  Leonarda Buczkowskiego stał się kinowym przebojem a Duszyński i partnerująca mu Danuta Szaflarska
stali się idolami widzów. 3 lata później przystojny aktor znów podjął współpracę z Buczkowskim występując w komedii "Skarb", która również zaciągnęła widzów do kin. Na planie Duszyński spotkał się z legendarnym polskim komikiem, Adolfem Dymszą. W latach swojej kariery Jerzy Duszyński współpracował z takimi znanymi polskimi reżyserami jak Andrzej Kondratiuk ("Hydrozagadka") Stanisław Bareja ("Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz") Tadeusz Chmielewski ("Jak rozpętałem drugą wojnę światową") czy Jerzy Kawalerowicz ("Śmierć prezydenta") u którego wcielił się w postać Marszałka Józefa Piłsudskiego.
 
Rok później aktor zasłabł w studiu radiowym i został przewieziony do szpitala. Tam zdiagnozowano u niego nowotwór płuc. Zmarł 27 lipca 1978 roku. O życiu prywatnym i zawodowym legendy kina można przeczytać w napisanej przez Marka Gałęzowskiego biograficznej książce "Jerzy Duszyński- sława i przemijanie".