Édith Piaf

Edith Piaf, nazywała się właściwie E. Giovanna Gassion (1915-1963). Przydomek Piaf znaczy dosłownie wróbelek. Była francuska piosenkarką i aktorką. Wystepowała od 1935. Odkryta przez Ludwika Leplee na paryskim chodniku, gdzie śpiewała uliczne piosenki. Od 1936 nagrania płytowe, koncerty w radiu, 1939 sukcesy w music-hallu, 1940 występy w specjalnie dla niej napisanej sztuce J. Cocteau Le bel indifférent; role w filmach: Montmartre sur Seine (1945), Neuf garçons un coeur (1947), Etoile sans lumière (1947) i in. Po 1947 koncerty w Stanach Zjednoczonych gdzie podpiła serce publiczności swoją prostotą.
Obdarzona silnym, pełnym ekspresji, dramatycznym głosem, zyskała sławę jednej z najwybitniejszych piosenkarek świata. Jej geniusz potrafił olśnić wszystkich. Nostalgiczny repertuar Piaf był bardzo mile przyjmowany w okupowanej Francji.
Edith już za życia stała się legendą. Jedyne czego pragnęła przez całe życie to śpiewać i kochać! Umarła bardzo młodo, wyczerpana i zadłużona, pomimo iż była jedna z najlepiej opłacanych piosenkarek świata.
Do najpopularniejszych piosenek w jej repertuarze należały m.in. L'accordéoniste, La vie en rose, Milord, Padam, padam, Hymn a’lamour, a zwłaszcza Je ne regrette rien; pamiętniki (Ma vie 1964) oraz autobiografia spisana przez dziennikarza francuskiego na podstawie wywiadów, zaakceptowana przez Piaf „Na balu szczęścia” Louisa Rene Dauvena, ukazana wiosna 1958 z przedmową Jeana Coctou.