film
Tam, gdzie rosną poziomki
Smultronstället1957
1h 31m
Profesor Isak Borg udaje się do Lundu, by wziąć udział w obchodach własnego jubileuszu naukowego. Mężczyzna rozmyśla o swoim życiu.
Tam, gdzie rosną poziomki
reżyseria Ingmar Bergman
scenariusz Ingmar Bergman
produkcja Szwecja
premiera 26 grudnia 1957 (Światowa) , 13 października 2006 (Polska premiera kinowa)
Ranking ról
Profesor Isak Borg jedzie ze Sztokholmu do Lundu, aby odebrać doktorat honoris causa. Podróż trwa tylko jeden dzień, podczas którego stary profesor wspomina swoje życie. Film rozpoczyna się snem profesora, który widzi swoje zwłoki, wiezione karawanem przez opustoszałe miasto. W podróży towarzyszy mu Marianne, jego synowa. Po drodze... czytaj dalej
Informacje o filmie Tam, gdzie rosną poziomki
dystrybucja Gutek Film
studio Svensk Filmindustri (SF)
tytuł oryg. Smultronstället
inne tytuły Cuando huye el día Międzynarodowy
Wild Strawberries Międzynarodowy
Wild Strawberries Wielka Brytania
Wild Strawberries USA
więcej
Marianne mówi, że zamierza popływać w starym domu, ale kiedy wraca, jej włosy są suche.
Ingmar Bergman napisał scenariusz do tego filmu podczas pobytu w szpitalu.
Zdjęcia do filmu kręcono w Szwecji (Lund, Skåne län oraz studio w Sztokholmie).
Mówi się, że Europa wydała trzech wielkich reżyserów będących prekursorami kina autorskiego. Luis Bunuel, Federico Fellini i Ingmar Bergman tworzyli kino dosyć trudne w odbiorze, naładowane symboliką i będące swoistą walką z własnymi demonami. Ostatni z nich, Ingmar Bergman, w rozliczeniu z samym sobą stworzył "Tam, gdzie rosną poziomki", obraz... więcej
"Tam gdzie rosną poziomki" to bardzo osobiste dzieło Bergmana, chociaż kręcąc je, miał 37 lat, a głównym bohaterem, któremu nadał swoje własne cechy i lęki, jest starzec. W 1958 roku film został nagrodzony Złotym więcej
Znajdź filmy, które mogą Cię zainteresować
Argumentacja:
1. Nakreślanie postaci profesora odbywa się poprzez dialog, nie poprzez akcję,
zauważcie, że gdzieś na początku filmu, w jednej ze scen rozgrywających się w
samochodzie, Marianne wytyka profesorowi wszystkie jego wady, bardzo dokładnie
kreśląc mapę jego postaci widzowi. I w ten sposób Bergman...
Kocham ten film, oglądałem go już z siedem razy i pewnie kiedyś jeszcze zobaczę. Oglądałem go już za młodu, ale tak naprawdę odkryłem go, tak jak resztę twórczości Bergmana, ze dwadzieścia lat później.
Wszystko w tym filmie jest doskonałe. Widok Ingrid Thulin mnie zatyka i wpędza w depresję. Dialogi znam na pamięć....
Dobra. Wymieńcie aktorkę, która ja urodą bije. Monroe to przy jest taka przeciętna. Ale jak już wymienicie, to niech to będzie porządne lanie, a nie jakieś tam szturchnięcie.
Z pewnością dzieło wielkie, lecz nie przetrwało próby czasu i jest po prostu nie do spożycia w dzisiejszych realiach.
zjadljad 64 punkty
MajkelBlack 30 punktów
Evangarden 29 punktów