Najnowszy film dziwnego reżysera, którego "Nieodwracalne" było znakomitym kawałkiem niekonwencjonalnego, obrazoburczego kina. Ale Noe, pokazując 12 minutowy gwałt na Monice Belucci i rozpieprzanie glowy gaśnicą, nie zdecydował się, by we "Wkraczając w pustkę" pójść o krok dalej.

Oczywiście, nie oznacza to, że nie jest kotnrowersyjnie. Bo jest. Chociaż już nie tak bardzo. Obrazów przemocy zdecydowanie tutaj mniej, gwałtu żadnego nie ma, a morderstwo tylko jedno i prawie go nie widać. Jest za to sporo nagości i seksu, ale nie wiem, czy kogoś to w naszych czasach jeszcze rusza. Chociaż muszę przyznać, że w intymnych scenach Noe popuścił wodze wyobraźni, kręcąc je pod kazdym możliwym kątem i z każdej możliwej strony.

Fabuła. Hm, czy w tym filmie jest jakaś fabula, mógłbym polemizować. W skrócie, główny bohater umiera, a jego dusza opuszcza ciało, krążąc po mieście, odwiedzając znajomych i siostrę, której obiecał, że zawsze będą razem. Obietnicy więc dotrzymuje, choć w zaskakujący sposób. Widzimy też wcześniejsze życie Oscara (głównego bohatera) i wydarzenia, które doprowadziły do jego śmierci.

Kojarzycie "Tybetańską Księgę Umarłych"? Ten tytuł powinien być raczej znany, u buddystów pelni mniej więcej taką samą rolę, jak u chrześcijan Biblia. "Tybetańska"... opisuje stan pośredni, w jakim znajduje się dusza, zawieszona pomiędzy światem żywych i umarlych. Zresztą, jeden z bohaterów informuje o tym Oscara, pośrednio więc i widza. I tu mamy chyba pierwszy w historii kina przypadek, w którym reżyser zaspoilerował swój własny film niemal na samym początku, streszczając treść świętej buddyjskiej księgi, ktorej to film jest adaptacją. Właśnie tak, adaptacją. Nie potrafię powiedzieć, czy wierną, ale z pewnością przybliżająca nam nieco wierzenia buddystów i proces reikarnacji.

Ale jednak fabuła nie jest w tym filmie najważniejsza, bo najważniejsza jest strona wizualna. Oszałamiająca strona wizualna. Film otwiera zabójcza dla epileptyków czołówka (dostepna na youtube), później zaś mamy fantastycznego, świetnie zrealizowanego longshota. Noe po raz kolejny pokazuje, że ma swoja pokreconą wizje kina, gdyż akcję obserwujemy oczami głównego bohatera. Dosłownie. Efekt jest niesamowity, ci, którzy kiedykolwiek grali w jakiegokolwiek FPS-a będą wiedzieć, czego się spodziewać. A wizje narkotyczne? Wbrew panującym na forach opiniom, w filmie znalazła się chyba jedna i to na samym początku, w zasadzie niczym się nie wyróżniająca. Ten film nie potrzebuje jednak efektow rodem z Windows Media Playera, by oddać przytłaczającą, narkotyczną rzeczywistość. Ponure kadry zestawione z nagłą burzą kolorów robią wrażenie. Filmu nie miałem okazji oglądać w kinie, ale z pewnością niektórzy będą mieli z taką migotaniną problem.

A teraz napiszę do tych, którzy od filmu oczekują jakiejś egzytencjonalnej jazdy, odpowiedzi o sens życia i o sens umierania. Rozczaruje was. Noe zdecydowanie postawił na stronę techniczną, zaś ciepłym moczem olał stronę fabularną (coś takiego można było zaobserwować w "Avatarze" ). Film oczarowuje przepychem i świetną realizacją przez półtorej godziny, potem jednak znużenie ogarnia już do samego końca. I choć dwie ostatnie sceny są fenomenalne to i tak nie potrafią zabić uczucia nudy, jaka ogarnia wcześniej. Dobrze by zrobiło "Wkraczając w pustkę", gdyby go umiejetnie przemontować i skrócić o te kilkanaście niepotrzebnych minut.

7/10