Andrzej Leszczyc (J. Skolimowski) tuż przed trzydziestymi urodzinami, bez ukończonych studiów, za to po odbytej służbie wojskowej, wysiada z pociągu w ślad za przypadkiem zauważoną znajomą. Teresa (A. Zawieruszanka), koleżanka z politechniki ma poprowadzić realizację projektu w miejscowym kombinacie przemysłowym. Leszczyc jej towarzyszy, mimo że nie ma dyplomu, ani jak się wydaje kompetencji. Za tu ma za sobą kilkadziesiąt walk bokserskich, więc weźmie udział w pokazowym turnieju. Będzie miał przed sobą trudnego zawodnika, podobnie jak koleżanka w kombinacie. W ich rozmowach przewija się pytanie, czy warto o coś walczyć, dużego i małego, czy raczej oddać walkowerem. Drugi pełnometrażowy film fabularny Jerzego Skolimowskiego, z serii filmów o Andrzeju Leszczycu, wraz z debiutanckim "Rysopisem", późniejszym "Walkowerem" i "Rękami do góry". Twórca miał już za sobą pierwsze sukcesy w kraju i za granicą. W filmie powraca cytat z wiersza Skolimowskiego o człowieku na stacji kolejowej. Mimo że mija kilka lat, wydaje się, że bohater wysiada wprost z pociągu, na który spieszył w finale debiutu. Postać grana przez samego reżysera wzbogacona została o jeszcze jeden autobiograficzny rys – zamiłowanie do boksu. W pejzażu nowoczesnego miasteczka pojawiają się rekwizyty z innej epoki, z innego porządku, jak krzyż, stara waga. Ponownie uhonorowano reżysera Grand Prix na Festiwalu Filmowym w Arnhem (1965), zdobył też wyróżnienie w Mannheim (1965) oraz nagrodę czasopisma "Cahiers du Cinema" (1966), trybuny francuskiej Nowej Fali.