Piękne kino niezależne z Ameryki. Szkoda, że takie pozycje docierają do nas bardzo rzadko. WiK (Wprost) Film o delikatnej konstrukcji, pełen subtelnego uroku i optymizmu. Variety Piękny i poetycki film. Kino Cudownie zaskakująca komedia romantyczna. Los Angeles Times Miranda July odkrywa humor i magię w miejscach, do których nikt wcześniej nie zaglądał. Newsweek

Christine Jespersen (Miranda July) jest samotną artystką i kierowcą specjalnej „taksówki” dla starszych ludzi. Richard Swersey (John Hawkes), od niedawna samotny, sprzedawca butów i ojciec dwóch chłopców, oczekuje od życia czegoś wyjątkowego. Jednak gdy poznaje urzekającą Christine zaczyna się wycofywać. Dla Robby’ego, siedmioletniego syna Richarda, życie nie jest takie skomplikowane. Bez problemu angażuje się w pikantny romans internetowy z nieznajomą. Jego czternastoletni brat Peter, królik doświadczalny w sprawach seksu dla dziewcząt z sąsiedztwa – przygotowuje się do przyszłej roli kochanka i męża. We współczesnym świecie Mirandy July codzienność staje się wyzwaniem, a zwykli ludzie jawią się jako promienne postaci. Dzielą się z nami swoimi najskrytszymi myślami, działają pod wpływem tajemniczych impulsów i cierpień. Wszystko po to, by doświadczyć poczucia więzi i odnaleźć spełnienie w krótkich momentach zjednoczenia z innym człowiekiem. Tęsknota za przyszłością, za tym, by ktoś mnie odnalazł, by w moim życiu pojawiła się magia i odmieniła wszystko.

Jak narodził się pomysł na film? Inspiracją filmu stała się tęsknota, którą nosiłam w sobie jako dziecko. Tęsknota za przyszłością, za tym, by ktoś mnie odnalazł, by w moim życiu pojawiła się magia i odmieniła wszystko. Wpłynął na niego również sposób, w jaki ta tęsknota zmieniała się wraz z moim dorastaniem, stając się mniej bojaźliwą, mniej wypaczoną, lecz nie mniej pełną nadziei. Masz doświadczenie z różnymi środkami wypowiedzi artystycznej. W jaki sposób wpłynęły one na twój sposób reżyserowania? Dla mnie jest tylko jedno medium wypowiedzi i tylko jeden głos wewnątrz mnie. Rozmaite strategie – performance, opowiadania, sztuki radiowe, filmy – to właśnie ten głos w rozmowie z różnymi stronami mojej osobowości. Pewna część mnie uwielbia nowinki technologiczne, stąd gotowość do poświęcenia miesięcy na odkrycie nowych sposobów wykorzystania zapisu wideo na scenie. Lecz inną część mojej osobowości to nudzi, bo po prostu chce być na scenie. Z drugiej strony jestem również nieśmiała i chcę jedynie napisać opowiadanie w swoim własnym pokoju, bez konieczności kontaktowania się z innymi. Ta część mnie, która kręci filmy, ma wielkie plany i chce rozmawiać z całym światem. Jak pomocna dla powstania filmu była współpraca z Sundance Institute? Czy było to wartościowe doświadczenie dla początkującego reżysera? W styczniu 2003r. wzięłam udział w warsztatach dla scenarzystów w Sundance. Nigdy przedtem nikomu nie pokazałam mojego scenariusza, więc już usłyszenie imion moich postaci wypowiadanych na głos było dla mnie przełomowym wydarzeniem. Trwające miesiąc warsztaty umożliwiły mi nakręcenie próbnych wersji siedmiu scen ze scenariusza. Niezwykle ważnym doświadczeniem było wydobycie filmu z mojego wewnętrznego świata i uświadomienie sobie, jak wiele będę musiała z siebie dać, aby marzenie stało się rzeczywistością. Z perspektywy czasu doceniam również to, iż dzięki warsztatom dowiedziałam się, jak trudne zadanie stoi przede mną. Zanim zabrałam się do pracy, byłam na nią całkowicie przygotowana. Na czym polegają, według ciebie, zasadnicze różnice pomiędzy rolami scenarzysty, reżysera i aktora? Która z nich jest najciekawsza? Moim zdaniem pisanie ma wiele wspólnego z aktorstwem. Pisząc, odgrywam wszystkie role, czytam na głos dialogi, zastanawiam się nad mimiką i potem przelewam te pomysły na papier. Zanim dotrę na plan zdjęciowy, mam cały scenariusz w głowie, jakby moim zadaniem było odtworzenie każdej z ról. Proces pisania scenariusza jest dla mnie bardzo intuicyjny, a także samotny. Kiedy reżyseruję, nagle zaczynam potrzebować innych. Jako reżyser, staram się sprawić, by moi współpracownicy czuli się równie swobodnie, jak czułam się ja, pisząc we własnym pokoju. Tak jest trudniej, lecz dzięki temu nasza praca nabiera znaczenia. Czy możesz powiedzieć coś o roli Richarda jako ojca? I jako potencjalnego kochanka? Nie sądzę, by Richard czuł się prawdziwym tatą, nie uważa się za kompetentnego do tej roli. Intryguje mnie teoria, według której bycie „ojcem” jest rolą, którą trzeba wybrać i z własnej woli być jej wiernym. Ta teoria zakłada, że role są ważną częścią naszej drogi przez życie. Wybór i nauka roli są ryzykiem, które Richard musi podjąć. W filmie Richard mógł przeżyć niezwykle romantyczne chwile, gdy Christine wsiadła z nim do samochodu, lecz zamiast tego odrzucił ją. To dlatego, że nie umie zagrać roli „kochanka”. To jest ten wielki psychiczny skok, który musi wykonać, tak jak ja musiałam wykonać psychiczny skok i stać się „reżyserem” filmu. Jeśli nie ufamy rolom, jest nam trudniej wytrwać w jakimkolwiek związku. John Hawkes naprawdę wyraziście to pokazał grając Richarda. John jest inteligentny w sposób niebezpieczny, zabawny, zapierający dech w piersi, a zarazem odkrywczy. Wzrusza mnie jako człowiek tak samo, jak Richard wzrusza mnie jako postać filmowa. Jak układała Ci się praca z dziećmi na planie? Doskonale! Moim zdaniem można dzięki nim odnaleźć w sobie nieprzebrane pokłady miłości i czułości. Wspaniale jest móc się tak czuć przez cały dzień pracy. Brandon, który gra rolę Robbiego, był pierwszym dzieckiem ubiegającym się o tę rolę. To postać siedmioletniego chłopca, a my poszukiwaliśmy dziewięciolatka, który będzie wyglądał na siedem lat. Do pokoju przesłuchań wszedł pięciolatek. Nie byłam nawet pewna, czy umie czytać. Poprosiłam go, żeby trochę poimprowizował, a on wtedy odwrócił się do nas i spytał: Kiedy wygłaszam kwestię z kupką? Okazało się, że każdą linijkę zna na pamięć. Mogliśmy od razu kręcić, okazał się być małym geniuszem. Próbowaliśmy znaleźć kogoś starszego, ale zanim nam się to udało Brandon skończył sześć lat. Bardzo chciałam, by to właśnie on zagrał tę rolę. Jego mama powiedziała, że to pierwsza rola faktycznie odpowiednia do jego wieku. Sprawy związane z kupką były mu doskonale znane, był właśnie na tym etapie rozwoju. Jeśli nie nauczymy dzieci wstydu, po prostu go nie odczuwają. Takie było moje podejście do wszystkich naszych dzieci. Milesa Thompsona znaleźliśmy w ostatniej chwili. Był jedną z kilku osób, które musieliśmy ściągnąć z Nowego Jorku. Szukałam chłopca pozbawionego wszelkich cech macho, a Miles właśnie taki jest. Ma niezwykle bogate wnętrze, jest po prostu na zupełnie innym poziomie. Wspaniale było pracować z nim, ponieważ aktorstwo jest jedynie jedną z miliona rzeczy, które go fascynują. Bardzo pociągały go eksperymenty i uczenie się przez nie. To rzadka rzecz w przemyśle filmowym, zorientowanym na osiąganie celów. W rolę Sylvie wcieliła się Carlie Westerman. Nic jej nie zraża, nawet niezwykle silny stres. Niekiedy udzielała mnie i Chuy’owi Chavezowi łagodnych wskazówek. Chyba wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że obcujemy z prawdziwą gwiazdą i trudno było nie zgodzić się nawet z najbardziej dziwacznymi pomysłami tej niewzruszonej dziesięciolatki. Jak dużym wyzwaniem było kierowanie dziećmi w „dorosłych” sytuacjach? Gdy Miles, Natasha i Najarra odgrywali scenę w sypialni Petera, nagle stali się zwartą grupą, a ja poczułam się cudownie nieistotna. To trudna scena, o delikatnej tematyce, lecz tak naprawdę bardzo niewiele nimi kierowałam tego dnia. Byłam jak ta mało fajna mama, która zawstydza nas próbując zrozumieć nasz świat. Mieli swój własny rytm, byli niezwykle poważni i skrępowani. Właśnie tego potrzeba było do ukazania rytuału erotycznego dziejącego się między nimi. Co powiesz o współpracy z Chuy’em Chavezem? Czy wcześniej pracowaliście razem? Nigdy wcześniej nie pracowałam z Chuyem, ale mamy wspólnego przyjaciela w osobie Miguela Artety. Chuy sfilmował dwa pierwsze filmy Miguela. Kiedy poznałam Chuy’a, od razu wiedziałam, że znajdziemy wspólny język. Obydwoje mamy podobne zaplecze artystyczne, co ułatwiło nam wzajemne zaufanie. Przez trzy dni odgrywałam dla niego film w swoim salonie, wcielałam się we wszystkie role i ukazywałam każdy ton i każdą emocję, które chciałam uchwycić. Było to konieczne, ponieważ z wyjątkiem najtrudniejszych scen, nie mieliśmy rozrysowanych kadrów. Następnie nadszedł czas na próby z aktorami, które Chuy utrwalał cyfrowo. Przeglądaliśmy je potem i albo mi się podobały, albo od razu dostrzegałam problemy. Było to pomocne zwłaszcza przy scenach, w których także występowałam. Opowiedz o warstwie muzycznej i dźwiękowej w filmie. W jaki sposób pomogły Ci uzyskać zamierzony efekt? Większość muzyki powstała przy użyciu „instrumentów demokratycznych”, jak je nazywa kompozytor Mike Andrews. To instrumenty, na których może każdy grać: keyboardy Casio i różne syntezatory dźwięku (vocoder, drum machine, itp.). Ponieważ nie używaliśmy sekwencera MIDI, dźwięk zyskał dodatkową wartość przypadkowości wykonania. Pełna emocji muzyka wykonana na tych chłodnych instrumentach dobrze odzwierciedla charakter filmu. Podkreśliła jego przejmującą szczerość nie wywołując jednocześnie efektu ckliwości. To niezwykle osobisty film. Jak ważne jest dla ciebie odzwierciedlanie siebie w dziełach, które tworzysz? Każdego dnia odczuwam potrzebę tworzenia, wykorzystując rozmaite nośniki wypowiedzi artystycznej. Czynię to, ponieważ urzekają mnie ludzie i ich życie, a również po to, by dać się nieść czasowi w sposób możliwy do zaakceptowania. Nie staram się świadomie uczynić moich dzieł osobistymi. Czasem jestem nawet pewna, że napisałam scenę, która nie ma nic wspólnego ze mną, ale to właśnie te sceny uderzają mnie później najbardziej. Dostrzegam, że pisząc je wyprzedzałam sama siebie o lata świetlne, pozostając sama za sobą w tyle. Film jest oryginalny i przełomowy dzięki temu, że opiera się prostemu opisowi i zaszufladkowaniu pod względem gatunku i tonu.

Produkcja filmu „Ty i ja, i wszyscy, których znamy” dała mi dużo satysfakcji, ponieważ była trudnym wyzwaniem. Film jest oryginalny i przełomowy dzięki temu, że opiera się prostemu opisowi i zaszufladkowaniu pod względem gatunku i tonu. Wyzwaniem było znalezienie funduszy na taki film. Bez gwiazdorskiej obsady, w reżyserii debiutantki, ze scenariuszem dla wielu przerażającym, ponieważ znajdującym się w tak niecodziennej przestrzeni narracyjnej, podkreślającej znaczenie chwili. Trudnym zadaniem było także stworzenie pięknego, emocjonalnie bogatego filmu przy stosunkowo niewielkich nakładach finansowych. Agencje IFC Films i Film Four wspierały nasze ambicje realizacji filmu opartego na oryginalnej i pełnej siły wizji Mirandy. Dzieliły również naszą wiarę w to, że film znajdzie swoją widownię. Wizję Mirandy cechują delikatność oraz umiejętność uchwycenia specyfiki ludzkich emocji, niepokojów, gestów, wzajemnych kontaktów i wyczucia czasu, możliwe do ukazania tylko w filmie. Bycie częścią tego projektu podwoiło moją wiarę w sens podejmowania ryzyka i w potencjał twórczy kina. Tworzenie filmu to długa droga. Być może niekiedy zbyt często mówi się o magii tego procesu ale warto w nią wierzyć.

Miranda July (scenariusz, reżyseria, wystąpiła w roli Christine) „Ty i ja, i wszyscy, których znamy” (IFC Films / FilmFour) to pełnometrażowy debiut Mirandy July. Miał premierę na festiwalu filmowym w Sundance w 2005r, gdzie został wyróżniony specjalną nagrodą jury za nowatorską wizję. Scenariusz nabrał ostatecznego kształtu podczas warsztatów dla scenarzystów i reżyserów, które odbyły się w Sundance w 2003r. W 2004r. July została wyróżniona nagrodą Sundance/NHK International Filmmaker’s Award. W swojej pracy próbuje różnych form wypowiedzi artystycznej – filmu, performance, sztuki audio, pisarstwa. Jej filmy krótkometrażowe (Haysha Royko, The Amateurist, Nest of Tens, Getting Stronger Every Day) były wyświetlane na całym świecie, m.in. w nowojorskim Muzeum Sztuki Współczesnej i w Muzeum Guggenheima. Nest of Tens i instalacja audio The Drifters prezentowano podczas biennale sztuki w Whitney w 2002r. Podczas biennale w Whitney w 2004r. zaprezentowała projekt learningtoloveyoumore.com, utworzony przy wsparciu fundacji Creative Capital, we współpracy z artystą Harrellem Fletcherem. Performance Mirandy July Love Diamond, The Swan Tool, How I Learned to Draw, wykorzystujący różne media, prezentowano m.in. w Institute of Contemporary Art w Londynie i w galerii The Kitchen w Nowym Jorku. Opowiadania July ukazały się na łamach The Paris Review i The Harvard Review, a jej radiowe performance są regularnie nadawane w audycji The Next Big Thing emitowanej przez rozgłośnię NPR. John Hawkes (Richard) Imponujący życiorys tego aktora obejmuje dużą liczbę znaczących dla kina i telewizji ról. Obecnie występuje w roli Sola Stara, energicznego przedsiębiorcy żyjącego w mieście bezprawia, w drugiej serii cenionego przez krytykę serialu telewizji HBO pt. Deadwood. Właśnie ukończył pracę przy filmie The Moguls, w którym wystąpił u boku Jeffa Bridgesa. Inne filmy z jego udziałem to m.in. A Slipping Down Life, „Tożsamość” (Identity), Buttleman, „Gniew oceanu” (The Perfect Storm), „Udając Boga” (Playing God), „Od zmierzchu do świtu” (From Dusk Till Dawn), „Krótka piłka” (Hardball). Urodzony i wychowany w wiejskich krajobrazach stanu Minnesota, Hawkes przeniósł się do Austin w stanie Teksas. Tam rozpoczęła się jego kariera aktorska i muzyczna. Był współzałożycielem zespołu teatralnego Big State Productions. Wystąpił w autorskiej sztuce zespołu – In the West – w Centrum Kennedy’ego w Waszyngtonie. Brał również udział w przedstawieniu Greater Tuna, z którym zespół objechał całe Stany Zjednoczone, występując między innymi na deskach teatrów w Chicago, Los Angeles i San Francisco. Hawkes jest również autorem i wykonawcą monodramu Nimrod Soul, wystawianego w teatrze Theatre at the Improv. Obecnie tworzy, nagrywa i wykonuje muzykę ze swoim zespołem, King Straggler. Miles Thompson (Peter) Miles jest zawodowym aktorem od pięciu lat. Regularnie występował w serialu komediowym Sponk, polegającym w dużym stopniu na improwizacji. Można było go oglądać w serialu „Brygada ratunkowa” (Third Watch). Zagrał także główną rolę Willa w nakręconym dla Nickelodeon krótkometrażowym filmie La Toiletta. Wystąpił w pełnometrażowym filmie „Trzynaście rozmów o tym samym” (Thirteen Conversations About One Thing). Ma również na swym koncie role teatralne. Brandon Ratcliff (Robby) Będący we wrażliwym wieku sześciu lat Brandon Ratcliff to postać jakby nie z tego świata. Kiedy miał zaledwie dwa i pół roku, oznajmił swoim rodzicom decyzję, która zaważyła na życiu ich wszystkich – pragnął znaleźć się w telewizji. Nie tylko w telewizji, lecz również na ekranach kin i na okładkach czasopism. Na prośbę syna rodzice posłali go na lekcje aktorstwa, a w końcu do jednego z najbardziej znanych na świecie programów lansujących młode gwiazdy. Brandon zabłysnął talentem i zdobył liczne nagrody za aktorstwo i pozowanie. W styczniu 2003 cała rodzina przeniosła się z Chicago do Los Angeles. Od chwili przybycia do Hollywood, Brandon podbija serca wszystkich napotkanych osób swoim dziecięcym urokiem i bystrością. W ciągu pierwszego roku pobytu w stolicy amerykańskiego przemysłu filmowego, Brandon zdobył role w serialach Rock Me Baby i All of Us, oba zrealizowane przez telewizję UPN. Carlie Westerman (Sylvie) Carlie Westerman współpracowała z plejadą gwiazd filmowych. Znani, od których miała możliwość uczyć się kunsztu aktorskiego, to m.in. z Ray Bradbury, Jamie Lee Curtis, Tyne Dailey, Patricia Heaton, Miranda July, Fred Savage, Will Wheaton i Noah Wiley. Wystąpiła w filmach A Cinderella Story, „Król mrówek” (King of the Ants), Jane White is Sick and Twisted, Hourly Rules i Nine Days to Nowhere. Pojawiła się również gościnnie w telewizyjnych serialach „Ostry dyżur” (ER), „Potyczki Amy” (Judging Amy), „Lekarze marzeń” (Presidio Med) i „Zwariowany świat Malcolma” (Malcolm in the Middle). Grała także w serialach Phil of the Future i Veronica Mars. Hector Elias (Michael) Wystąpił w filmach Buddy Boy, „Od zmierzchu do świtu” (From Dusk Till Dawn), The Pornographer oraz „Trzej amigos” (Three Amigos). Na swoim koncie ma również liczne role w serialach telewizyjnych, takich jak m.in. Kingpin, Empty Nest, „Cudowne lata” (The Wonder Years) i General Hospital. Hector pracuje również jako dyrektor artystyczny, grafik i fotografik. Brad Henke (Andrew) Ma na swym koncie m.in. role w filmach „Facet z ogłoszenia” (Must Love Dogs), The Moguls, „Zabić prezydenta” (The Assassination of Richard Nixon), The Zodiac (In Control of All Things), „Fan” (The Fan), „Partner niedoskonały” (Mr. Wrong). Zagrał w Going to California, serialu telewizyjnym zrealizowanym przez sieć Showtime, a także występował gościnnie w serialach „Kryminalne zagadki Miami” (CSI), „Potyczki Amy” (Judging Amy), „Powrót do Providence” (Providence), Sports Night oraz „Ostry dyżur” (ER). Natasha Slayon (Heather) Natasha Slayon rozpoczęła karierę aktorską w wieku dziewięciu lat. W ciągu sześciu miesięcy dostała rolę w filmie telewizji ABC Brothers Keeper, a także podkładała głos w animowanym obrazie The Lionhearts, wyprodukowanym przez MGM. Od siedmiu lat Natasha występuje w licznych sztukach, filmach reklamowych i serialach komediowych. Jej rola w filmie „Ty i ja, i wszyscy, których znamy” została zauważona na tegorocznym festiwalu filmów w Sundance. Najarra Townsend (Rebecca) Najarra śpiewa, tańczy i występuje całe swoje życie. Ma na swoim koncie pracę w teatrze (od musicalu po Szekspira), na planie filmowym (od ponurego dramatu, przez lekką komedię do horroru), a także dla agencji modelek. Obecnie we współpracy z producentem z firmy Sony przygotowuje nowy album solowy, na który składają się piosenki jej autorstwa. Tracy Wright (Nancy) Tracy Wright jest cenioną aktorką, która pracowała dla teatru, kina i telewizji w Kanadzie. Była współzałożycielką eksperymentalnej grupy teatralnej Augusto Company, działającej w Toronto. Wraz z Donem McKellarem i Danielem Brooksem przygotowała sześć nowatorskich sztuk, wystawionych przez grupę. Jej praca sceniczna została doceniona trzema nominacjami do nagrody DORA (za sztuki Red Tape, The Lorca Play, Lion in the Streets). Jej najważniejsze dokonania telewizyjne to udział w serialach Twitch City, Dice i The Kids in the Hall.