Ostatni rozdział jest bardzo melancholijny, sentymentalny i w gruncie rzeczy smutny. Największy wyciskacz łez z całej książki... Są to opisy spotkań Elio z Oliverem na przestrzeni 20 lat od zakończenia wydarzeń z filmu.
Oliver borykał się z problemem homofobii - w takiej rodzinie został wychowany. Film zbyt wiele się nt. temat nie rozwodzi, lecz książka pokazuje pełen obraz sytuacji, dzięki czemu można lepiej zrozumieć postawę Olivera.

Sam film wg. mnie nie ma smutnego zakonczenia. Dla Elio, wówczas dojrzewającego nastolatka była to pierwsza lekcja miłości, a właściwie zauroczenia. Takie dziewicze miłostki i fascynacje są z góry skazane na porażkę. Są cennym, acz przelotnym doświadczeniem młodziutkiego człowieka u progu dorosłości. Elio, co opisuje ostatni rozdział, wchodzi w wiele mniej lub bardziej udanych związków. Ostatecznie zostaje samotnym prawie 40 letnim facetem i dopiero wówczas zdaje sprawę co go łączyło z Oliverem, że było to najlepsze ze wszystkich jego późniejszych doświadczeń. Wie jednak, że na tym etapie nie da się już wrócić do tego co kiedyś. Zostaje sentymentalizm oraz niespełnione pragnienie miłości, a jednocześnie pogodzenie z losem. To jest dla mnie dramatyczne zakończenie tej powieści, nie sam film, który urywa się w momencie, kiedy Elio jest jeszcze niedojrzałym chłopakiem.