"Trafi raczej do bardzo wrażliwego widza..." Rozumiem, że ty jesteś super wrażliwy, bo dałeś 10/10, a jeśli komuś się nie podoba, to burak jest i basta. Gratuluję dobrego samopoczucia.

to chyba ja ta buraczka bo nawet 1 to zadużo

Dokładnie,ja dałem 2 jedynie za fajny klimat.Ale ogólnie film dno i wodorosty.Kto takie bzdury wymyśla ?.

Spojler!!! A dlaczego nie było drugiego takiego samego dziecka? Skoro wszyscy poza nim byli zdublowani

Jedno dziecko zgubiło się w lesie i nie przeżyło. Końcowa scena to wyjaśnia - znalezienie rękawiczki blisko jeziora i to, że drugie dziecko przedostało się do równoległego świata, a mogło to zrobić tylko jeśli jego sobowtór nie żył.

I właśnie ta interpretacja zakończenia mi nie pasuje. Ona zgubiła na początku filmu swojego prawdziwego syna, a tu - na koniec - zauważa, że jej prawdziwy syn prawdopodobnie się utopił i wydaje się z tego powodu zadowolona. 

Swoja drogą, to że zauważyła z oddali, z jadącego samochodu, leżącą pod kamieniem rękawiczkę te mi nie pasuje. W realnym świecie jest to niewykonalne. Więc albo to błąd reżyserski, albo ona wiedziała, ze dziecko wcześniej tam było - czyli, ze na początku filmu zabiła swojego synka, bo skąd miałaby wiedzieć, że ta rękawiczka tam lezy?

Sprawę dodatkowo gmatwa fakt, ze wyjechali dokładnie w miejscu, gdzie wcześniej urwała im się muzyka z radia i ta muzyka znów im się włącza, gdy mijają ten słup energetyczny, stojący przy drodze. Tak jak by czas nie płynął podczas wydarzeń z filmu. Troche za dużo gmatwania, dlatego uważam to za błedy reżyserskie, a nie celowy zabieg.

Wyobraź sobie dylemat moralny z jakim musiałaby się zmierzyć gdyby okazało się że jej wersja dziecka żyje. Też brakowało mi tego wątku. Ale poczuł jej ulgę, kiedy okazuje się że jej dziecko nie żyje (założenie że się utopiło) i nie będzie musiała dokonywać wyboru. 

Wyobraź sobie dylemat moralny z jakim musiałaby się zmierzyć gdyby okazało się że jej wersja dziecka żyje.

Obejrzyj jeszcze raz dokładnie końcówkę

Jakbym czytał siebie. Czasem zastanawiam się czy głębia uczuć przychodzi sama z siebie czy wskutek przeżyć nie zawsze pozytywnych

Bergman tak rozkminiał związki partnerskie dawno temu.

W którymś filmie główna bohaterka mówi o miłości (chyba to była Meg Ryan) podając przykład jak to jej ojciec wziął psa skazanego z przypadkiem beznadziejnym (śmiertelnym) i wydłubał mu wszystkie robaki z odbytu aby przeżył. Dla mnie ten film jest dla tak właśnie wrażliwych osób, ja wolę nieco inne kino... P.S. Jedno co mi się podobało w tej historii, to niedopowiedziany wniosek, że przeżyły "lepsze" (dla kogo?) wersje ich siebie.