Ludzie na całym świecie uwielbiają swoje zwierzęta. Zresztą czemu mieliby tego nie robić? Wystarczy na nie spojrzeć: wierny, stary, kudłaty pies pasterski, słodki, mruczący, puszysty kociak? takie proste istoty, lojalne i  pełne miłości, wymagające jedynie opieki i uczucia. Łatwowierni ludzie! Zastanówcie się jeszcze raz. ?Zwierzęta chcą, aby ludzie mieli w  głowie obraz domowej sielanki? ? twierdzi reżyser Brad Peyton, który z  chęcią opowiada o  układach panujących w  filmie Psy i  koty: Odwet Kitty. Te łagodne futrzane kulki, które godzinami wylegują się na kanapach, i  zabawne kundelki, które gonią własne ogony, tak naprawdę są wojownikami w  konspiracyjnej sieci psich i  kocich tajnych agentów, specjalistów od inwigilacji i  różnego typu czworonożnych zabójców. Bohaterowie z  obu stron barykady dużo ryzykują, by chronić styl życia swoich właścicieli i  zachować równowagę między siłami dwóch uwielbianych przez człowieka, ale żyjących w  stałej wojnie, gatunków: kotów i  psów. Tylko cienka, futrzana linia dzieli nasze codzienne życie od totalnego szaleństwa. ?Ludzie przywiązują się do swoich pupili, poznają ich osobowości, dlatego łatwo im wyobrażać sobie różne zajęcia, którym zwierzęta się oddają podczas ich nieobecności? ? stwierdza Peyton. ?Nasz film opiera się na pomyśle, że zwierzęta mają swoje własne, sekretne życie. Oczywiście my posuwamy się jeszcze dalej: nasi bohaterowie używają plecaków odrzutowych i  jeżdżą samochodami z  silnikami rakietowymi. Wszystko to jednak sprowadza się do zasadniczej ludzkiej ciekawości dotyczącej tego, co nasze psy i  koty robią całymi dniami. Właśnie z  tej ciekawości wynika popularność filmów krążących w  Internecie, których bohaterami są właśnie zwierzęta.? Producent Andrew Lazar, który pierwszy raz pokazał widzom to pole bitwy pełne szczekania i  miauczenia w  przebojowej komedii Psy i  koty z  2001 roku, opowiada o  filmie ? ?pomysł że nasi domowi pupile prowadzą aktywne życie pełne przygód tuż pod naszym nosem jest dla ludzi wyjątkowo ciekawy. Koty i  psy robią wszystko, by uratować świat, podczas gdy ludzie zajmują się swoimi sprawami i  są zupełnie nieświadomi tego, jak mało dzieli ich od katastrofy?. Gdy zdamy sobie z  tego sprawę, codzienne zajęcia naszych pupili nabiorą zupełnie nowego znaczenia. Christina Applegate, która użycza głosu agentce Catherine z  drużyny MEOWS, stwierdza ? ?cały ten tajny świat pełen technologicznych nowinek jest dość absurdalny i  nieprawdopodobny, ale w  filmie przedstawiono go jako zupełnie normalny. Wydaje się, że wszystkie inne czynności, takie jak mruczenie, wygłupianie się i  niszczenie ogródka, służą tylko odwróceniu naszej uwagi od naprawdę istotnych zdarzeń?. A te istotne zdarzenia to nic innego jak odwieczna walka między dwoma gatunkami, trwająca od czasów, gdy ich najstarsi przodkowie odnaleźli schronienie w  ogrzanej ogniskiem jaskini pierwszych ludzi. Jednak teraz pewna renegatka posunęła się jeszcze dalej. Kitty Galore chce nie tylko na zawsze poróżnić ludzi i  psy, ale pragnie także wrogo nastawić przeciwko sobie wszystkie koty. Jej pragnienie władzy i  chęć dominacji nad światem zagrażają nie tylko czworonogom, ale również ich właścicielom. ?Nie chcemy bynajmniej pokazać wszystkich kotów w  złym świetle? ? mówi producentka Polly Johnsen. ?Chodzi tylko o  tę jedną kotkę, która tak negatywnie wyróżnia się z  tłumu. W rezultacie koty i  psy muszą zjednoczyć swoje siły, by razem pokonać wroga, a  szczególną bohaterką okazuje się w  tej sytuacji inna kotka, Catherine, która jako pierwsza wyciąga łapkę, by zawrzeć sojusz z  drugą stroną.? ?Pomyśleliśmy, że to najwyższy czas, aby koty i  psy zagrały w  jednej drużynie? ? dodaje Lazar. Brad Peyton, który od dawna jest fanem Jamesa Bonda, porównuje tę sytuację trudnego partnerstwa do scenariuszy filmowych opartych na klasycznych schematach zimnej wojny, w obliczu  której ?Bond i  MI-6 są zmuszeni do współpracy z  Rosjanami, by pokonać potężnego wroga, który zagraża obu stronom. Nie żywią do siebie sympatii, ale w  jakiś sposób udaje im się wspólnie osiągnąć cel.? Uznanie Peytona dla Bonda sprawiło, że obsadził on w  roli gościnnej Rogera Moore?a. Znany aktor użycza głosu szefowi drużyny MEOWS Tabowi Lazenby?emu ? który ma oczywiście czarno-białą sierść przypominającą smoking, co jest jednym z  wielu żartów nawiązujących do popkultury, przeznaczonych dla pełnoletniej części publiczności. Peyton stwierdza ? ?w tym filmie jest wszystko, czego oczekuje się od pełnego akcji filmu przygodowego: plecaki odrzutowe, pościgi, wybuchy, walki, loty, szpiedzy, jeszcze więcej wybuchów i  podziemne tunele. Jedyna różnica to to, że bohaterami są mówiące zwierzęta?. Lazar porównuje najnowszy film z  pierwszą częścią ? ?ten film robi większe wrażenie pod każdym względem: akcji, planów zdjęciowych, liczby zwierząt w  każdej scenie. Widzowie będą mogli zobaczyć całą kwaterę główną psów oraz zajrzeć do agencji ich rywali, drużyny MEOWS. Większe przestrzenie pozwoliły wprowadzić bardziej rozbudowane sceny z  udziałem zwierzęcych aktorów, a  to, w  połączeniu w  zaawansowaną technologicznie animacją komputerową, zaowocowało jeszcze bardziej płynną akcją na ekranie?. Niektóre przełomowe sceny filmu wyjdą nawet poza ramy ekranu dzięki pokazom dzieła w  wersji 3D, stworzonej z  myślą o  dzieciach i  rodzinach. ?To jest rodzaj filmu akcji z  elementami komediowymi, który idealnie nadaje się do wyświetlania w  wersji 3D, dzięki czemu staje się jeszcze lepszą rozrywką? ? twierdzi Johnsen. W drugiej części pojawia się więcej postaci, ponieważ oprócz ulubionych bohaterów z  pierwszej części w  obu drużynach pojawiają się zupełnie nowi agenci. Johnsen opowiada o  wybieraniu aktorów, którzy użyczyli swoich głosów postaciom z  filmu ? ?szukaliśmy wyróżniających się głosów, które byłyby w  stanie oddać osobowość danego bohatera i  odróżnić go od pozostałych postaci. W początkowych etapach produkcji, gdy zwierzęta jeszcze nie ruszały pyszczkami, tylko dzięki głosom mogliśmy domyślić się, które z  nich mówi w  danym momencie. Wiadomo było, że: teraz mówi beagle, a  teraz, na przykład, kot rosyjski niebieski?. ?Mieliśmy szczęście pracować z  grupą bardzo dobrych aktorów? ? mówi Peyton. ?Przy takim filmie aktorzy rzadko mają szansę na pracę twarzą w  twarz, ale mimo wszystko udało im się stworzyć coś wspólnego, dzięki czemu jest to rzeczywiście praca zespołowa.? ?Naprawdę bardzo dobrze się bawiliśmy? ? mówi James Marsden, który użycza głosu początkującemu agentowi o  imieniu Diggs, owczarkowi niemieckiemu z  ambicjami przywódczymi. ?To jest film, w  którym z  jednej strony twórcy pozwalają sobie na dystans do samych siebie, dzięki czemu jest zabawnie, a  z  drugiej strony postacie zachowują się tak, jakby los świata naprawdę był na szali. Widzimy psy, które używają słuchawek na uszy, piszą na klawiaturach komputerowych i  rzucają granaty. To wszystko jest pokazane tak, jakby to były najzwyczajniejsze sytuacje, dlatego film jest tak zabawny. Im bardziej bohaterowie są zdeterminowani, tym bardziej szalona wydaje się cała opowieść.?     Cóż, to jest z  pewnością jeden punkt widzenia, choć Bette Midler mogłaby się z  nim nie zgodzić. Aktorka użycza głosu samej Kitty Galore ? stukniętej kotce o  nieco wyliniałym futerku, godnej następczyni kota o  maniakalnych skłonnościach, Mr. Tinkles, bohatera pierwszej części filmu, który trafił do zarządzanego przez psy więzienia Alcatraz, gdzie odsiaduje dożywotni wyrok. Midler opowiada o  swoich doświadczeniach ? ?zapytano mnie, czy sądzę, że ludziom spodoba się ten film, ponieważ sami wierzą, że ich pupile do nich mówią. Nie mogę wypowiadać się za innych, ale ja miałam zwierzaka, który ze mną rozmawiał. To była moja ukochana suczka rasy Jack Russell terier, która mówiła pełnymi zdaniami?. Przygotujmy się zatem na wielką przygodę.

    Gdy Kitty Galore przygotowuje się na świetlany sukces, na ulicach San Francisco rozgrywa się prawdziwy dramat. S.F.P.D. K-9 Oficer Diggs szykuje się do wykonania ostatniego nieudanego zadania, przez które znów trafi do obskurnego schroniska.     James Marsden doskonale rozumie, w  jaki sposób nadgorliwy owczarek niemiecki hamuje swój własny potencjał. ?Ma naprawdę dobre intencje, ale brakuje mu umiejętności oceny sytuacji. Pragnie być bohaterem i  chce działać na własną rękę, dlatego lekkomyślnie stara się przewodzić reszcie, co zazwyczaj kończy się katastrofą. Jest sympatyczny i  uzdolniony, ale brakuje mu samodyscypliny. Stara się utrzymać pozory pewności siebie, ale sam zaczyna mieć wątpliwości co do własnej wartości?.     ?On wie, że ciągle wszystko psuje, ale nic nie może na to poradzić? ? dodaje Chris O?Donnel, który gra partnera Diggsa, wyrozumiałego policjanta Shane?a. ?Gdy Shane i  Diggs dostają zadanie do wykonania, pies rzuca się do działania, jeszcze zanim usłyszy rozkaz. Shane rozumie, że jego czworonożny kolega bardzo się stara, dlatego obu frustruje to, że w  czasie każdej trudnej akcji pies jeszcze ją pogarsza ? i  to w  spektakularny sposób?.     Na początku opowieści Shane i  Diggs pracują nad pewną sprawą. Szalony Carlito, który zajmuje się handlem używanymi samochodami, udowadnia, że wart jest swojej ksywki, gdy zaczyna zachowywać się w  dziwny sposób na swoim parkingu samochodowym i  grozi, że wszystko wysadzi. Wbrew rozkazowi Diggs rzuca się na plecy Carlita, który z  zaskoczenia wyrzuca w  powietrze detonator? Co ma pechowe konsekwencje.     Paul Rodriguez, który gra Szalonego Carlita, stwierdza ? ?tuż przed momentem gdy Diggs miał mnie ugryźć, poprosiłem o  kaskadera. Ten biedak musiał znieść ugryzienie, a  ja tylko udawałem ból. Kaskader miał oczywiście specjalne ubranie podbite dodatkowym materiałem, ale ten owczarek miał bardzo duże kły, a  jego opiekun wciąż powtarzał: ?No dalej, zrób to tak, żebym w  to uwierzył?.?     Ta wpadka oznacza koniec kariery policyjnej Diggsa. Zdruzgotany Shane stara się, by jego były partner mógł spędzić emeryturę w  jego własnym domu, jednak władze twierdzą, że pies jest własnością państwową, i  zamykają go w  klatce.     W tym właśnie momencie, gdy Diggs jest sam i  stracił już wszystko, trafia mu się druga szansa, o  której większość kundli może tylko pomarzyć: dostaje ofertę z  elitarnej psiej agencji ochrony DOG. Szefowie agencji obserwowali Diggsa i  uznali, że mogą zrobić z  niego dobrego agenta, ale tylko pod warunkiem, że owczarek zapomni o  graniu w  pojedynkę i  nauczy się działać w  zespole.

    Głęboko pod ziemią w  kwaterze głównej agencji DOG, światowym centrum psich operacji, toczy się zwyczajny dzień: psy wpatrują się w  monitory pokazujące nadzorowane miejsca, łamią kody, tworzą i  testują nowy sprzęt, pracują nad swoją kondycją. Diggs stara się szybko zaadaptować.     ?On jest w  tej scenie naszymi oczami i  uszami, gdyż znajduje się w  tej samej sytuacji co widzowie. Razem poznajemy sekrety tego miejsca? ? mówi Lazar.     Spotykamy też po raz pierwszy pracowników agencji DOG: przywódcę o  imieniu Lou, specjalistę od gadżetów Peeka, doświadczonego Sama oraz wyjątkowo doświadczonego agenta Butcha, który niechętnie zostaje partnerem Diggsa.     Lou, beagle-okularnik mówiący głosem Neila Patricka Harrisa, w  pierwszej części filmu był szczeniakiem dopiero uczącym się zawodu. Teraz jest dumnym ojcem swojego własnego potomstwa i  wysokim rangą agentem. ?Bardzo poważnie podchodzi do swojej pracy. To on przydziela zadania oraz pełni obowiązki dowódcy, który podejmuje decyzje? ? stwierdza Harris.     ?Pracując w  ten sposób, trzeba do pewnego stopnia zapomnieć o  sobie? ? przyznaje Harris, ale nie mówi tu o  użyczaniu głosu psu, lecz ogólnie o  podkładaniu głosu. ?Proszą cię, żebyś mówił w  ten sposób, potem w  inny, najpierw młodszym głosem, potem starszym. Czytasz tekst na sto różnych sposobów, dlatego masz szansę być rzeczywiście twórczy. Zasadniczo Lou mówi głosem, który przypomina mój własny, tylko jest nieco bardziej oficjalny i  rzeczowy?.     Nick Nolte, który użyczył głosu owczarkowi anatolijskiemu Butchowi, dodaje ? ?to jest tak naprawdę opowieść o  ludziach odtworzona przez zwierzęta, dlatego trzeba myśleć w  kategoriach ludzkich. W ten sposób musimy postrzegać Butcha przede wszystkim jako policjanta. Ten pies jest bardzo doświadczony, niemało już przeżył i  wyróżnia się nawet charakterystycznym krokiem. Diggs chce być bohaterem i  pewnie przypomina w  tym młodego Butcha, dlatego Butch toleruje go, ale nie chce w  tym momencie być obarczony opieką nad nowicjuszem?.     Nad wszystkimi agentami czuwa Peek, pomysłowy grzywacz chiński wyposażony w  wyjątkowo czujne zmysły, który z  zawodu jest specjalistą od nowinek technologicznych i  komunikacyjnych. Peek przypomina Q z  opowieści o  Bondzie i  dysponuje gadżetami na każdą okazję. ?Peek to pełen pasji dziwak? ? żartuje Joe Pantoliano, który już drugi raz użycza głosu drobnemu technikowi. ?Zawsze jest w  centrum laboratoryjnych wydarzeń, gdzie pracuje nad sprzętem, którego agenci używają w  terenie?.     ?Niesamowite jest to, jak bardzo rozwinęła się technologia pozwalająca zwierzętom mówić w  filmach? ? zauważa. ?Uwielbiałem serial Mr. Ed, ponieważ nie używano tam synchronizacji. Gdy koń mówił, wyglądało to tak, jakby dali mu coś do przeżuwania. Przebyliśmy od tego czasu daleką drogę.?     Oprócz Joe?ego Pantoliano i  Peeka na ekran powracają również Michael Clark Duncan i  mówiący jego głosem dzielny pies pasterski Sam. Sam ledwo widzi przez zasłaniającą mu oczy czuprynę, przez co współtowarzysze często go nie doceniają, ale ten doświadczony agent jest w  stanie usłyszeć chrzęst zjadanej karmy i  odgłos maleńkich pazurków z  odległości kilometra.     ?Mam kota i  trzy psy, więc podobne rzeczy dzieją się pewnie w  moim domu? ? mówi Duncan, odwołując się do walki toczącej się między Samem i  jego drużyną a  ich odwiecznymi wrogami.     Sytuacja może jednak ulec zmianie, gdy Kitty Galore dopracuje swój plan podbicia świata.

    ?Nie sądzę, by Kitty była niezrozumiana przez otoczenie, ona jest po prostu zła? ? oświadcza Bette Midler. Następnie przyznaje się ? ?bardzo ją lubię, ona jest naprawdę świetna. Najfajniej gra się złoczyńców, ponieważ oni zawsze są przerysowani, a  często i  głupiutcy. Tutaj mamy do czynienia ze wspaniałym połączeniem zła i  absurdu, a  takiemu połączeniu nie można się oprzeć.?     Kitty jest byłą pracownicą agencji MEOWS, która postanowiła iść własną drogą po tym, jak straciła całą sierść w  kadzi do depilacji, gdzie wpadła, uciekając przed psami stróżującymi w  laboratorium kosmetycznym. Po tym incydencie właściciele jej nie rozpoznali i  czworonóg wylądował na ulicy. Teraz Kitty, która nie ma już szans na zakłaczenie, jest zgorzkniałą kotką planującą wielką zemstę w  odwecie ze swoje przejścia.     Jak wyjaśnia Bette Midler, inspiracją do opracowania intonacji i  sposobu mówienia kotki były zarówno jej wygląd, jak i  historia jej doświadczeń. ?Zaczyna się od ogólnego szkicu. Z czasem ten szkic staje się coraz bardziej konkretny i  dokładny, aż w  końcu ta postać jest przed tobą i  już sama wskazuje ci, jak twój głos powinien brzmieć. Kitty ma przeogromne oczy oraz bardzo małe, ostre i  szpiczaste ząbki. Robi wrażenie wytwornej, dlatego starałam się, by brzmiała jak dobrze wychowana kotka o  złym charakterze. Od razu widać, że kiedyś była gwiazdą, ale to gwiazdorstwo zostało jej brutalnie odebrane, dlatego jest teraz zgorzkniała i, jak oznajmia nam tytuł filmu, pragnie zemsty.?     ?Najważniejsze to dobrze się bawić? ? kontynuuje Midler. ?Kitty czasem wypada z  rytmu i  zaczyna prychać, ponieważ myśli szybciej, niż mówi.?     Oczywiście każdy, kto chce przejąć władzę nad światem, wie, że nie wystarczy na to jeden dzień. Wymaga to sporej ilości planowania oraz jednego lub dwóch złowieszczych oświadczeń o  swoim zamiarze. Potrzebne jest również bezpieczne miejsce, w  którym można się przygotować. Kitty znajduje swoją kryjówkę w  wesołym miasteczku u  boku naiwnego Chucka Wspaniałego, którego entuzjazm do pracy przerasta jedynie oszałamiający brak umiejętności.     Jack McBrayer, który gra Chucka, przyznaje, że jego postać ?nie jest przesadnie bystra. W toczącej się walce o  dominację między kotami i  psami Chuck jest tylko jedną z  przeszkód. Ciągle wchodzi Kitty w  drogę. Co gorsza, upiera się, by kotka brała udział w  jego występach przebrana w  wyjątkowo żenujące kostiumy?.     Tak niewyobrażalne poniżenie sprawia, że Kitty jest jeszcze bardziej zdecydowana, by zamienić się miejscami z  Chuckiem i  innymi ludźmi, gdy tylko uda jej się przejąć należną jej kontrolę nad światem.

 ?Jeśli chodzi o  ostatniego ptaszka, który znalazł się tak blisko mnie? Cieszyłem się jego towarzystwem nad talerzem smacznej karmy i  spodkiem świeżego mleka.?     W obliczu tak ogromnego niebezpieczeństwa koty i  psy muszą zjednoczyć siły. Dlatego do świeżo powstałego zespołu Butcha i  Diggsa dołącza agentka MEOWS Catherine, która z  równą odwagą naraża swoje dziewięć żyć, by pokonać Kitty.     Christina Applegate tak opisuje ten nie do końca stabilny sojusz ? ?ona jest dzielną, mądrą i  nieustraszoną kotką wychowaną w  stereotypowej niechęci do psów, ale teraz chce się otworzyć i  wykorzystać szansę. Ten mały zespół działa razem ku wspólnemu dobru, jednak od początku są tam pewne niesnaski.?     Scenarzyści Ron J. Friedman i  Steve Bencich na początku mieli trochę inny pomysł, ale spodobało im się to, jak ta historia ewoluowała. Bencich stwierdza ? ?wyszliśmy od filmu o  policyjnych partnerach, gdzie staremu bohaterowi, Butchowi, partnerowałby młody nowicjusz. Jednak z  czasem postanowiliśmy dodać kocią postać i  motyw pracy zespołowej.?     ?Sporo rozmawialiśmy o  proporcjach, biegaliśmy na czworakach i  odgrywaliśmy przykładowe sceny. Jesteśmy zwolennikami pisania metodycznego? ? dodaje Friedman.     Nieprawdopodobny międzygatunkowy oddział sił specjalnych rozrasta się z  początkowej trójki, przyjmując towarzyskiego gołębia Seamusa, któremu głosu użycza Katt Williams. Seamus niedawno dostrzegł z  lotu ptaka pewną super tajną technologię ukrywaną przez Kitty Galore i  od tego momentu jego dziób stał się bardzo cenny. Seamus zostaje wzięty ? przynajmniej częściowo ? pod opiekę jako informator posiadający ważne wiadomości o  wciąż nieznanych planach Kitty i  w  ten sposób nieoficjalnie staje się członkiem drużyny.     Czy Seamus zacznie mówić? Z pewnością. Bardziej należy się martwić o  to, czy kiedyś przestanie.     Przywódcy agencji MEOWS i  DOG mają już teraz gołębia-informatora i  najlepszych agentów, ale wciąż obawiają się, że to może być za mało. Aby przewidzieć zwariowany sposób myślenia Kitty i  jej kolejne kroki, będą musieli porozmawiać z  kimś równie szalonym. W tym momencie powraca Mr. Tinkles, przebywający w  ściśle strzeżonym korytarzu dla zwierząt w  więzieniu w  Alcatraz.     Tak jak w  pierwszej części, głosu użyczył mu Sean Hayes, który z  zaskoczeniem odkrył, z  jaką łatwością ponownie wcielił się w  rolę postaci, którą rozsławił w  filmie Psy i  koty. ?Od razu przypomniałem sobie jego głos? ? opowiada Hayes. ?Potem sprawdziłem stronę YouTube, żeby zobaczyć, czy nie ma tam filmów, w  których pojawia się Mr. Tinkles, i  oczywiście były. Było też kilka filmów w  hołdzie tej postaci. Bardzo mnie to ucieszyło.?     Hayes nie miał też problemów z  odegraniem parodii Milczenia owiec zaproponowanej przez twórców filmowych. Chodzi oczywiście o  fragment, w  którym Mr. Tinkles pojawia się po raz pierwszy w  drugiej części i  nawiązuje do słynnej wypowiedzi o  winie Chianti. Aktor opowiada ? ?poszliśmy na całość. Mr. Tinkles nosi maskę na twarz i  kaftan bezpieczeństwa. Hannibal Lecter to złoczyńca numer jeden wszechczasów i  każda parodia na jego temat rozbawi widzów. Pomysł współpracy między kotami i  psami wyraźnie nie trafia do Mr. Tinklesa. On nie czuje się dobrze ze świadomością takiej sytuacji i  zapewne pragnąłby jej zapobiec, gdyby tylko mógł się wydostać na wolność.?     Mimo wszystko Tinkles jest źródłem cennych wskazówek? Chyba że celowo zwodzi naszych bohaterów.

    Poza Seamusem o  ptasim móżdżku i  groźnym pomagierem Kitty, Pawsem, wszystkie najważniejsze czworonożne postacie zostały zagrane przez prawdziwe zwierzęta. Oprócz tego skorzystano z  pomocy ich animatronicznych sobowtórów i  animacji komputerowej. Jednak jak mówi Andrew Lazar ? ?widzowie nie powinni wiedzieć, co jest prawdziwe, a  co nie. Od czasów filmu Psy i  koty, który dziesięć lat temu pełen był technicznych nowinek, technologia poszła do przodu w  oszałamiającym tempie.?     ?Każde ujęcie jest w  jakiś sposób skomplikowane, składa się z  wielu warstw wymagających późniejszego sprawdzenia, więc włożyliśmy w  to dużo intensywnej pracy? ? stwierdza Peyton, opowiadając o  wyzwaniach związanych z  projektem. ?Ale miałem też jeszcze więcej zabawy?.     Chociaż reżyser często mówi, że brakuje mu cierpliwości, jego zaangażowanie i  doświadczenie w  animacji poklatkowej sugerują coś innego. Zaskakujące było to, że jego wiedza okazała się przydatna przy pracy, zresztą po raz pierwszy, ze zwierzętami ? co było punktem wyjściowym całego procesu. ?Animacja uświadamia ci, że musisz myśleć o  wszystkich aspektach sceny w  sposób, jakiego nie wymaga praca reżysera z  ludźmi. Aktorzy wiedzą, gdzie mają się patrzeć i  co robić, odpowiednio interpretują scenę. W przypadku animowanych postaci i, jak pokazało doświadczenie, zwierząt, to wszystko należy do zadań reżysera?.     Twórca przyznaje jednak, że cały wysiłek zostaje suto wynagrodzony, zwłaszcza że wiele z  gwiazd filmu i  postaci drugoplanowych to zwierzęta, które on sam i  sławny treser zwierząt Boone Narr znaleźli w  schroniskach. Wśród tych, które Narr zaadoptował i  wyszkolił na potrzeby filmu, są: kot w  smokingu grający Taba Lazenby?ego, jeden z  owczarków niemieckich grających Diggsa, dwa psy pasterskie, które grały Sama, i  cztery towarzyskie koty nieznanej rasy, które wymiennie grały rolę Catherine po tym, jak zostały odkryte w  jednej klatce podczas wystawy zwierząt w  Południowej Kalifornii.     ?Byłem zadziwiony tym, jak dobrze te koty współpracują z  reżyserem? ? opowiada Peyton. ?Gdybym przypiął mojemu kotu smycz, on tylko by się we mnie wpatrywał. Koty wyszkolone przez Boone?a chodzą na smyczy, zatrzymują się i  idealnie wykonują zadania. Na początku nie wiedziałem, czego się spodziewać. Boone mówił: ?Kot jest w  stanie zagrać tak samo dobrze jak pies?, a  ja myślałem: ?Akurat?, ale to jest prawda.?     ?Mnie zaskoczyło to, że jeden z  psów grających Diggsa wyglądał na zawiedzionego podczas przerw. Wydawał się zupełnie załamany tym, że nie wywołano go na plan? ? mówi Johnsen.     Narr i  jego 20-osobowy zespół wyszkolili około 100 zwierząt na potrzeby tego filmu. Wszystko odbyło się pod okiem przedstawiciela American Humane Association oraz zgodnie z  wytycznymi, które firma tresera, Boone?s Animals for Hollywood, pomagała ustalać.     Chris O?Donnel, który występuje w  scenach z  Diggsem, wspomina stare porzekadło o  tym, żeby nigdy nie grać wspólnych scen z  dziećmi lub zwierzętami ? ?w mojej pierwszej scenie w  życiu miałem pojawić się obok niemowlęcia i  psa. Pies miał podejść do kołyski, naciągnąć koc na dziecko i  odejść, a  ja miałem do powiedzenia tylko jedną linijkę tekstu. Pomyślałem: ?Dziecko jest idealne, pies jest idealny? Jeśli nie uda mi się za pierwszym razem, zrobię naprawdę złe wrażenie?. Czułem na sobie wielką presję!?     Kierownik ds. animatroniki Dave Barclay, który nabierał doświadczenia przy filmie Psy i  koty, uważa swoje dzieła za kaskaderów, którzy mogą wykonać w  filmie to, co dla zwierzęcych aktorów jest fizycznie niemożliwe. Twórca tak mówi o  sobowtórze bohaterskiego Diggsa ? ?marionetka ma zaślepkę pod klatką piersiową, więc mogę się położyć na podłodze i  włożyć przez ten otwór rękę, żeby kierować głową Diggsa. W jego głowie są też pręciki, którymi mogą ruszać lalkarze. Ci z  kolei zostaną na koniec wycięci z  obrazu przez zespół ds. efektów cyfrowych, by wydawało się, że zwierzę samo się rusza.?     Najbardziej skomplikowanym projektem była marionetka przedstawiająca Mr. Tinklesa, którą Barclay nazywa ?najbardziej wyrafinowanym kotem animatronicznym wszechczasów?. Barclay użył techniki, którą sam stworzył, nazywanej Outabody System. W tej technice wykorzystuje się nawet 80 kanałów wejściowych i  76 kabli łączących twarz marionetki z  klawiaturą komputera, a  lalkarz może ręcznie kierować wyrazem twarzy zwierzęcia. Barclay porównuje to do ?grania na instrumencie muzycznym.?     Paws, potwór o  metalowym uzębieniu, utworzony na kształt kota rasy Maine Coon, jest za to w  pełni animatroniczny. Twórcy stworzyli pięć marionetek, by wiarygodnie pokazać go na ekranie.     Inny główny bohater, który nie posiada swojego żywego odpowiednika, to stworzony komputerowo rozmowny gołąb-informator Seamus. ?To jest wspaniała mała postać, która robi rzeczy, jakich gołębie po prostu nie mogą zrobić? ? twierdzi kierownik ds. efektów wizualnych Randy Starr.     ?W pierwszym filmie było kilka scen, w  których postacie były tworzone przy użyciu grafiki komputerowej, ponieważ miały specjalne umiejętności, na przykład znały sztuki walki. Ten film ma więcej takich scen, kładziemy w  nim większy nacisk na akcję? ? dodaje Starr.     Innym krokiem naprzód w  porównaniu z  pierwszym filmem jest liczba zwierząt pojawiających się naraz w  jednej scenie. Każde zwierzę ma swojego opiekuna i  w  każdej scenie wykonuje jedno konkretne zadanie, dlatego nie może być za bardzo rozpraszane. Wyjątkowo trudno byłoby uchwycić kamerą miejsce tak zatłoczone jak główne pomieszczenie w  kwaterze agencji DOG, gdzie ciągle coś się dzieje. Dlatego twórcy postanowili zrobić kilka ujęć tej samej sceny, a  następnie nałożyć je na siebie. W ten sposób z  poszczególnych ujęć z  jednym lub dwoma zwierzakami powstała imponująca scena z  tłumem zajętych pracą agentów. ?Do każdej sceny, w  której pojawia się 20 czy 30 psów, robiliśmy około 20 lub 30 ujęć? ? opowiada Starr. ?Aby przygotować scenę wejścia do kwatery agencji, nakręciliśmy 53 oddzielne ujęcia, które potem łączyłem komputerowo?.     Operator zdjęć Steven Poster wyjaśnia ? ?ustawiliśmy kamerę tak, by w  kółko powtarzała czynność. Najpierw nakręciliśmy główne ujęcie z  dwoma psimi bohaterami wchodzącymi do środka, a  potem dorobiliśmy ujęcia z  grupkami ulokowanymi w  różnych miejscach ? stojącymi tu, tam, przechodzącymi przez pomieszczenie. Zrobienie tego zabrało cały dzień, ale było warto, ponieważ udało nam się osiągnąć niesamowity efekt i  ukazać wielką przestrzeń wypełnioną mnóstwem zwierząt wykonujących różne czynności w  tym samym momencie?.     Gdy tylko było to możliwe, Poster pracował zdalnie lub z  pomocą wysięgnika, aby pozostawić maksymalną ilość przestrzeni i  uwagi zwierzakom oraz ich opiekunom.

    Brad Peyton i  scenograf Rusty Smith uznali, że kwatera główna agencji DOG powinna mieć centralne pomieszczenie, które daje poczucie dużej przestrzeni i  energii. ?Kwatera składa się z  wielkiego, podzielonego na kilka mniejszych części centralnego pomieszczenia, do którego wchodzi się przez dok samochodu z  silnikiem rakietowym? ? objaśnia Smith.     Kiedy Diggs po raz pierwszy przybywa z  Butchem do kwatery, widzimy również siłownię, gdzie psy pracują nad swoją kondycją na bieżniach, oraz łazienkę, w  której umieszczono szereg hydrantów przeciwpożarowych. Następnie kamera skręca o  180° i  widz przenosi się do laboratorium oraz biura szefa agencji, które znajduje się ponad centralnym pomieszczeniem. Smith tak opisuje wystrój wnętrza kwatery, wyposażonej w  system monitorów, dzięki któremu pomieszczenie przypomina centrum dowodzenia Dowództwa Obrony Północnoamerykańskiej Przestrzeni Powietrznej i  Kosmicznej ? ?wygląda trochę staroświecko, nawiązuje do stylistyki filmów szpiegowskich. Jest tam też dużo fajnych, małych mebli.?     Zgodnie z  zamiłowaniem kotów do małych, zamkniętych kryjówek, Smith zaprojektował kwaterę agencji MEOWS na kształt popularnych domków dla kotów typu ?cat condo?. Było to spore wyzwanie z  powodu małego rozmiaru, około 2 metrów wysokości, i  kulistego kształtu. ?Byliśmy zmuszeni chodzić w  środku na czworaka? ? mówi ze śmiechem Smith, który musiał również pamiętać o  tym, by zostawić odpowiednią ilość miejsca dla lalkarzy. Dlatego plan zdjęciowy wypełniony był podniesionymi platformami i  innymi elementami ułatwiającymi dojście.     Twórcy najlepiej bawili się przy przygotowywaniu rekwizytów. W obu kwaterach można zobaczyć automaty sprzedające smakołyki dla psów i  kotów oraz klawiatury przystosowane do potrzeb tamtejszych agentów.     Przed zaprojektowaniem jednego z  ważniejszych planów zdjęciowych, więzienia, w  którym przebywa Mr. Tinkles, Smith wybrał się razem z  Bradem Peytonem i  scenarzystami do Alcatraz, aby zobaczyć, jak naprawdę wygląda to miejsce. Filmowanie na miejscu jest zabronione, dlatego filmowcy nakręcili ujęcia zewnętrznej części więzienia w  Riverside koło Vancouver w  Kanadzie i  dobudowali własne wnętrze.     Kostiumy zwierzęcych aktorów sprawiają, że to miejsce, gdzie rządzą psy i  koty, wydaje się jeszcze bardziej realistyczne. Czworonożne gwiazdy zostały odpowiednio ubrane w  stroje odpowiadające wykonywanym przez nie czynnościom, od koszul i  krawatów, po laboratoryjne fartuchy i  kurtki motocyklowe. Projektantka kostiumów Tish Monaghan opisuje garderobę czworonogów jako różnorodną ? ?od zabawnej po wyrafinowaną. Z jednej strony mamy stroje biznesowe, z  drugiej ubrania Kitty Galore i  miniaturowy strój Hannibala Lestera?.     Projektantce zależało na wygodzie zwierząt, dlatego konsultowała się z  ich opiekunami i  często wykorzystywała miękkie i  rozciągliwe materiały. ?Chcieliśmy, by zwierzęta mogły w  pełni pokazać swoje możliwości, nieograniczone niewygodną odzieżą.?     Peyton chciał, aby każde miejsce, w  którym psy i  koty przestają być domowymi pupilami, a  stają się niezależnymi jednostkami, wyglądało tak, jakby zostało zaprojektowane i  zbudowane przez same czworonogi. Gdy są w  naszym świecie, muszą dostosować się do ludzkiej skali i  ludzkich oczekiwań, ale wciąż mają świadomość, że tak naprawdę istnieje coś więcej, o  czym my, w  swoim ograniczeniu i  egocentryzmie, nie wiemy.     ?W tym filmie chcieliśmy nawiązać do pierwszej części i  pokazać jeszcze dokładniej świat szpiegów i  agentów oraz intrygi i  trudne sytuacje, które są częścią codziennego życia naszych pupili, po których spodziewamy się jedynie drzemek? ? mówi Peyton. ?Nie trzeba jednak oglądać Psów i  kotów, żeby zrozumieć drugą część. Film Psy i  koty: Odwet Kitty jest świetną zabawą sam w  sobie.?     Można ten film potraktować też jako ?zachętę dla ludzi, którzy na co dzień mieszkają z  psami i  kotami, by zastanowili się nad tym, co ich czworonożni przyjaciele robią podczas nieobecności swoich właścicieli? ? stwierdza Andrew Lazar.

CHRISTINA APPLEGATE (Catherine) zdobyła sympatię i uznanie widowni dzięki swej energii i wszechstronności w teatrze, filmie i telewizji. W ostatnim czasie użyczyła głosu Brittany, głównej bohaterce przeboju kinowego Alvin i wiewiórki 2. Wkrótce pojawi się też na dużym ekranie w komedii braci Farrellich pod tytułem Hall Pass z Owenem Wilsonem, Jasonem Sudeikisem i Jenną Fischer oraz w komedii romantycznej Stosunki międzymiastowe z Drew Barrymore i Justinem Longiem. Za rolę tytułowej bohaterki popularnego serialu wytwórni ABC Kim jest Samantha? Applegate otrzymała dwie nominacje do nagrody Emmy, trzy nominacje do nagrody Screen Actors Guild Award (SAG), dwie do Złotego Globu i po jednej nominacji do nagród Satellite Award i Prism Award. Ponadto nie tylko grała w tym serialu, ale była także jego producentką. Serial już w trakcie pierwszego sezonu zdobył nagrodę People?s Choice Award dla ulubionej nowej komedii.      Filmowe osiągnięcia Applegate to Rocker w reżyserii Petera Cattaneo, w którym zagrała obok Rainna Wilsona, Przetrwać święta w reżyserii Mike?a Mitchella, Legenda telewizji, komedia z Willem Farrellem, doceniona przez krytyków rola obok Cameron Diaz i Selmy Blair w komedii Ostrożnie z dziewczynami, Wonderland, Szkoła stewardes z Gwyneth Paltrow oraz Nie mów mamie, że niania nie żyje w reżyserii Stephena Hereka.     Applegate po raz pierwszy wzbudziła ogólne zainteresowanie jako seksowna i sarkastyczna Kelly Bundy w serialu Świat według Bundych. Po zakończeniu udanej serii jedenastu sezonów serialu odniosła kolejny telewizyjny sukces, wystąpiwszy w swojej własnej komedii Jesse na kanale NBC. W roku 1999, dzięki wysokiej ocenie serialu, Applegate zdobyła nominacje do nagrody People?s Choice Award i Złotego Globu. W roku 2004 powróciła do telewizji i pojawiła się gościnnie w serialu Przyjaciele w roli młodszej siostry Rachel, Amy. Za błyskotliwe odegranie tej postaci wyróżniona została nagrodą Emmy, a następnie, w tym samym roku, dostała kolejną nominację do tej nagrody.         W roku 2005 zdobyła nominację do nagrody Tony oraz nagrodę Drama Desk Award za swój debiut na Broadwayu jako Charity Hope Valentine w nowej edycji musicalu ?Słodka Charity?. Pozostałe sceniczne osiągnięcia Applegate to rola u boku Geny Rowlands w hollywoodzkiej inscenizacji ?The Third Day? Johna Cassavetesa, ?The Axeman?s Jazz?, ?Nobody Leaves? ?Empty Handed?, ?The Run-Through? oraz ?The Grass Harp?.     W roku 2008, gdy w wyniku wczesnego rezonansu magnetycznego, wykonanego z polecenia lekarza, zdiagnozowano u niej raka piersi, Applegate założyła fundację Right Action for Women, żeby uświadamiać kobietom, co to znaczy być w grupie wysokiego ryzyka zachorowania na raka piersi i zachęcać je do rozmów z lekarzami na temat odpowiednich badań. Fundacja Right Action for Women udziela pomocy kobietom z podwyższonym ryzykiem zachorowania na raka piersi, które nie mają ubezpieczenia albo środków finansowych na pokrycie wysokich kosztów związanych z badaniami. Applegate od dawna udziela wsparcia kobietom dotkniętym rakiem piersi. W latach 2003 i 2009 była ambasadorem dnia Lee National Denim Day, jednej z największych jednodniowych kampanii zbierania funduszy na rzecz walki z rakiem piersi. MICHAEL CLARKE DUNCAN (Sam) najlepiej znany jest ze swojej niezapomnianej i docenianej przez krytyków roli delikatnego twardziela Johna Coffey?a w dramacie Franka Darabonta Zielona Mila. Rewelacyjna kreacja Duncana w filmowej adaptacji Stephena Kinga zdobyła wiele wyróżnień, takich jak nominacja do Oscara (2000), nominacja do Złotego Globu, nominacja do nagrody SAG, nagroda Broadcast Film Critics Award, nagroda Saturn Award i nagroda Black Reel Award. Duncan zdobył również tytuł Male Star of Tomorrow (Męskiej Gwiazdy Jutra) na konwencji ShoWest Convention.     W ostatnim czasie Duncan wystąpił w niezależnym dramacie Black, White and Blues Mario Van Peeblesa, którego premiera odbyła się podczas festiwalu Nashville Film Festival, a także w filmie akcji Street Fighter: Legenda Chun-Li. Należy zaznaczyć, że Duncan był jednym z producentów obu filmów. Ponadto wystąpił obok Martina Lawrence?a w komedii Witaj w domu Panie Jenkins, w dramacie Slipstream, reżyserskim debiucie Anthony?ego Hopkinsa, którego premiera odbyła się w roku 2007 podczas festiwalu w Sundance, w filmie Mimzy: mapa czasu Boba Shaye?a, w przebojowej komedii Ricky Bobby ? Demon prędkości oraz w Szkole dla drani.     Duncan użyczył także swojego czystego i głębokiego głosu animowanym postaciom w produkcjach takich jak Kung Fu Panda, Zebra z klasą, Mój brat niedźwiedź, Delgo, Dintopia: Curse of the Ruby Sunstone, George prosto z drzewa 2 oraz Psy i koty (oryginał).     Jego wcześniejsze filmowe osiągnięcia to thriller akcji Wyspa w reżyserii Michaela Bay?a, Sin City Roberta Rodrigueza, czarna komedia D.E.B.S., Daredevil z Benem Affleckiem, Król Skorpion z Dwayne?em Johnsonem, Planeta Małp z Markiem Wahlbergiem, Agencie podaj łapę, Senator Bulworth, Striptizerki, Odlotowy duet i Jak ugryźć 10 milionów z Bruce?em Willisem. Duncan współpracował wcześniej z Willisem na planie Armageddonu i to właśnie Willis doradził Frankowi Darabontowi, aby zaangażował Duncana do roli Johna Coffey?a w Zielonej Mili.     Telewizyjne osiągnięcia Duncana to gościnne role w przebojowych serialach takich jak Dwóch i pół, Chuck, Głowa rodziny, The Jaime Foxx Show, Bajer z Bel-Air, Dziewczyna z komputera, Świat według Bundych oraz The Wayans Bros. NEIL PATRICK HARRIS (Lou) obecnie występuje jako uwodzicielski Barney Stinson w piątym sezonie komediowego przeboju kanału CBS Jak poznałem waszą matkę. Ta rola zapewniła mu dwie nominacje do Złotego Globu i trzy nominacje do nagrody Emmy. Okrzyknięty przez Entertainment Weekly jednym z najlepszych aktorów komediowych 2008 roku, Harris został gospodarzem 61. gali rozdania nagród Emmy i 63. gali rozdania nagród Tony.     Harris zdobył rozgłos jako tytułowy bohater serialu Doogie Howser, lekarz medycyny Stevena Bochco i Davida E. Kelleya, za który dostał nominację do Złotego Globu. Jego telewizyjne osiągnięcia to serial komediowy kanału NBC pod tytułem Zakręcony, miniserial kanału CBS Joan of Arc z Leelee Sobieski i Peterem O?Toolem, Uwięziony na poddaszu kanału Showtime, Miasteczko Cold Sassy kanału TNT z Faye Dunaway, Moja Antonia z Jasonem Robardsem, Ślubna suknia z Tyne Daly oraz najwyżej oceniony film telewizyjny kanału CBS w 2005 roku pod tytułem Cudowna przemiana. Godne uwagi są także jego gościnne role w serialach Glee, Will i Grace, Ed, Ulica Sezamkowa oraz Puls miasta.     Niedawno Harris zagrał tytułową rolę w uhonorowanym nagrodą Emmy internetowym musicalu Jossa Whedona pod tytułem Dr. Horrible?s Sing-Along Blog. Ten internetowy serial zadebiutował na pierwszych miejscach list przebojów telewizyjnych serwisu iTunes i zaprezentował rewelacyjną ścieżkę dźwiękową. Aktor zagrał także jedną z głównych ról w internetowym hicie Prop 8: The Musical.     Jako weteran teatru, Harris wystąpił w trzech broadwayowskich produkcjach, między innymi w podwójnej roli jako Balladeer i Lee Harvey Oswald w uhonorowanym nagrodą Tony musicalu ?Assassins?, w uhonorowanej nagrodą Pulitzera sztuce ?Proof? oraz w musicalu ?Cabaret? w Studio 54. Kolejne jego sceniczne osiągnięcia to produkcja teatru Geffen Playhouse ?All My Sons? Arthura Millera, ?The Paris Letter? w teatrze Kirk Douglas Theater, ?tick, tick?BOOM!? w londyńskim teatrze Menier Chocolate Factory, ?Romeo & Juliet? w Old Globe Theater w San Diego, muzyczna produkcja ?Sweeney Todd? w Lincoln Center oraz hollywoodzki musical ?Rent?, dzięki któremu aktor otrzymał nagrodę Drama Desk Award.     Niedługo Harris zadebiutuje jako reżyser dźwięku wystawieniem rock-opery ?Rent? Jonathana Larsona na deskach amfiteatru Hollywood Bowl. W lipcu 2007 roku zadebiutował jako reżyser teatralny oryginalnym scenariuszem komediowym ?I Am Grock? w El Portal Theatre w Północnym Hollywood, a następnie połączył miłość do magii z miłością do teatru, reżyserując ?The Expert at the Card Table? na Edynburskim Festiwalu Fringe w 2008 roku.     Kinowym debiutem Harrisa była jedna z głównych ról obok Whoopi Goldberg w dramacie Serce Klary, za którą otrzymał swoją pierwszą nominację do Złotego Globu. Pojawił się także w przebojowej komedii Tajniak oraz w filmach Żołnierze kosmosu Paula Verhoevena, Układ prawie idealny i Grzeszna propozycja. Ostatnio zagrał samego siebie w komedii Harold and Kumar Escape from Guantanamo Bay i użyczył głosu postaci Steve?a w filmie animowanym Klopsiki i inne zjawiska pogodowe.     Nadchodzące premiery z udziałem Harrisa to komedia The Best and the Brightest, melodramat Beastly oraz animowany film Smerfy w reżyserii Raji Gosnella, który ma wejść na ekrany w 2011 roku. SEAN HAYES (Mr. Tinkles) zyskał szeroką sławę jako sarkastyczny i zabawny Jack McFarland, bohater przebojowej serii komediowej kanału NBC Will i Grace, zyskał uznanie krytyków dzięki rolom w teatrze, telewizji i filmie, a w ostatnim czasie zaczął zajmować się także produkcją.     Hayes dorastał na przedmieściach Chicago w miejscowości Glen Ellyn w stanie Illinois. Ten utalentowany muzyk pracował jako pianista klasyczny i był członkiem zespołu muzyki pop podczas studiów na Uniwersytecie Stanowym Illinois, gdzie specjalizował się w muzyce i aktorstwie. Po ukończeniu college?u Hayes został działaczem wspólnoty teatralnej Chicago, pracując jako reżyser dźwięku w teatrze Pheasant Run. Pojawił się w kilku produkcjach tego teatru, a także w oryginalnej produkcji ?Role Play? na deskach Organic Theater.     Po przeprowadzce do Los Angeles Hayes występował jako komik w klubie Comedy i zagrał jedną z głównych ról w telewizyjnym filmie A&P na podstawie opowiadania Johna Updike?a. W roku 1998 wcielił się w rolę Jacka w serialu Will i Grace, za którą otrzymał nagrodę Emmy i sześć dodatkowych nominacji do tej nagrody, cztery nagrody SAG, dwie nagrody TV Guide, nagrodę American Comedy Award oraz siedem nominacji do Złotego Globu. Pozostałe ważne telewizyjne dokonania Hayesa to jego gościnne role w serialach Hoży doktorzy i 30 Rock oraz rola Jerry?ego Lewisa w filmie Martin i Lewis, za którą został nominowany do nagrody SAG.     Hayes otrzymał ostatnio nominację do nagrody Tony za swój debiut na deskach Broadwayu, gdzie zagrał jedną z głównych ról w musicalu ?Promises, Promises? w oparciu o nagrodzony Oscarami film Billy?ego Wildera Garsoniera. Wcześniej pojawił się na scenie w produkcji teatru New York City Center zatytułowanej ?Damn Yankees? z Jane Krakowski i Cheyenne Jacksonem.      Jego zasługi filmowe to Choć goni nas czas z Jackiem Nicholsonem i Morganem Freemanem, Soul Men, Igor, Billy?s Hollywood Screen Kiss, Wizyta u April, głos postaci Mr. Fish w Kocie oraz Wygraj randkę. Po raz pierwszy użyczył głosu postaci Mr. Tinklesa w kasowym przeboju Psy i koty w 2001 roku.      W 2003 roku Hayes wraz z partnerem Toddem Millinerem założyli wytwórnię Hazy Mills Productions. Ich pierwsza produkcja Situation: Comedy, reality show, w którym wybierane są najlepsze opery mydlane, miał premierę na kanale Bravo w 2005 roku i zdobył wiele pochwał ze strony krytyków. Pozostałe produkcje tej spółki to Eight Days a Week, What News? oraz komedia napisana dla kanału TV Land pod tytułem Hot in Cleveland z Betty White, Wendie Malick, Jane Leeves i Valerie Bertinelli w rolach głównych, której premiera odbyła się w czerwcu. JAMES MARSDEN (Diggs) zakończył ostatnio prace nad remake?iem thrillera Straw Dogs z Kate Bosworth w reżyserii Roda Lurie, którego premiera zapowiadana jest na rok 2011. Marsden wciela się w rolę hollywoodzkiego scenarzysty, który wraz z żoną przeprowadza się do jej rodzinnego miasteczka położonego daleko na południu, gdzie atmosfera robi się coraz bardziej napięta, a wiszący w powietrzu konflikt z lokalną społecznością zaczyna stanowić dla nich zagrożenie. Obecnie Marsden pracuje nad zdjęciami do filmu Hop produkcji Universal, gdzie wystąpi obok Russella Branda.     Pozostałe osiągnięcia Marsdena to komedia Neila LaBute?a Zgon na pogrzebie z Chrisem Rockiem, Martinem Lawrencem, Zoe Saldaną i Lukiem Wilsonem, a także przebojowa komedia romantyczna 27 Sukienek z Katherine Heigl. W 2007 roku otrzymał bardzo dobre recenzje za swój taniec i śpiew w kasowym przeboju Zaczarowana z Susan Sarandon, Amy Adams i Patrickiem Dempseyem oraz za wcielenie się w rolę prezentera telewizyjnego Corny?ego Collinsa w głośnym musicalu Adama Shankmana Lakier do włosów z Johnem Travoltą, Queen Latifah, Michelle Pfeiffer i Christopherem Walkenem. Wystąpił także z Kevinem Spaceyem, Kate Bosworth, Brandonem Routh i Frankiem Langellą w filmie Bryana Singera pod tytułem Superman: Powrót jako Richard White, nowy rywal zabiegający o uczucia Lois Lane.      Kilka innych jego dokonań filmowych to rola Cyclopsa w trylogii X-Men, dramat romantyczny Pamiętnik Nicka Cassavetesa, thriller science-fiction The Box. Pułapka Richarda Kelly?ego z Cameron Diaz i Frankiem Langellą oraz komedia Sekspedycja. BETTE MIDLER (Kitty Galore) dorastała w Honolulu na Hawajach, gdzie już w dzieciństwie zaczęła śpiewać. Dzięki temu, że statystowała w filmie Hawaje, zarobiła wystarczająco dużo pieniędzy, żeby przenieść się do Nowego Jorku, gdzie wystąpiła na Broadwayu w roli Cajtel, najstarszej córki w głośnym musicalu ?Skrzypek na dachu?.      Gdy zaczęła śpiewać w różnych miejskich klubach, usłyszał o niej właściciel rozsławionego Continental Baths i bez namysłu zaoferował jej posadę. Występując w Baths, Midler zrobiła sobie reklamę, która wkrótce uczyniła ją jednym z najbardziej rozpoznawalnych talentów całego pokolenia. Sposób, w jaki wykonywała piosenki takie jak ?Boogie Woogie Bugle Boy?, ?Delta Dawn? i ?Superstar? był niezapomniany i powodował, że publiczność zakochiwała się w urzekającej Divine Miss M. (Boskiej Pannie Midler).      Zauważona przez Ahmeta Ertuguna, legendarnego założyciela wytwórni płytowej Atlantic Records, Midler nagrała swój pierwszy album zatytułowany ?The Divine Miss M?, który zajął 9. pozycję spośród 200 biorących udział w notowaniach i zdobył platynę. W 1973 roku otrzymała swoją pierwszą nagrodę Grammy dla najlepszego nowego artysty. Na przełomie lat 70., 80. i 90. Midler utrzymywała się na pierwszych miejscach list przebojów, wydając dziesiątki nowych albumów.     Po udanym tournée dookoła świata i powrocie na Broadway w uhonorowanym nagrodą Tony spektaklu ?Clams on the Halfshell?, Midler po raz pierwszy zagrała główną rolę filmową w obrazie Róża, który zdobył dwa Złote Globy, nagrodę Grammy za piosenkę przewodnią i nominację do Oscara dla najlepszej aktorki. Zaczęła wtedy grać w wielu dobrych produkcjach takich jak Włóczęga z Beverly Hills, Bezlitośni ludzie, Zwariowane szczęście, Duży interes, Wariatki, Stella, Scenes from a Mall, Dla naszych chłopców, Hokus Pokus, Zmowa pierwszych żon, Wspaniała Susann i w ostatnim ? debiucie reżyserskim Helen Hunt pod tytułem Kiedyś mnie znajdziesz.      Jako dodatek do swojego dorobku na scenie i w filmach Midler zostawiła po sobie ślad na małym ekranie, występując w specjalnym programie kanału CBS uhonorowanym nagrodą Emmy pod tytułem Ol' Red Hair is Back i biorąc udział w dwóch koncertach telewizji HBO: Live at Last i Art or Bust. Dostała także nagrodę Emmy za występ w filmowym koncercie HBO Diva Las Vegas, a w 1992 roku wyróżniona została Złotym Globem i nagrodą National Board of Review Award za swoją kreację w telewizyjnej adaptacji musicalu ?Gypsy?.     Po zdobyciu czterech nagród Grammy, czterech Złotych Globów, trzech nagród Emmy, nagrody Tony oraz licznych kasowych występach, Divine Miss M nie spoczęła na laurach. W lutym 2008 roku w sali Colosseum hotelu Caesar?s Palace w Las Vegas miała miejsce premiera jej chwalonego przez krytyków spektaklu ?The Showgirl Must Go On?, który odgrywała przez kolejne dwa lata.       Od 1995 roku Midler jest również założycielką i właścicielką fundacji New York Restoration Project (www.nyrp.org). Organizacja zajmuje się odkrywaniem, zgłaszaniem i czyszczeniem zaniedbanych przestrzeni publicznych, dając społeczeństwu większą swobodę i podnosząc dumę obywatelską wśród lokalnych społeczności Nowego Jorku.     Midler mieszka w Nowym Jorku z mężem Martinem von Haselbergiem. NICK NOLTE (Butch) dwukrotnie nominowany do Oscara dla najlepszego aktora, pierwszą nominację zdobył za rolę w dramacie z 1991 roku pod tytułem Książę przypływów z Barbrą Streisand, która także wyreżyserowała ten film. Nolte wyróżniony został również Złotym Globem i nagrodą Los Angeles and Boston Film Critics Award za kreację mężczyzny, który, próbując pomóc swojej skłonnej do samobójstwa siostrze, zaczął przypominać sobie tragiczne wydarzenia z własnego dzieciństwa. Drugą nominację do Oscara otrzymał za wcielenie się w rolę mężczyzny walczącego z nałogiem w filmie z 1997 roku zatytułowanym Prywatne piekło w reżyserii Paula Schradera. Za tę kreację zdobył również nagrody dla najlepszego aktora od New York Film Critics Circle i National Society of Film Critics, a także nominacje do Złotego Globu oraz nagród Independent Spirit i Screen Actors Guild (SAG).     W ostatnim czasie Nolte wystąpił w niezależnym komediodramacie My Own Love Song obok Renée Zellweger i Foresta Whitakera, którego premiera odbyła się w 2010 roku podczas festiwalu w Sundance. Pozostałe nowe produkcje z jego udziałem to Jaja w tropikach, parodia Hollywood w reżyserii Bena Stillera, film przygodowy Kroniki Spiderwick, Kraina szczęścia Hansa Petera Molanda, dramat wyprodukowany pod wodzą Terrence?a Mallicka, Czysta Oliviera Assayasa, Siła spokoju Victora Salvy, adaptacja na podstawie powieści Dana Millmana ?Way of the Peaceful Warrior? oraz Nigdylandia (reżyseria: Joshua Michael Stern) z Ianem McKellanem, Jessicą Lange i Williamem Hurtem. Użyczył także głosu postaci Vincenta w animowanym filmie Skok przez płot.     W najbliższej przyszłości Nolte pojawi się na ekranie w dramatach Warrior i Arcadia Lost.     Godne uwagi filmowe osiągnięcia Nolte to wysoko oceniony przez krytyków dramat Hotel Ruanda z Donem Cheadle?em, za który otrzymał nominację do nagrody SAG, Podwójny blef Neila Jordana, Hulk Anga Lee, Northfork braci Polish, Investigating Sex Alana Rudolpha, Droga przez piekło Olivera Stone?a, Jefferson w Paryżu, Przylądek strachu Martina Scorsese, Kocham kłopoty, Drużyna asów Williama Friedkina, Potyczki z Jeannie scenarzysty i reżysera Jamesa L. Brooksa oraz chwalony przez krytyków Olej Lorenza.     Jego wytwórnia, Kingsgate, realizuje obecnie kilka projektów, między innymi White Jazz na podstawie scenariusza bestsellerowej powieści Jamesa Ellroy?a oraz The Last Magic Summer, adaptację powieści Petera Genta o tym samym tytule.     W 2000 roku Nolte powrócił do swoich aktorskich korzeni w sztuce teatralnej Sama Shepherda pod tytułem ?The Late Henry Moss?, w której wystąpił razem z Seanem Pennem.     Pochodzący z Omaha w Nebrasce Nolte rozpoczął karierę aktorską w Pasadena Playhouse. Studiował razem z Bryanem O'Byrne?em w akademii teatralnej Stella Adler's Academy w Los Angeles i przez kilka lat podróżował, występując w regionalnych teatrach. Międzynarodową sławę przyniosła mu dopiero rola w przebojowym serialu Pogoda dla bogaczy. Niedługo potem zadebiutował na dużym ekranie w jednej z głównych ról obok Jacqueline Bisset w filmie Głębia, a następnie grał różne role w filmach Psi żołd, Czterdziestka z North Dallas, obrazie, nad którym pracował razem z jego autorem Peterem Gentem, Bicie serca oraz Ulica Nadbrzeżna. Jego dodatkowe zasługi na dużym ekranie to Włóczęga z Beverly Hills, 48 godzin, Pod ostrzałem, Nienawiść, Chwasty, Trójka uciekinierów, Pożegnanie z królem ? jedna z części Nowojorskich opowieści Martina Scorsese, Wszyscy wygrywają Karela Reisza oraz Pytania i odpowiedzi Sidneya Lumeta. JOE PANTOLIANO (Peek) ? znany także jako Joey Pants ? jest nie tylko zasłużonym aktorem, który wystąpił w ponad 100 pozycjach filmowych, telewizyjnych, i teatralnych, ale także producentem i autorem bestselleów.     Jako ulubiony aktor mistrzów filmu takich jak Richard Donner, Steven Spielberg, Andrew Davis i Bracia Wachowscy, Pantoliano zasługuje na uwagę dzięki swoim pamiętnym rolom w filmach Ryzykowny interes, Goonies, La Bamba, Zdążyć przed północą, Bad Boys i Bad Boys II, Imperium Słońca, Ścigany, Matrix, Memento oraz Daredevil. Ostatnio zagrał w komedii romantycznej Falling Up z Sarą Roemer i Josephem Crossem, a także w fantastyczno-przygodowym filmie Chrisa Columbusa Percy Jackson and the Olympians: The Lightning Thief.     Pantoliano otrzymał nagrodę Emmy za wcielenie się w postać ekscentrycznego gangstera Ralphiego Cifaretto w znanej serii kanału HBO Rodzina Soprano. Wśród jego licznych osiągnięć telewizyjnych wyróżnić można także serial kanału CBS z 2006 roku pod tytułem Waterfront, w którym nie tylko zagrał, ale który także wyprodukował.     W roku 2007 wystąpił obok Marcii Gay Harden w skłaniającym do rozmyślań dramacie scenarzysty i reżysera Josepha Greco zatytułowanym Płótno, który zdobył tytuł najlepszego filmu i zagwarantował Pantoliano nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu w Sedonie. Zainspirowany rolą w Płótnie, Pantoliano założył własną niedochodową organizację No Kidding, Me Too!, której celem jest ukazanie problemu dyskryminacji i zwalczanie piętna towarzyszącego chorobom psychicznym. Reżyserskim debiutem aktora był poruszający dokument informacyjny No Kidding, Me Too!, który w maju wszedł na antenę kanału WNET/PB.     Pantoliano jest także autorem bestsellera New York Times?a Who's Sorry Now: The True Story of a Stand-Up Guy, czyli słodko-gorzkich wspomnień o dorastaniu w amerykańsko-włoskiej rodzinie w New Jersey. Obecnie Pantoliano pisze książkę Tales From The Great Depression, którą opublikuje wydawnictwo Weinstein Books.          Autor mieszka w Connecticut oraz w Hoboken w stanie New Jersey. KATT WILLIAMS (Seamus), znany jako komik, zadebiutował na ekranie w 2002 roku komedią Kolejny piątek obok Ice?a Cube?a i Mike?a Eppsa. Następnie pokazał się w filmach Kontrola gniewu z Martinem Lawrence?em, Behind the Smile Damona Wayansa, Wielkie kino, Norbit, Święty szmal oraz, ostatnio w filmach Lonely Street i w filmie dokumentalnym Roberta Townsenda Why We Laugh: Black Comedians on Black Comedy.     Williams, który pragnął zostać komikiem takim jak jego idole z dzieciństwa, uniezależnił się w wieku 13 lat i został ulicznym przekupniem, rozwijającym swoje zdolności komediowe na ulicach Florydy, Oklahomy, Nowego Orleanu i Sacramento. Przełomowy moment w jego życiu nastąpił w 1999 roku, kiedy uhonorowany został nagrodą Cedric the Entertainer?s Anheuser-Busch ?Best Los Angeles Comics? Award. W roku 2001 okrzyknięto go nową twarzą na festiwalu komedii w Montrealu, po czym podpisał umowę z kanałem NBC.     W roku 2002 Williams wystąpił gościnnie w serialu Nowojorscy gliniarze i od tamtej pory wiele razy pokazywał się na antenie, między innymi w The Tracy Morgan Show, The Boondocks, On, ona i dzieciaki oraz Cuts. Występował w Comic View i Def Comedy Jam kanału BET oraz jako członek obsady programu rozrywkowego Nicka Cannona Wild ?n Out na kanale MTV.     W roku 2006 Williams wystąpił w swoim własnym programie komediowym HBO, The Pimp Chronicles Part 1, i pojawiał się w kolejnych jego odcinkach, między innymi w Katt Williams: It?s Pimpin? Pimpin?, Katt Williams: American Hustle, Katt Williams Live oraz Katthouse Comedy, które także współtworzył. Występy Williamsa prezentowane były w niektórych ważnych miejscach na terenie kraju, między innymi w Laugh Factory w Los Angeles oraz w Gibson Ampitheatre należącym do wytwórni Universal. W ostatnim czasie aktor pojawił się razem z Kathy Griffin w My Life on the D List i Kathy at the Apollo.     Rapując pod pseudonimem Money Mike, Williams miał również swój udział w tworzeniu piosenek artystów takich jak The Game, Baby Bash i Suga Free, wystąpił też w wielu teledyskach, między innymi z Ludacrisem, Lil? Kim, E40 oraz z duetem Outkast. CHRIS O?DONNELL (Shane) obecnie występuje w przebojowym serialu kryminalnym kanału CBS pod tytułem NCIS: Los Angeles. Niedawno zagrał w thrillerze akcji Max Payne oraz w dramacie Kit Kittredge: Amerykańska dziewczyna, a wkrótce pojawi się w niezależnej produkcji A Little Help razem z Jenną Fischer.  O?Donnell zadebiutował na dużym ekranie pozytywnie ocenioną przez krytyków rolą zbuntowanego syna Jessiki Lange w filmie Paula Brickmana Mężczyźni nie odchodzą, a następnie pamiętnym epizodem w nominowanym do Oscara obrazie Jona Avneta Smażone zielone pomidory. W roku 1993 został nominowany do Złotego Globu i otrzymał nagrodę Chicago Film Critics Award za jedną z głównych ról obok Ala Pacino w wielokrotnie nagradzanym dramacie Zapach kobiety w reżyserii Martina Bresta. Następnie zagrał zuchwałego D?Artagana w filmie Trzej muszkieterowie, za co zdobył tytuł Male Star of Tomorrow (Męskiej Gwiazdy Jutra) na konwencji ShoWest Convention w 1994 roku. Ponadto wypracował irlandzki akcent, żeby zagrać w komedii romantycznej W kręgu przyjaciół, i zjednał sobie publiczność na całym świecie rewelacyjną kreacją Robina w najbardziej dochodowej produkcji 1995 roku, Batman Forever.  O?Donnell zagrał także w mrocznym thrillerze Komora oraz w melodramacie wojennym Richarda Attenborough Miłość i wojna, po czym ponownie odegrał rolę nieustraszonego akrobaty i świeżo upieczonego super-bohatera Robina w przeboju 1997 roku Batman i Robin. Wystąpił również w uznanej komedii Roberta Altmana Cookie?s Fortune w towarzystwie gwiazd takich jak Glenn Close, Julianne Moore i Liv Tyler, a w 2004 roku zagrał z Laurą Linney i Liamem Neesonem w nominowanym do Złotego Globu dramacie Kinsey.     Dodatkowe zasługi aktora na dużym ekranie to thriller akcji Granice wytrzymałości w reżyserii Martina Campbella oraz komedia romantyczna Kawaler z Renée Zellweger, wyprodukowane przez jego własną wytwórnię George Street Pictures.     W 2002 roku O?Donnell zadebiutował na deskach Broadwayu w sztuce Arthura Millera ?The Man Who Had All the Luck? obok Samanthy Mathis. Jego telewizyjne osiągnięcia to nowy miniserial TNT The Company i okresowa rola w przebojowej serii Chirurdzy. JACK McBRAYER (Chuck) obecnie gra rolę nadgorliwego, lecz uroczego Kennetha w nagrodzonym nagrodą Emmy serialu stacji NBC Rochefeller Plaza 30. To właśnie za tę rolę dostał w 2009 roku nominację do nagrody Emmy w kategorii Najlepszy Aktor Drugoplanowy, nagrodę Screen Actors Guild Award (SAG) za najlepszy zespół aktorski, jak również nominacje do nagrody SAG w 2008 i 2010 roku.     Ostatnio McBrayer, podobnie jak Steve Carell, Danny McBride, Kristen Wiig i Julie Andrews, podkładał głos w animowanym filmie Jak ukraść księżyc. Ponadto użyczył głosu Irvingowi ? postaci z animowanego serialu Fineasz i Ferb emitowanego na antenie Disney Channel. Niebawem będziemy mogli obejrzeć go na dużym ekranie w komediodramacie w reżyserii Briana Robbinsa A Thousand Words z Eddiem Murphym i Allison Janney. Wcześniej McBrayer grał w komedii wyreżyserowanej przez Nicholasa Stollera, produkcji Judda Apatowa Chłopaki też płaczą z Jasonem Segelem, Paulem Ruddem i Russellem Brandem. Można go było także zobaczyć u boku Willa Ferrella w komedii o kierowcy wyścigów NASCAR Ricky Bobby ? Demon prędkości; razem z Johnem C. Reillym w filmie Idź twardo: Historia Deweya Coxa wyreżyserowanym przez Jake?a Kasdana; czy w filmie Babskie wakacje z udziałem Amy Poehler i Parker Posey.          McBrayer odebrał dwie nominacje do nagrody Emmy za grę aktorską i wyprodukowanie serialu online dla stacji NBC 30 Rock: Kenneth The Web Page.     Ostatnio występował w kilku miastach Ameryki Północnej w ramach Tournee Komediowego Conana O?Briena. Wielokrotnie występował w skeczach Late Night with Conan O?Brien i Saturday Night Live. FRED ARMISEN (Friedrich) zagrał niezapomniane i osobliwe role w ponad 150 odcinkach ośmiu sezonów serialu Saturday Night Live. Już w pierwszym roku skecz Armisena ?Weekend Update? wystawiony podczas Saturday Night Live, opowiadający o wenezuelskim komiku uczącym senatora McCaina, stał się tak popularny, że zastąpił skecz Showbiz Grande Explosion, a chwytliwy zwrot ?Tylko żartuuuuję? zrobił furorę. Jego inne klasyczne role to między innymi Nuni ? entuzjastka projektowania wnętrz, komik Billy Smith ? Indianin, komik polityczny Nicholas Fehn. Jednak sztandarowe role Armisena, wzbudzające zarówno śmiech, jak i oburzenie, obejmują celebrytów i polityków, takich jak ówczesny senatora-demokrata i kandydat na prezydenta, a obecny dowódca amerykańskich sił zbrojnych Barack Obama; gubernator stanu Nowy Jork Patterson; Larry King; prezes firmy Apple Steve Jobs; irański prezydent Mahmoud Amadinejad w popularnych filmikach Iran So Far Away; oraz Prince ? małomówny prowadzący talk show muzyczny The Prince Show. Armisen znalazł się na ?Gorącej liście? magazynu Rolling Stone i dwukrotnie na ?Obowiązkowej liście? magazynu Entertainment Weekly za swoją twórczość politycznie niepoprawnego głuchego komika i zabawną playlistę iTunes. Armisen wystąpił niedawno u boku Bruce?a Willisa i Tracey Morgan w filmie Fujary na tropie, jak również w filmie Wyznania zakupoholiczki z Islą Fisher. Inne obrazy z jego udziałem to: Rocker z Rinnem Wilsonem; Nowe stanowisko z Johnem C. Reillym; Tenacious D: Kostka przeznaczenia z Jackiem Blackiem; Stara miłość nie rdzewieje z Zachem Graffem i Jasonem Batmanem; Eurotrip; oraz obraz Adama McKaya Legenda telewizji z Willem Ferrellem. Armisen zaczął swoją karierę jako muzyk w postpunkowym zespole Trenchmouth. Był także członkiem grupy muzycznej Blue Man Group. Komedią zainteresował się w roku 1998 i nakręcił undergroundowy film krótkometrażowy Fred Armisen's Guide to Music and South by Southwest, w którym podszywał się pod dziennikarza muzycznego na słynnym festiwalu muzycznym w Austin, w Teksasie. W roku 2006 Armisen naprawdę spróbował swoich sił jako dziennikarz muzyczny i promował Cat Power, umieszczając jej piosenki na wpływowej stronie muzycznej Pitchfork.com. W roku 2007 we współpracy z perkusistą Jensem Hannemannem stworzył instruktażowe DVD ?Complicated Drumming Technique?, będące połączeniem muzyki i komedii. Armisen wielokrotnie występował gościnnie w serialach emitowanych w stacji NBC Rochefeller Plaza 30 czy Parks and Recreation, jak również w show komediowych The Sarah Silverman Show, Human Giant i Tim & Eric Awesome Show, Great Job. Już niebawem będzie go można zobaczyć w show dla dzieci Yo Gabba Gabba w stacji Nickelodeon. Armisen mieszka w Nowym Jorku. PAUL RODRIGUEZ (Szalony Carlito) od prawie trzydziestu lat rozśmiesza w języku hiszpańskim i angielskim widzów na całym świecie. Głosowano na niego jako jednego z najbardziej wpływowych Latynosów w Ameryce, został też uhonorowany nagrodą Rubena Salazara przez organizację National Council of La Raza. W jego dorobku znalazło się ponad 40 filmów, liczne seriale telewizyjne i występy kabaretowe. Rodriguez, również pisarz i producent, zaskarbił sobie uznanie wieloma projektami, które odniosły sukces, a są to między innymi: najnowszy występ na kanale Comedy Central, DVD pt. Comedy Rehab, film z koncertu komediowego The Original Latin Kings of Comedy, w którym grał i którego był producentem wykonawczym. Co więcej, napisał sześć programów kabaretowych dla stacji HBO i sam w nich zagrał. Są to np. Loco Slam, Live in San Quentin oraz Idiots and Armadillos, których był również producentem wykonawczym, a także film fabularny jego reżyserii ? A Million to Juan. Rodriguez zagrał ostatnio w niezależnych komediach I?m Not Like That No More i The Deported. Jego poprzednie hity to Cziłała z Beverly Hills, Prawdziwa historia, Historia Kopciuszka, Baadasssss! (How to Get the Man's Foot Outta Your Ass), Ali, Zupa z tortillą, Krokodyl Dundee w Los Angeles, Wyścig szczurów, Krwawa profesja, Papi i dziewczyny, Taksiarze z Waszyngtonu. Obecnie prowadzi własny nowy program w telewizji kablowej ? Mis Videos Locos with Paul Rodriguez w Tr3s: MTV. Wcześniej sukcesy jako gospodarz programów odnosił m.in. w serii El Show de Paul Rodriguez ? rozrywkowym programie dyskusyjnym dla Univision, który dotarł na ponad 50 rynków w całych Stanach Zjednoczonych oraz do publiczności za granicą ? ponad 17 krajów w Ameryce Środkowej i Południowej. Prowadził także rozdanie nagród NCLR ALMA, Latino Laugh Festival dla stacji Showtime, jak również własne programy telewizyjne: Back to school i Behind Bars. Zagrał też gościnnie w kilkunastu serialach telewizyjnych, tj. Shaken Not Stirred, Supreme Court of Comedy, The Wanda Sykes Show, serialu stacji Showtime ? Resurrection Boulevard, American Family, Politically Incorrect. Podkładał ponadto głos w kilku znanych serialach animowanych, w tym Bobby kontra wapniaki, Dora poznaje świat i The Proud Family. Jego pierwszy większy sukces miał miejsce, gdy rozgrzewał publiczność podczas programu Normana Leara pt. Gloria. Lear napisał później i opracował dla Rodrigueza serial a.k.a. Pablo, który został uhonorowany przez Instytut Smithsona jako pierwszy program o rodzinie amerykańskich meksykan wyświetlany w amerykańskiej telewizji. W czasie trwania kariery Rodriguez angażował się w różne akcje charytatywne, obywatelskie i edukacyjne. Niedawno został współwłaścicielem klubu Laugh Factory Kalifornijskiej Komisji Filmowej, ponieważ przez ponad 25 lat uczestniczył w dorocznych bezpłatnych kolacjach z okazji Świąt Dziękczynienia i Bożego Narodzenia dla osób pokrzywdzonych przez los. Jest również przewodniczącym organizacji California Latino Water Coalition. Niedawno za nieustanną działalność na rzecz ochrony wody został uhonorowany przez miasto Fresno nagrodą Humanitarian of the Year.

BRAD PEYTON (reżyser) ? kanadyjski pisarz/reżyser, który zasłynął z filmu Evelyn: The Cutest Evil Dead Girl nagrodzonego w 2004 roku nagrodą Genie w kategorii Aktorski Film Krótkometrażowy (Best Live Action Short Drama). Peyton był pomysłodawcą, reżyserem i producentem wykonawczym animowanego serialu telewizyjnego What It?s Like Being Alone emitowanego od 2006 roku w kanadyjskiej telewizji Canadian Broadcasting Corporation. Obecnie Peyton pracuje nad kilkoma projektami z różnymi studiami, między innymi nad komedią romantyczną Billy Grimm, do której napisał scenariusz; nad The Doubtful Guest ? ekranizacją powieści Edwarda Goreya, jak również filmem opartym na wierszu Mary Hewitt ? ?The Spider and the Fly?. ANDREW LAZAR (producent) założył w 2005 roku wytwórnię filmową Mad Chance współpracującą z wytwórnią Warner Bros. Studio, która miała zająć się produkcją ciekawych projektów w każdym gatunku i o różnym budżecie. Zadebiutowali komedią dla nastolatków Zakochana złośnica, w której wystąpili Heath Ledger i Julia Stiles. Przez ostatnie lata Lazer zajmował się produkcją bardzo zróżnicowanych filmów. Jego ostatnia produkcja z czerwca 2010 roku ? Jonah Hex ? to oparty na komiksach detektywistycznych western, w którym występują postaci o nadnaturalnych siłach. W rolach głównych oglądamy Josha Brolina, Johna Malkovicha, Megan Fox i Michaela Fassbende?a. Kolejna produkcja 2010 roku, I Love You Phillip Morri, sfinansowana przez wytwórnię filmową Luca Bessona EuropaCorp, to reżyserski debiut pisarzy Johna Requa i Glenna Ficarra i jedyne w swoim rodzaju, zabawne love story, w którym występują: Jim Carrey, Ewan McGregor i Leslie Mann. Lazar pracuje też nad niezwykle wyczekiwanymi projektami, takimi jak: Akira ? żywiołowy remake kultowego filmu anime z 1988 roku; zwariowana komedia The Great Mortdecai Moustache Mystery, będąca wersją filmową hitu telewizyjnego Welcome Back, Kotter z lat 70.; biografia twórcy Jamesa Bonda Iana Fleminga oraz Namath ? kolejna opowieść, której bohaterem jest legenda piłki nożnej Joe Namath. Latem 2008 roku mogliśmy obejrzeć wyreżyserowaną przez Pete?a Segala komedię akcji Dorwać Smarta, w której wystąpili Steve Carell, Anne Hathaway, Dwayne Johnson i Alan Arkin. Jego wcześniejsze filmy fabularne to między innymi entuzjastycznie przyjęty przez krytykę Niebezpieczny umysł, w którym zobaczyliśmy Sama Rockwella, Drew Barrymore, Julię Roberts i George?a Clooneya; film młodzieżowy Łapcie tę dziewczynę; czarna komedia Danny?ego DeVito Smoochy, w której wystąpili Edward Norton, Robin Williams i Catherine Keener; Kosmiczni kowboje Clinta Eastwooda, w którym wystąpił sam Eastwood i Tommy Lee Jones; oraz komedia loteryjna Nory Efron Numer stulecia z udziałem Johna Travolty i Lisy Kudrow. Lazar wyprodukował także niezależny komediodramat Przerażenie z Williamem H. Macym i Neve Campbell w rolach głównych, który zadebiutował na Festiwalu Filmowym w Sundance; mroczny thriller Brudne pieniądze ? reżyserski debiut braci Wachowskich ? z udziałem Giny Gershon i Jennifer Lilly; Żonę astronauty, w którym oglądaliśmy Johnny?ego Deppa i Charlize Theron; oraz Zabójców Richarda Donnera z udziałem Sylvestra Stallone i Antonio Banderasa. Lazar urodził się w Nowym Jorku, a dorastał w Los Angeles. Swoją pasję do filmów odkrył na Uniwersytecie Nowojorskim. Po nakręceniu kilku filmów studenckich otrzymał propozycję pracy u nagrodzonego wieloma Oscarami reżysera Richarda Zanucka. Lazar zaczął pracować w wytwórni filmowej Dino De Laurentiis Communications jako pracownik biurowy i piął się do góry, aby w końcu zostać wiceprezesem ds. produkcji. Zyskał uznanie jako producent wykonawczy prowokacyjnego filmu Johna Dahla Podwójna świadomość, w którym wystąpił Ray Liotta. POLLY JOHNSEN (producent) zawarła z wytwórnią Warner Bros trzyletnią umowę, gwarantującą prawo pierwokupu. W ostatnim czasie była producentką komedii Kevina Smitha Fujary na tropie, w którym wystąpili Bruce Willis i Tracy Morgan. Pracuje jednak także nad wieloma innymi projektami, wśród których wyróżnić można między innymi Excalibur z Bryanem Singerem, Alpha Moms czy Abstinence Teacher ? film oparty na powieści Toma Perotty. Zanim Johnsen założyła własną firmę, w latach 2006?2008 piastowała urząd prezesa Warner Independent Pictures (WIP). Była wówczas odpowiedzialna za produkcję, marketing i dystrybucję filmów takich jak Malowany welon, Przez ciemne zwierciadło, Radosne Purim, W dolinie Elah czy Slumdog ? ostatni film wyprodukowany przez Warner Independent Pictures, który zdobył osiem Oscarów, w tym dla najlepszego reżysera i za najlepsze zdjęcia. Zanim Johnsen dołączyła do WIP, pracowała dla Warner Bros przez prawie dziesięć lat. Zaczęła tam pracę w roku 1997 na stanowisku dyrektora kreatywnego, ale już rok później awansowała na stanowisko producenta wykonawczego. W kolejnym roku została wiceprezesem ds. produkcji, a w 2003 roku wybrano ją na starszego wiceprezesa. W lutym 2006 roku Johnsen została nominowana na stanowisko wiceprezesa wykonawczego ds. produkcji. Była głównym producentem czterech pierwszych części Harry?ego Pottera, jak również filmów: Superman: Powrót, Krwawy Diament, Jestem legendą, PS Kocham Cię, Scooby-Doo, Scooby-Doo: Potwory na gigancie, Starsky i Hutch, Gniew oceanu czy Złoto pustyni. Johnsen rozpoczęła swoją karierę w branży filmowej w wytwórni Jersey Films, gdzie była zaangażowana w prace nad filmami takimi jak Co z oczu, to z serca czy Erin Brokovich. Jednak zanim związała się z branżą rozrywkową, ukończyła sinologię na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, a potem mieszkała i pracowała w południowo-wschodniej Azji. Zdobyła tytuł magistra sztuk pięknych (MFA) w ramach programu Petera Starka na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. RON J. FRIEDMAN i STEVE BENCICH (autorzy scenariusza) pracowali niedawno przy animowanym filmie Sezon na misia, który był nominowany do nagrody filmowej Annie w kategorii Najlepsze Zdjęcia. Współpracowali także przy filmie Kurczak Mały, który zebrał wiele nagród, w tym nagrodę filmową Annie, Saturn, Nagrodę Stowarzyszenia Krytyków Filmowych oraz nagrodę People?s Choice. Wcześniej napisali wspólnie scenariusz do Mój brat niedźwiedź ? animowanego filmu familijnego, który zdobył nominację do Oscara w kategorii Najlepszy Film Animowany, nominacje do nagrody Annie za najlepsze zdjęcia i najlepszy scenariusz oraz nominację do nagrody Saturn.     W wyniku współpracy Friedmana i Bencicha powstała także nowatorska piosenka ?Squirrels?, która przez 15 tygodni z rzędu utrzymywała się wśród pięciu najbardziej zabawnych piosenek w ogólnokrajowym rankingu Dr. Demento Show.     Wcześniej Friedman napisał kilka scenariuszy do filmów krótkometrażowych, między innymi do filmu Paul McCall, który w 2006 roku wyświetlono na ponad 60 festiwalach filmowych, i który zdobył ponad 20 nagród, w tym First Place Student Emmy w kategorii Komedia przyznaną przez Akademię Sztuk Filmowych i Telewizyjnych (Academy of Television Arts and Science), Złotą Nagrodę (Gold Award) na Festiwalu Narodów w Austrii (Festival Der Nationen), nagrodę CINE Eagle, nagrodę Crystal Reel przyznaną przez Florida Motion Picture and Television Association oraz nagrodę dla najlepszego filmu krótkometrażowego na Festiwalu Filmowym Lo-Con.com w Los Angeles. Friedman jest także właścicielem portalu Filmmaker.com, popularnego forum dla twórców filmu, na którym mogą wymieniać się pomysłami i nowinkami technologicznymi.     Praca Bencicha także została wielokrotnie nagrodzona. Otrzymał on między innymi nagrodę w kategorii Best Video Programming na Festiwalu Filmowym Saguaro w 1994 roku za farsę fantastyczną Battle for the Planet of Cheese. Jego film Granda, nakręcony na 16 milimetrowej taśmie filmowej, zdobył w 1995 roku nagrodę dla najlepszego krótkometrażowego filmu eksperymentalnego na festiwalu Black Maria. Ponadto Bencich pracował jako główny scenarzysta i reżyser przy odcinkowej komedii TV or Not TV pokazywanej w Phoenix w latach 1992?93 i zdobył nagrodę Rocky Mountain Regional Emmy. Dzięki doświadczeniu w pisaniu i reżyserowaniu komedii założył grupę teatralną Nothing Personal. Bencich reżyserował sztuki i razem z trupą występował na deskach Improvisation Comedy Club oraz brał udział w setkach turniejów teatralnych. BRENT O?CONNOR (producent wykonawczy) pracował w ostatnim czasie jako producent wykonawczy przy komedii Dorwać Smarta, w której główną rolę zagrał Steve Carell, oraz przy thrillerze fantastycznym Chrisa Cartera Z archiwum X: Chcę wierzyć.     Wcześniej O?Connor pracował przy niezwykłym dramacie Męski sport z udziałem Matthew McConaugheya i Matthew Foxa; thrillerze Firewall z Harrisonem Fordem w roli głównej; thrillerze akcji z 2005 roku Raektra, w którym zobaczyliśmy Jennifer Garner; jak również przy przygodowym filmie familijnym z 2004 roku Scooby Doo 2: Potwory na gigancie. Był także współproducentem filmu K-19 z Harrisonem Fordem i Liamem Neesonem, oraz filmu Kuloodporny z Chow Yun-Fatem i Seannem Williamem Scottem.     Zanim O?Connor zaczął swoją karierę w branży filmowej, był elektrykiem i menedżerem. W swojej dalszej karierze był kierownikiem produkcji wielu filmów, w tym thrillera z udziałem Arnolda Schwarzenegera Szósty dzień; komedii przygodowej Wyścig szczurów, w której zagrali Cuba Gooding Jr., Whoopi Goldberg, John Cleese i Rowan Atkinson; nagrodzonego Oscarem filmu Gusa van Santa Buntownik z wyboru z Mattem Damonem, Robinem Williamem i Benem Affleckiem; filmu Siedem lat w Tybecie z Bradem Pittem, jak również filmów Detoks, Jumanji, Śmiertelny rejs, Grzeczny świat czy Andre. BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) jest prezesem wytwórni filmowej Village Roadshow Pictures. Wytwórnia może poszczycić się owocną współpracą z Warner Bros. Pictures w zakresie współprodukcji filmów. Dystrybucję na całym świecie prowadzi Warner Bros. Pictures, a w wybranych miejscach ? Village Roadshow Pictures. Pierwsze filmy, które powstały w ramach tej współpracy, to między innymi: Totalna magia z Sandrą Bullock i Nicole Kidman; Depresja gangstera, w której świetny team stworzyli Robert De Niro i Billy Crystal; Matrix z udziałem Keanu Reevesa i Laurence?a Fishburne?a; Złoto pustyni z George?em Clooneyem; Kosmiczni kowboje ? film, w którym w roli głównej zobaczyliśmy samego reżysera Clinta Eastwooda, czy Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem. Pod szyldem Village Roadshow Pictures Berman wyprodukował takie hity jak: Dzień próby, za rolę w którym Denzel Washington dostał Oscara; trylogię Ocean?s; Dwa tygodnie na miłość ? film, który połączył Sandrę Bullock i Hugh Granta; film Clinta Eastwooda Rzeka tajemnic, w którym zobaczyliśmy oscarowe role Seana Penna i Tima Robbinsa; Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje; film Tima Robbinsa Charlie i fabryka czekolady, w którym wystąpił Johnny Depp; nagrodzony Oscarem animowany film przygodowy Happy Feet: Tupot małych stóp; hit kasowy Jestem legendą z Willem Smithem w roli głównej; komedia Dorwać Smarta, w której świetną parę zagrali Steve Carell i Anne Hathaway; komedia z Jimem Carreyem Jestem na tak; dramat Gran Torino, który wyreżyserował i w którym zagrał Clint Eastwood; oraz wyreżyserowana przez Spike?a Jonze?a ekranizacja książki Maurice'a Sendaka Gdzie mieszkają dzikie stwory. Niedawno Berman został producentem wykonawczym kryminału Guya Ritchie?ego Sherlock Holmes, w którym zobaczyliśmy Roberta Downeya Jr. i Jude?a Law. W najbliższym czasie wytwórnia Village Roadshow wypuści takie filmy jak animowany film przygodowy Zacka Snydera Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga?Hoole czy komedia romantyczna wyreżyserowana przez Grega Berlantiego Och, życie! z udziałem Katherine Heigl i Josha Duhamela. Swoją karierę w branży filmowej Berman zaczął, pracując z Jackiem Valentim w Motion Picture Association of America (MPAA). Studiował jeszcze wówczas w Georgetown Law School w Waszyngtonie. Gdy został dyplomowanym prawnikiem, w 1978 zaczął pracę w wytwórni Casablanca Films. Wkrótce potem przeniósł się do wytwórni Universal i już w roku 1982 awansował na stanowisko wiceprezesa. Berman zaczął pracę dla Warner Bros jako wiceprezes ds. produkcji już w roku 1984, a cztery lata później dostał awans na stanowisko starszego wiceprezesa ds. produkcji. We wrześniu 1989 roku powołano go na stanowisko prezesa produkcji filmowej, a w 1991 roku dostał został prezesem światowej produkcji filmowej, które to stanowisko piastował do maja 1996 roku. Pod jego egidą Warner Bros. Pictures wyprodukował i rozpowszechnił takie filmy jak Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood: Książę złodziei, zdobywca Oscara w kategorii Najlepsze Zdjęcia Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Zwariowany świat Malcolma, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania czy Twister. W maju 1996 roku Berman założył Plan B Entertainment ? niezależną wytwórnię filmową przy Warner Bros. Pictures. Prezesem Village Roadshow Pictures został w lutym 1998 roku. STEVEN POSTER (operator filmowy) od dziecka zafascynowany był fotografią i filmem. Zaczynał od fotografii, ale już w wieku 14 lat wiedział, że chce być operatorem filmowym. Poster zaczął swoją karierę w wieku 21 lat, kręcąc reklamy, filmy dokumentalne cinéma-vérité i filmy instruktażowe. Następne były filmy fabularne: Bliskie spotkania trzeciego stopnia czy Łowca androidów, przy których Poster pracował jako asystent operatora. Nakręcił wiele różnych filmów, w tym: Stuart malutki 2, Małolaty u taty, Rocky V, The Cemetery Club, Smród życia, Opportunity Knocks, Prawo krwi, Pee-wee Herman z cyrku oraz Testament. Za zdjęcia do filmu Ridleya Scotta Osaczona otrzymał od Amerykańskiego Stowarzyszenia Operatorów Filmowych [American Society of Cinematographers (ASC)] nominację do nagrody w kategorii Najlepsze Zdjęcia i jako jedyny amerykański operator filmowy robił zdjęcia do francuskojęzycznego filmu Patrice?a Leconte?a Dziewczyna dla dwóch. Niedawno Poster nakręcił trzeci już, po Donnie Darko i jego kontynuacji Koniec świata, film Richarda Kelly?ego The Box. Pułapka. W zeszłym roku nakręcił wyreżyserowany przez Davida Mackenzie?ego dramat Amerykańskie ciacho z udziałem Ashtona Kutchera, który zadebiutował na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2009 roku. Projekty Postera, które wkrótce będzie można zobaczyć, to między innymi film Flypaper reżysera Roba Minkoffa z udziałem Patricka Dempseya. Poster był także operatorem filmowym przy nominowanym do nagrody Emmy filmie telewizyjnym Pani Harris, przy entuzjastycznie przyjętych produkcjach telewizyjnych takich jak: Roswell: w kręgu tajemnic, Kolor prawa, Courage, jak również przy kontrowersyjnym, lecz nagrodzonym teledysku Madonny ?Like a Prayer?. Poster jest prezesem Międzynarodowego Stowarzyszenia Operatorów Filmowych (International Cinematographers Guild) zrzeszającego 6000 operatorów filmowych i publicystów. Wcześniej Poster był członkiem Zarządu Międzynarodowego Stowarzyszenia Filmu Dokumentalnego (International Documentary Association), jest też członkiem komitetu Nicholla Fellowshipa Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej. Podczas sprawowania funkcji prezesa ASC Poster był odpowiedzialny za zreformowanie komisji technologii. Znajdował się w czołówce osób wyznaczających standardy dotyczące używania narzędzi cyfrowych i poprodukcyjnej kontroli obrazów. Wciąż pełni tam funkcję współprzewodniczącego. Jego zainteresowanie cyfrową technologią filmową zaczęło się w roku 1990, kiedy poproszono go o poeksperymentowanie z jednym z pierwszych systemów telewizyjnych High Definition dla telewizji NHK w Japonii. Poster rozpoczął edukację na Uniwersytecie Południowego Illinois (SIU), gdzie wziął udział w specjalnym programie autorstwa Buckminstera Fullera, po czym przeniósł się do Art Center College of Design w Los Angeles. Ukończył Instytut Projektowania w Instytucie Technologii w Illinois, gdzie znaczący wpływ wywarła na niego filozofia Bauhausu, mówiąca o powiązaniu formy z funkcjonalnością. RUSTY SMITH (scenograf) niedawno zakończył produkcję dramatu i filmu akcji Soul Surfer reżyserii Seana McNamary, który ma wejść na ekrany kin w 2011 roku. Był scenografem następujących filmów fabularnych: Beastly; Różowa Pantera 2; Rozważni i romantyczni ? Klub miłośników Jane Austen; Przyjęty; Poznaj moich rodziców; Elf; Agent Cody Banks; Austin Powers i Złoty Członek; Kto pierwszy, ten lepszy!; Poznaj mojego tatę; Austin Powers 2 ? Szpieg, który nie umiera nigdy; Mystery Alaska; Piękna i Borys Bestia; Małpa w hotelu. Smith dorastał na małej farmie w Georgii, gdzie w wieku trzech lat zaczął rysować. Studiował na Furman University w Greenville w Południowej Karolinie oraz uzyskał tytuł magistra sztuk pięknych szkoły aktorskiej w Yale. Swoją karierę w branży zaczął na stanowisku asystenta dyrektora artystycznego, kiedy pracował nad filmem Ich własna liga. Już jako dyrektor artystyczny brał udział w tworzeniu Synalka i Pojedynku oszustów. Jego pierwszym projektem filmowym był dramat reżyserii Talii Shire pt. Ta jedna noc, produkcji Rogera Cormana. Dzieło Smitha, dzięki któremu zaskarbił sobie uznanie telewidzów, to obraz 61* Billy?ego Crystala, za który został współnominowany do nagrody Emmy w kategorii dyrektor artystyczny oraz serial HBO Prawdziwe przygody mamy morderczyni.  Uznanie w teatrze przyniosło mu natomiast opracowanie broadwayowskiej produkcji Athola Fugarda ?Blood Knot? oraz przedstawienia Lyndy Barry granego w teatrze Second Stage poza Broadwayem ? ?The Good Times Are Killing Me?.  Jest mężem piosenkarki i aktorki Connie Smith. JULIE ROGERS (montaż) ostatnio zmontowała dramat rodzinny Kit Kittredge: Amerykańska dziewczyna z Abigail Breslin w roli tytułowej, a także film animowany Ciekawski George, do którego głosy podkładali Will Ferrell, Dick Van Dyke i Drew Barrymore. Ma już doświadczenie w animacji ? pracowała jako montażystka przy filmie Gruby Albert. Inne filmy przez nią zmontowane to między innymi komedia Zebra z klasą z Dustinem Hoffmanem i Whoopi Goldberg, Stuart Malutki z Michaelem J. Foksem i wyreżyserowany przez Sondrę Locke obraz Przysługa, w którym zagrała Rosanna Arquette. Rogers rozpoczęła swoją karierę filmową jako nadzorca doboru obsady na planie filmu Martina Ritta Romans Murphy?ego. Jej pierwszą pracą związaną z montażem był staż przy biograficznym dramacie wojennym Olivera Stone?a pt. Salwador. Później była asystentem montażysty przy wielu filmach, w tym Graffiti Bridge, Wyspa piratów, Tombstone, Dwie matki i Herkules. CHRISTOPHER LENNERTZ (kompozytor) niedawno skomponował muzykę do komedii rodzinnej wyświetlanej na dużym ekranie ? Marmaduke. Ostatnie filmy fabularne, przy których pracował, to również hit kinowy Alvin i wiewiórki oraz Sportowy film, The Perfect Christmas, Poznaj moich Spartan i przyjęty entuzjastycznie przez krytyków dramat z zeszłego roku Adam. Jego kolejny projekt to komedia I hop, wchodząca na ekrany kin w 2011 roku. Poprzednie projekty filmowe Lennertza obejmują animowany Sposób na rekina, Kontrakt, Dr Dolittle 3, a także pracę nad obrazami Ręka Boga, Uwolnić orkę 2, Księga dżungli, 101 dalmatyńczyków, Soul Plane ? wysokie loty, który skomponował, współpracując z zespołem Wu-Tang Clan. Jego eklektyczna muzyka do filmu Tortilla Heaven została okrzyknięta największym sukcesem filmu niezależnego w 2007 roku. W roku 2006 Lennertz został nominowany do nagrody Emmy za pracę włożoną w serial Nie z tego świata, który okazał się hitem. Przy działalności Lennertza związanej z telewizją można wymienić również The Deep End, The Strip, którego producentem jest Joel Silver, Potępieniec, Święty grzesznik Clive?a Barkera dla stacji Sci-Fi Channel, który został okrzyknięty jedną z czołowych nowości magazynu Cinescape w 2002 roku i umieszczony przez Film Music Review na liście dziesięciu najlepszych. Dzięki jego aranżacjom strunowym płyta zespołu Ozomatli pt. ?Street Signs? zdobyła nagrodę Grammy dla najlepszego rockowego albumu latynoskiego roku. W 2003 roku otrzymał nagrodę Interactive Achievement za najlepszą muzykę oryginalną, dzięki dojrzałości utworów orkiestrowych stanowiących ścieżkę dźwiękową bestsellerowej gry ?Medal of Honor: Rising Sun?. W roku 2005 został ponownie nominowany za podkład dźwiękowy do gry ?Gun?. W tym samym roku Lennertz udał się w podróż do londyńskiego studia nagraniowego Abbey Road Studios, żeby nagrać grę wideo ? ?From Russia with Love? ? z Seanem Connerym, który po dwudziestu latach przerwy ponownie wystąpił w roli agenta 007. Lennertz rozpoczął zajęcia muzyczne w wieku 9 lat. Po zakończeniu nauki komponowania, opanowaniu jazzowych aranżacji i zdobyciu niezbędnej wiedzy teoretycznej w szkole średniej Lennertz przeprowadził się do Kalifornii, żeby studiować w Thornton School of Music na Uniwersytecie Południowej Kalifornii z tak wybitnymi osobowościami ze świata muzyki filmowej jak Elmer Bernstein, Buddy Baker, Christopher Young i David Raksin. Po ukończeniu studiów rozpoczął swoją karierę zawodową, pisząc liczne niezależne partytury filmowe obejmujące wszystkie style muzyczne i dramatyczne do różnych obrazów, które miały swoje premiery i/lub wygrywały na takich festiwalach filmowych jak Sundance, Slamdance, Festiwal HBO?s Comedy Arts, Toronto czy Cannes. TISH MONAGHAN (kostiumolog) zaprojektowała ostatnio kostiumy aktorów przeboju kinowego Zmierzch i jego kontynuacji ? Księżyca w Nowiu oraz Zaćmienia, w których grają Robert Pattinson i Kristin Stewart. Liczne filmy, którymi zaskarbiła sobie uznanie jako kostiumolog, to między innymi film akcji z gatunku science fiction ? Dzień, w którym zatrzymała się Ziemia z Keanu Reevesem, dramat Niedokończone życie z Robertem Redfordem i Jennifer Lopez, thriller kryminalny Egzorcyzmy Emily Rose z Laurą Linney, komedia Farciarz Gilmore z Adamem Sandlerem oraz thriller Bezsenność z Alem Pacino, Robinem Williamsem i Hillary Swank. Zaprojektowała również kostiumy do filmu Psy i koty. Monaghan rozpoczęła swoją karierę jako krawcowa w British Columbia, gdzie pracowała przy kilku produkcjach scenicznych. Z posady garderobianej pięła się w górę, aby swoje umiejętności wykorzystać w świecie filmu. RANDY STARR (producent efektów wizualnych) pracował ostatnio na stanowisku producenta efektów wizualnych przy komedii Ostrza chwały i filmie fantastyczno-przygodowym Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa, dzięki któremu został nominowany do nagrody Visual Effects Society za wybitne efekty wizualne. Starr rozpoczął swoją karierę w 1995 roku jako szef produkcji w Cinesite ? domu produkcyjnym, który specjalizuje się w efektach wizualnych ? gdzie pracował nad takimi obrazami jak Piekielna głębia, Kula czy Kosmiczny mecz. W 1997 roku Starr przeniósł się do Rhythm & Hues, czołowego studia zajmującego się animacjami i efektami wizualnymi. Kierował tam tworzeniem efektów wizualnych w takich filmach jak Szósty dzień czy Czerwona planeta. DAVE BARCLAY (kierownik ds. animatroniki) jest lalkarzem, projektantem i nadzorcą efektów animatronicznych, animatorem klatek kluczowych grafiki przetwarzanej komputerowo, a także dyrektorem i producentem projektów animatronicznych i kukiełkowych dla filmu i telewizji. Rozważano nominowanie go do Oscara za film Koty i psy w 2001 roku. W dzieciństwie Barclay występował w teatrze swoich rodziców, Pex Puppet Theater, w Wielkiej Brytanii i Europie z marionetkami, pacynkami i kukiełkami na patyku, dzięki czemu nauczył się projektowania i tworzenia swoich własnych lalek. W 1979 roku zaproponowano mu pracę przy filmie Gwiezdne Wojny: Część V ? Imperium kontratakuje, gdzie pomagał w skonstruowaniu Yody. Następnie został lalkarzem występującym u boku mistrza muppetów i głównego lalkarza Franka Oza, po czym tworzył własne kukiełki przy projekcie Jim Henson/Frank Oz ? Ciemny Kryształ. Do roku 1988 nadzorował zespół 17 lalkarzy pracujących przy nagrodzonym Oscarem za przełomowe efekty filmie Roberta Zemeckisa pt. Kto wrobił królika Rogera. Barclay współpracował z Henson Company przy filmie fabularnym Labirynt i serialu telewizji publicznej Fraglesy, a z Frankiem Ozem przy Krwiożerczej roślinie. Jego projekty to między innymi obraz Terry?ego Gilliama Przygody barona Munchausena, Gwiezdne Wojny: Część VI ? Powrót Jedi Goerge?a Lucasa, Koty i psy Lawrence?a Gutermana, Looney Tunes znowu w akcji Joe Dantego, Team America Treya Parkera oraz Stuart Malutki 2 Roba Minkoffa. Współpracował także z reżyserem Brianem Levantem nad Śnieżnymi psami, Flinstones: Niech żyje Rock Vegas i Daleko jeszcze? Barclay rozwinął również własną technologię motion capture, początkowo stworzoną na użytek animatroniki, zwaną systemem OUTABODY. Technologia ta pozwala sterować przetwarzanymi komputerowo postaciami w czasie rzeczywistym. BOONE NARR (Boone?s Animals for Hollywood) po tym, jak w 2001 roku pracował przy filmie Koty i psy, ponownie wnosi swoje znane i szanowane na arenie międzynarodowej doświadczenie z dziedziny skomplikowanych popisów kaskaderskich zwierząt i wyzwań ulepszonego komputerowo tworzenia filmów do obrazu Koty i psy: Odwet Kitty. Przez ponad trzy dekady Boone?s Animals for Hollywood zaopatrywało w zwierzęta każde ważne studio i organizowało treningi zwierząt do setek filmów, programów telewizyjnych oraz reklam w ponad 20 krajach na całym świecie. Wśród godnych uznania filmów Narra można wyróżnić trylogię Piraci z Karaibów, Hachi: A Dog?s Tale, Ultrapies, Facet z ogłoszenia, Kobieta-Kot oraz serię Stuart Malutki. Obrazy, w których wkrótce będzie można zobaczyć jego dokonania. to między innymi film Todda Phillipsa Zanim odejdą wody z Robertem Downeyem Jr. oraz To znowu ty z Betty White. Jeżeli chodzi o telewizję, Narr przez 11 lat pracował z psem imieniem Szczęściara w serialu Siódme niebo, a także przez siedem lat z psem Murrayem w Szaleję za tobą. Ostatnio zajmował się między innymi serialami Dr. House, CSI, Brzydula Betty i Czysta krew.