Błędy w filmie

Tablice rejestracyjne stanu Nowy Jork w czasie, w którym dzieje się akcja filmu miały kolor niebieski z pomarańczowymi literami, a nie żółty z niebieskimi literami.

Akcja filmu rozgrywa się w 1972 roku, jednak w scenie otwierającej widać bliźniacze wieże World Trade Center, których budowa została ukończona dopiero w 1973 roku.

W 1972 roku, radiowozy NYPD były malowane na biało i ciemnozielono. Radiowozy biało-niebieskie, które widoczne są w filmie zadebiutowały dopiero dwa lata później.

W scenie, w której Sonny bierze od kierownika klucz do skarbca, widać na różnych ujęciach, jak klucz pojawia się i znika.

Po rozmowie z Leonem Sonny odłożył słuchawkę i położył rękę na swojej głowie. Jednak w następnym ujęciu ręka znajduje się w innym miejscu.

W trakcie prowadzania negocjacji przez megafon, rozmiar cienia na ulicy i zielonym sportowym samochodzie zmienia się podczas robienia zbliżenia na sierżanta Morretiego.

Miejsce kręcenia

Film nakręcono w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA).

Pozostałe

Prawdziwi rabusie ukradli $213.000.

Telefoniczna rozmowa Pacino z Sarandonem była zaimprowizowana.

Filmowy Sal, odtwarzany przez Johna Cazale'a, miał w początkowych zamysłach mieć 18 lat, tyle, ile jego pierwowzór.

Film oparty został na prawdziwej historii Johna Wojtowicza, który usiłował obrabować bank Chase Manhattan na Brooklynnie w Nowym Jorku, w dniu 22 sierpnia 1972 roku. Wraz z Salvatorem Naturale, Wojtowicz przetrzymywał przez 14 godzin jako zakładników 9 pracowników banku. Wojtowicz usiłował w ten sposób zdobyć pieniądze dla swojego kochanka, Ernesta Arona, by ten mógł w ten sposób sfinansować swoją operację zmiany płci (Aron nic o planach Wojtowicza nie wiedział, w późniejszym czasie przeszedł pomyślnie operację i zmienił nazwisko na Liz Eden). Naturale zginął w czasie próby odbicia zakładników, a Wojtowicz otrzymał wyrok 20 lat więzienia.

W oryginalnej wersji scenariusza Sonny i jego kochanek - transseksualista, mieli wziąć udział w scenie przed bankiem, w której odbywa się ich pożegnanie zwieńczone pocałunkiem. Pacino odmówił zagrania tej sceny, jak również przebywania w tym samym pomieszczeniu ze swoim filmowym kochankiem, wymuszając stosowne zmiany w scenariuszu. W zamian jest tylko jedna scena - rozmowy telefonicznej między tymi bohaterami.

Oprócz piosenki w scenie otwierającej ("Amoreena" Eltona Johna) w filmie nie pojawia się muzyka.

W trakcie kręcenia Al Pacino zasłabł z przemęczenia i trafił na krótki czas do szpitala. Po skończeniu zdjęć aktor postanowił zrobić przerwę w kręceniu filmów i wrócić do pracy w teatrze.

Słynny okrzyk Sonny'ego "Attica! Attica!" to nawiązanie do rebelii więźniów w 1971 roku, przeciw niskim standardom życia. Okrzyk ten pojawia się także w filmie "Gorączka sobotniej nocy".

Film został wpisany przez Bibliotekę Kongresu, na listę Dziedzictwa Kulturowego Ameryki.

Sceny na zewnątrz banku kręcone były w czasie zimnej pogody. Żeby oddech aktorów nie był widoczny, przed każdym ujęciem wkładali sobie do ust kostki lodu.