Wiktor (Zbigniew Zapasiewicz), ambasador Polski w Urugwaju boleśnie przeżywa nagłą śmierć ukochanej żony Heleny (Halina Golanko). Przyjeżdżając do kraju spotyka rosyjskiego wiceministra spraw zagranicznych, Olega (Nikita Michałkow), z którym przyjaźnił się przed dwudziestu laty. Wówczas był działaczem podziemia, a Oleg stawiał pierwsze kroki w dyplomacji sowieckiej w Polsce. Z tamtych lat datuje się ich zażyła przyjaźń obciążona dwoma podejrzeniami. W oczach Wiktora Oleg mógł być w swojej ambasadzie oddelegowany do infiltrowania polskiego podziemia. Po drugie, bliska przyjaźń Olega ze zmarłą właśnie żoną Wiktora kryje w sobie podejrzenie, czy zmarła nie zdradziła męża z ujmującym do dziś Rosjaninem. W polskiej ambasadzie w Urugwaju, z polecenia Wiktora, zaczyna pracę jego młody protegowany, Waldemar (Andrzej Chyra), który ze studiów w Rosji przywiózł piękną żonę, Rosjankę – Oksanę (Maria Bekker). Po powrocie z Polski Wiktor nieświadomie przelewa część swoich uczuć do zmarłej żony na małżonkę swego podwładnego. Polska ambasada pilotuje transakcję zbrojeniową, w której Rosjanie są konkurentami. Transakcja ta jest bardzo ważna dla Polaków. Rodzi się podejrzenie, że ambasada jest infiltrowana przez wywiad rosyjski. Podejrzenie pada na Oksanę. Wiktor przeżywa rozterkę. Sam amatorsko szuka dowodów przeciw swojej pracownicy, nie ma bowiem wśród personelu nikogo z polskich służb bezpieczeństwa. Śledztwo jest tym trudniejsze, że w ambasadzie radca (Jerzy Stuhr) jest podejrzany o malwersacje, a Waldemar przez brak doświadczenia daje się wplątać pośrednio w aferę z przemytem narkotyków. Wiktor szuka wsparcia u Alfreda- ambasadora Włoch, z którym się od dawna przyjaźni. Konflikty kulminują się w chwili, kiedy w Montevideo odbywa się kongres, na którym pojawia się Oleg, a także polska delegacja z Wiceministrem (Daniel Olbrychski) na czele. Trwa walka o kontrakt zbrojeniowy. Wygląda na to, że Rosjanie zwyciężają. Wiktor zastawia kolejną pułapkę i łapie Oksanę na tym, że kopiuje prywatnie różne oficjalne dokumenty. Spotkanie Wiktora z Olegiem ma wyjaśnić wiele wątpliwości ....

„Persona non grata” jest projektem filmu psychologicznego, w którym głównym motywem jest obsesja podejrzeń. Główny bohater jest idealistą, który najpiękniejsze lata życia oddał zmaganiom o wolność i dziś przeżywa słodycz rozczarowania. Rzeczywistość, w której żyje odbiega daleko od jego dawnych wyobrażeń. Młodzież, która pod jego skrzydłami wchodzi w życie jest daleka od jego ideałów. Życie wśród dyplomatów konfrontuje go na co dzień z zakłamaniem. Tłumione uczucie do młodej dziewczyny przeplata się z podejrzeniem, że ukochana zmarła żona go zdradziła. Głównym środkiem wyrazu, na którym film się opiera jest aktorstwo. Scenariusz powstał z myślą o konkretnej obsadzie, w której dwie główne męskie role grają aktorzy, których sława przekracza granice ich krajów (szczególnie Nikita Michałkow). W roli młodej dziewczyny, Rosjanki, liczę na odkrycie nowej pokoleniowej twarzy. Klimat filmu zamierzonego w pierwszej części może przypominać „Ostatnie tango w Paryżu". Użyłem techniki cinemascope, która paradoksalnie sprawdza się czasem w filmach kameralnych i psychologicznych pozwalając na koncentrację na bliskich planach bohaterów. W kontrapunkcie pozostała strona krajobrazowa, obraz przyrody Urugwaju, który w finałowych scenach wnosi świadectwo potęgi przyrody i harmonii, z jaką człowiek kresu życia odnajduje zarówno w sobie, jak i w otaczającym go świecie przyrody. Otoczenie zawodowe głównego bohatera jest z natury rzeczy kosmopolityczne. Życie dyplomatów jest pewną atrakcją wizualną, a obecne w scenariuszu wątki sensacyjne (szpiegostwo, przemyt narkotyków, handel żywym towarem) wnoszą kontrapunkt w sferze wizualnej wprowadzając obraz nocnych klubów. Wątki te w zamierzeniu łamią refleksyjny rytm filmu. Bohater, dziś dyplomata, był kiedyś muzykologiem. W filmowym katharsis odnajduje harmonię własnych uczuć, która znajduje wyraz w muzyce. Jej autorem jest mój stały współpracownik Wojciech Kilar, który opatrzył muzyką wszystkie bez wyjątku moje filmy i ma w swym dorobku obok muzyki symfonicznej ilustracje muzyczne do ostatnich filmów Coppoli, Polańskiego i Wajdy. Krzysztof Zanussi

...SCENARIUSZU Najbardziej uderzające było w nim poruszenie tematu, który dotąd nie funkcjonował ani w kinie, ani w teatrze. Chodzi mianowicie o trud inteligenta polskiego, który znajduje się w nowej sytuacji politycznej i społecznej. Ten człowiek o zaistniałą zmianę się starał, walczył, był zaangażowany w jej stworzenie. Okazuje się jednak, że nie bardzo w wolności, którą wywalczyliśmy, umiemy się poruszać. Mechanizmy w dalszym ciągu są nieczyste. Lata poprzedniego ustroju, poprzedniej formacji społecznej nad nami ciążą, nie potrafimy z nich wyjść. Grany przeze mnie bohater ciągle obserwuje, że to co było, ciągle przeszkadza w niesieniu przez życie czystej myśli. To wydało mi się ciekawe. Prywatnie oczywiście bardzo dobrze rozumiem te stany, w którym znajduje się bohater, bo wszyscy poniekąd nie umiemy się dziś poruszać. Kiedyś miałem szczęście oglądać przedstawienie „Burzy” w reżyserii Strehlera, które stawiało podobne pytanie jak „Persona non grata”. Otóż w „Burzy” występuje duch Ariel, który jest na uwięzi u Prospera. Ariel ciągle wykonuje jakieś zadania, a Prospero nie chce go uwolnić – ‘Jeszcze musisz to zrobić i dostaniesz wolność, jeszcze to’ – mówi mu. Ariel był grany przez aktorkę, która przez całą sztukę unosiła się w powietrzu. Wolność miała oznaczać zejście na ziemię. I na końcu rzeczywiście, Prospero obdarza ducha wolnością. Ariel zjeżdża na scenę, staje i okazuje się, że nie umie chodzić, ponieważ nigdy wcześniej nie chodził. I nie wie, co teraz zrobić. Jest wolny, ale wobec tej wolności kompletnie bezradny. ...KRZYSZTOFIE ZANUSSIM Moje kontakty z filmem zawsze były luźne. Nie jestem aktorem filmowym, nie obcuję z tą rzeczywistością na co dzień. Miewam długie przerwy między filmami. Ostatnio gram niemal wyłącznie u Zanussiego, bo mi proponuje ciekawe role. Robi to zresztą od ponad 30 lat. Pierwszy film zrobiliśmy w 1971 roku. To był telewizyjny „Za ścianą” z Mają Komorowską. Od tego czasu nakręciliśmy 11. Wśród nich parę było bardzo ważnych jak „Barwy ochronne” czy „Życie jako śmiertelna choroba”. Jesteśmy w dobrym porozumieniu, jeśli chodzi o spojrzenie na świat, o to czego szukamy, jakie pytania chcielibyśmy postawić, w imię kogo te pytania stawiamy. Zgadzamy się, że występujemy w imieniu postawy polskiego inteligenta w różnych jego odmianach. Bohaterowie Zanussiego zawsze reprezentują inteligencki (jeśli to cokolwiek dziś znaczy) punkt widzenia na świat. Weźmy „Iluminację”, „Constans” czy „Strukturę kryształu” - to zawsze były wersje tej samej perspektywy, z której się ogląda świat. Zanussi uważa, że trzeba bić się o prawo wypowiedzi w imieniu tych ludzi. Dziś cała formacja inteligencka jest w odwrocie, więc przypomnienie o jej istnieniu i o pytaniach, które zadają jest warte, żeby parę osób obejrzało nasz film i pomyślało na ten temat. Zanussi uważa mnie za inteligenta, więc obsadza mnie w takich filmach. Nie proszę go o rolę. Jak mnie chce, to mnie bierze. ...WYZWANIACH Wyzwania, jakie niósł ten film nie były natury trudności, jakie niosła rola. Tu sprawa była dosyć jasna. Nie było skomplikowanych sytuacji emocjonalnych czy psychicznych, które niosłyby jakieś szczególne trudności w zagraniu. Mój bohater miał być pokazany jako w pełni światły, wykształcony humanista godzien tego, aby spełniać funkcję ambasadora. Po angielsku i rosyjsku jakoś mówię, ale do roli musiałem się nauczyć paru zdań po włosku i hiszpańsku. Trudności natomiast wynikały ze strony techniczno-organizacyjnej. Kręciliśmy film w trzech różnych lokalizacjach: Warszawie, Moskwie i w Urugwaju. Między zdjęciami warszawsko-moskiewskimi, a urugwajskimi była 2-miesięczna przerwa. W związku z tym trzeba było trzymać w sobie ogromną dyscyplinę, świadomość perypetii bohatera. Na przykład pół sceny kręciliśmy w Moskwie, a drugie pół w Urugwaju za 2 miesiące. Trzeba było pamiętać, o czym się wtedy grało, żeby kontynuować scenę. ...URUGWAJU Byłem ciekaw jak wygląda Ameryka Południowa, ale na miejscu okazało się, że wielkiej różnicy nie ma. Poza tym, że w listopadzie była tam akurat wiosna. To nie jest kraj, który kojarzy się nam z Ameryką Południową, jak Peru czy Boliwia. To teren wciśnięty między Argentynę a Brazylię leżący nad La Platą. Dziewiczy teren łąkowo-stepowy. Podczas podboju Ameryki nikt się tymi terenami nie zaciekawił. Tylko koczownicy wypasali bydło i szli dalej. Dopiero w XVIII wieku zaczęli zjeżdżać się osadnicy z Hiszpanii i Włoch i założyli tam państwo. W Urugwaju nie ma rdzennej ludności, nie ma muzeum urugwajskiego, nic nie można kupić urugwajskiego na pamiątkę, bo nie ma takiej kultury. Jest masa antykwariatów, ale są w nich przedmioty przywiezione z Europy. Z ciekawości poszedłem do Muzeum Gaucho. W jednej sali są tam ostrogi, w drugiej strzemiona, w trzeciej siodła, a w czwartej kubki do picia yerba mate. Cała ich historia. To było dla nas najbardziej szokujące. Po zdjęciach mieliśmy dwa dni wolne, więc chciałem wypożyczyć samochód i pozwiedzać. ‘Chciałbym coś zobaczyć’ – mówię. ‘Ale tu nie ma nic do zobaczenia. Jeśli pan się upiera, to pojedzie pan 300 km przez te łąki i tam podobno są jakieś ciepłe źródła. Ale ja tam nigdy nie byłem’ – powiedział mi znajomy Urugwajczyk. Za to ludzie są tam naprawdę przemili. Urugwajska ekipa wspomagająca produkcję to byli wspaniali profesjonaliści.

KRZYSZTOF ZANUSSI (SCENARIUSZ I REŻYSERIA) Urodzony w 1939 roku w Warszawie. W latach 1955-59 studiował na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1959 roku studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1960 roku rozpoczął studia na Wydziale Reżyserii Łódzkiej Szkoły Filmowej, którą ukończył w 1966 roku. Od 1966 roku zrealizował wiele filmów dokumentalnych, fabularnych dla kina i telewizji tak w Polsce jak i za granicą. Jest autorem lub współautorem scenariuszy swoich filmów (niektóre z nich zostały opublikowane: w Polsce (3 tomy), we Włoszech (2 tomy), oraz w Rosji, na Węgrzech, w Niemczech, Czechach i w Indiach. W latach 1974-1981 był wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Od 1979 roku jest dyrektorem i kierownikiem artystycznym Studia Filmowego „TOR”. Reżyseruje przedstawienia operowe i teatralne w Polsce, Niemczech, Szwajcarii, we Włoszech, Francji i Rosji. W marcu 1990 roku został wybrany Prezydentem Federacji Europejskich Realizatorów Audiowizualnych (FERA). Od 1992 roku jest profesorem Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jest członkiem Stowarzyszenia EUROVISIONI, Polskiego PEN-Clubu i Stowarzyszenia Pisarzy. Wybrana filmografia: 1969 STRUKTURA KRYSZTAŁU 1970 ŻYCIE RODZINNE 1972 ILUMINACJA 1976 BARWY OCHRONNE 1984 ROK SPOKOJNEGO SŁOŃCA 1990 ŻYCIE ZA ŻYCIE. MAKSYMILIAN KOLBE 1992 DOTKNIĘCIE RĘKI 1995 CWAŁ 2000 ŻYCIE JAKO ŚMIERTELNA CHOROBA PRZENOSZONA DROGĄ PŁCIOWĄ 2002 SUPLEMENT EDWARD KŁOSIŃSKI (ZDJĘCIA) Wybitny polski operator. Ukończył Wydział Operatorski PWSTiF w Łodzi. Autor zdjęć do kilkudziesięciu filmów. Pracował z najwybitniejszymi polskimi reżyserami, m.in.: z Krzysztofem Zanussim 1972 ILUMINACJA 1976 BARWY OCHRONNE 1990 ŻYCIE ZA ŻYCIE. MAKSYMILIAN KOLBE 2000 ŻYCIE JAKO ŚMIERTELNA CHOROBA PRZENOSZONA DROGĄ PŁCIOWĄ 2002 SUPLEMENT z Andrzejem Wajdą 1974 ZIEMIA OBIECANA 1976 CZŁOWIEK Z MARMURU 1978 BEZ ZNIECZULENIA 1979 PANNY Z WILKA 1981 CZŁOWIEK Z ŻELAZA 1985 KRONIKA WYPADKÓW MIŁOSNYCH z Krzysztofem Kieślowskim 1988 DEKALOG 2 1993 TRZY KOLORY. BIAŁY z Jerzym Stuhrem 1999 TYDZIEŃ Z ŻYCIA MĘŻCZYZNY 2003 POGODA NA JUTRO WOJCIECH KILAR (MUZYKA) Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. Jako stypendysta rządu francuskiego, kształcił się pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu. Dyplom ukończenia studiów z najwyższym odznaczeniem uzyskał w 1955 roku. Tworzy muzykę klasyczną i filmową od ponad 50 lat. Odniósł wielkie sukcesy w Polsce jak i za granicą. Jest autorem muzyki do ponad 130 filmów (od 1992 roku pisze także dla Hollywood). W 1999 roku Uniwersytet Opolski przyznał mu tytuł doktora honoris causa. W 2002 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski „w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej, za osiągnięcia w pracy twórczej”. Wybrana filmografia: 1964 GIUSEPPE W WARSZAWIE 1967 SAMI SWOI 1968 LALKA 1969 SÓL ZIEMI CZARNEJ 1969 STRUKTURA KRYSZTAŁU 1970 REJS 1971 PERŁA W KORONIE 1972 ILUMINACJA 1974 ZIEMIA OBIECANA 1976 BARWY OCHRONNE 1978 RODZINA POŁANIECKICH 1979 PACIORKI JEDNEGO RÓŻAŃCA 1981 PRZYPADEK 1984 ROK SPOKOJNEGO SŁOŃCA 1985 KRONIKA WYPADKÓW MIŁOSNYCH 1990 ŻYCIE ZA ŻYCIE. MAKSYMILIAN KOLBE 1992 DRACULA 1992 DOTKNIĘCIE RĘKI 1994 ŚMIERĆ I DZIEWCZYNA 1994 FAUSTYNA 1994 ŚMIERĆ JAK KROMKA CHLEBA 1995 CWAŁ 1996 PORTRET DAMY 1999 PAN TADEUSZ 1999 TYDZIEŃ Z ŻYCIA MĘŻCZYZNY 1999 DZIEWIATE WROTA 2000 ŻYCIE JAKO ŚMIERTELNA CHOROBA PRZENOSZONA DROGĄ PŁCIOWĄ 2002 SUPLEMENT 2002 ZEMSTA 2002 PIANISTA

ZBIGNIEW ZAPASIEWICZ (WIKTOR) Wybitny aktor teatralny i filmowy. Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej (1951-52). Grał kolejno w teatrach: Młodej Warszawy i Klasycznym (1956-59), Współczesnym (1959-66 i 1993-2000), Dramatycznym (1966-83). Powszechnym (1983-87), Polskim (1990-93). Od 2000 ponownie aktor Teatru Powszechnego. W latach 1986-90 dyrektor Teatru Dramatycznego. Od 1959 wykładowca w warszawskiej PWST, w latach 1981-84 dziekan Wydziału Reżyserii, a w latach 1984-87 jego prodziekan. W latach 1969-71 prodziekan Wydziału Aktorskiego. W 2002 roku odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w pracy artystycznej”. Wybrana filmografia: 1974 ZIEMIA OBIECANA 1976 BARWY OCHRONNE 1977 AKCJA POD ARSENAŁEM 1978 BEZ ZNIECZULENIA 1978 SZPITAL PRZEMIENIENIA 1979 PANNY Z WILKA 1981 PRZYPADEK 1982 MATKA KRÓLÓW 1984 ROK SPOKOJNEGO SŁOŃCA 1985 C. K. DEZERTERZY 1987 KRÓTKI FILM O ZABIJANIU 1988 DEKALOG 5 1988 MISTRZ I MAŁGORZATA 1992 PSY 1998 DEMONY WOJNY WG GOI 2000 ŻYCIE JAKO ŚMIERTELNA CHOROBA PRZENOSZONA DROGĄ PŁCIOWĄ 2001 MARSZAŁEK PIŁSUDSKI 2002 SUPLEMENT NIKITA MICHAŁKOW (OLEG) Prawdziwe nazwisko: Nikita Siergiejewicz Michałkow Konczałowski (młodszy brat reżysera Andrieja Konczałowskiego). Urodzony w Moskwie reżyser, aktor, scenarzysta i producent. Należy do grona najbardziej uznanych współczesnych twórców kina rosyjskiego. Jest laureatem licznych nagród, w tym statuetki Oscara („Spaleni słońcem”) oraz Złotego Lwa („Urga”). Debiutował jako realizator filmów krótkometrażowych pod koniec lat 60. W 1989 roku założył własne studio filmowe TRITE. Jest przewodniczącym Związku Filmowców Rosyjskich. Wybrana filmografia reżyserska: 1976 NIEWOLNICA MIŁOŚCI 1979 PIĘĆ DNI Z ŻYCIA OBŁOMOWA 1987 OCZY CZARNE 1991 URGA 1994 SPALENI SŁOŃCEM 1998 CYRULIK SYBERYJSKI 2005 SPALENI SŁOŃCEM 2 JERZY STUHR (RADCA) Jeden z najbardziej wszechstronnych aktorów polskiego filmu i teatru. W roku 1970 ukończył polonistykę na UJ. Dwa lata później został absolwentem Wydziału Aktorskiego krakowskiej PWST. Jeszcze w czasie studiów zaczął występować w Starym Teatrze w Krakowie. Od początku lat osiemdziesiątych współpracuje z teatrami włoskimi. W latach 1990-1997 był rektorem krakowskiej PWST. Ponownie objął funkcję rektora krakowskiej Szkoły Teatralnej w roku 2002. W roku 1994 uzyskał tytuł profesora w dziedzinie sztuk teatralnych. W roku 1992 ukazała się jego autobiograficzna książka „Sercowa choroba”. W latach 90. zwrócił się w stronę kina autorskiego. Od 1998 roku jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej. Użyczył głosu głównemu bohaterowi animowanego filmu „Shrek”. Wybrana filmografia: 1977 WODZIREJ 1978 AKTORZY PROWINCJONALNI 1978 BEZ ZNIECZULENIA 1979 AMATOR 1981 PRZYPADEK 1982 MATKA KRÓLÓW 1983 SEKSMISJA 1984 ROK SPOKOJNEGO SŁOŃCA 1986 BOHATER ROKU 1987 KINGSAJZ 1988 DEKALOG 10 1988 OBYWATEL PISZCZYK 1989 DEJA VU 1993 TRZY KOLORY. BIAŁY 1993 UPROWADZENIE AGATY 1994 SPIS CUDZOŁOŻNIC (także reżyseria) 1997 HISTORIE MIŁOSNE (także reżyseria) 1997 KILER 1999 KILER-ÓW 2-ÓCH 1999 PRZYGODY DOBREGO WOJAKA SZWEJKA 1999 TYDZIEŃ Z ŻYCIA MĘŻCZYZNY (także reżyseria) 2000 DUŻE ZWIERZĘ (także reżyseria) 2003 POGODA NA JUTRO (także reżyseria) DANIEL OLBRYCHSKI (WICEMINISTER) Jeden z naszych najwybitniejszych aktorów. Legenda polskiego kina. Na ekranie debiutował w 1964 r. będąc jeszcze studentem PWST w Warszawie. Mimo, iż nie ukończył studiów, jego wielki talent szybko rozbłysnął. Jego mistrzem i wymagającym nauczycielem był Andrzej Wajda, u którego zagrał w 10 filmach. Pracował również z wybitnymi reżyserami europejskimi, w tym z Volkerem Schloendorffem, Claudem Lelouchem, Nikitą Michałkowem. W sumie na koncie ma ponad 150 ról oraz dziesiątki nagród, w tym francuski Order Sztuk Pięknych i Nauk Humanistycznych, Legię Honorową, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w pracy artystycznej. Wybrana filmografia: 1965 POPIOŁY 1966 BOKSER 1968 WSZYSTKO NA SPRZEDAŻ 1969 PAN WOŁODYJOWSKI 1969 POLOWANIE NA MUCHY 1969 SÓL ZIEMI CZARNEJ 1970 BRZEZINA 1970 KRAJOBRAZ PO BITWIE 1970 RÓŻANIEC Z GRANATÓW 1970 ŻYCIE RODZINNE 1972 WESELE 1974 POTOP 1974 ZIEMIA OBIECANA 1979 PANNY Z WILKA 1985 SIEKIEREZADA 1985 ... JESTEM PRZECIW 1988 DEKALOG 3 1993 KOLEJNOŚĆ UCZUĆ 1995 PESTKA 1998 CYRULIK SYBERYJSKI 1999 OGNIEM I MIECZEM 1999 PAN TADEUSZ 2001 PRZEDWIOŚNIE 2002 ZEMSTA 2003 STARA BAŚŃ ANDRZEJ CHYRA (WALDEMAR) Aktor i reżyser teatralny. W 1987 roku ukończył PWST w Warszawie. Na ekranie zadebiutował w filmie „Kolejność uczuć” Radosława Piwowarskiego. Rok później wyreżyserował na scenie warszawskiego Teatru Stara Prochownia sztukę „Z dziejów alkoholizmu w Polsce”. Popularność oraz nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu w Gdyni zdobył dzięki roli Gerarda w filmie „Dług” Krzysztofa Krauzego. Wybrana filmografia: 1993 KOLEJNOŚĆ UCZUĆ 1994 ZAWRÓCONY 1999 DŁUG 1999 KALLAFIORR 2001 PIENIĄDZE TO NIE WSZYSTKO 2001 PRZEDWIOŚNIE 2001 WIEDŹMIN 2003 POGODA NA JUTRO 2003 POWIEDZ TO, GABI 2003 SYMETRIA 2003 ZMRUŻ OCZY 2004 ONO 2004 TULIPANY HALINA GOLANKO (HELENA) Po ukończeniu liceum została modelką. Zagrała w ponad 30 polskich filmach. Za rolę w filmie Janusza Zaorskiego „Uciec jak najbliżej” otrzymała nagrodę aktorską na KSF „Młodzi i Film” w Koszalinie. Zajmowała się również montażem. Pod koniec lat 80-tych zakończyła karierę aktorską. Wybrana filmografia: 1970 KOLUMBOWIE 1971 BRYLANTY PANI ZUZY 1971 JESZCZE SŁYCHAĆ ŚPIEW I RŻENIE KONI . . . 1971 UCIEC JAK NAJBLIŻEJ 1977 PASJA 1978 BEZ ZNIECZULENIA 1978 STO KONI DO STU BRZEGÓW 1979 SEKRET ENIGMY 1980 KARIERA NIKODEMA DYZMY 1981 07 ZGŁOŚ SIĘ 1981 NAJDŁUŻSZA WOJNA NOWOCZESNEJ EUROPY 1981 SPOKOJNE LATA 1987 KOMEDIANTKA