Leïla i Damien bardzo się kochają. Mężczyzna żyje w rytmie swojej choroby od epizodów maniakalnych do zapadania się. Leïla podąża za nim. Przychodzi jednak moment, kiedy nie jest już w stanie pogodzić bycia kochanką, żoną, matką i pielęgniarką. Choroba zaczyna zajmować w ich relacji tyle miejsca, że nie starcza go na nic innego. Romantyczna relacja pryska jak bańka mydlana. Jedno z nich wydaje się nieobecne w związku, a drugie w niego nadmiernie inwestuje. Co robimy, kiedy ta druga osoba nie jest tym, kim wydawało się nam, że jest? Kończymy relację czy właśnie dopiero zaczynamy?