Thomas Vinterberg nazywa swój najnowszy film – przebój festiwali w Cannes, Toronto i San Sebastián – pochwałą życia, a nie picia. Tylko czy umiemy jeszcze przeżywać stany upojenia bez procentów? W postać głównego bohatera, Martina, wcielił się z godną podziwu wrażliwością, charyzmą i empatią Mads Mikkelsen – i jest to bez wątpienia jeden z najlepszych występów w jego karierze. Martin to nauczyciel historii, mąż i ojciec dwojga dzieci, a przede wszystkim mężczyzna na skraju załamania nerwowego. Jedynym lekarstwem na kryzys wieku średniego, wypalenie zawodowe i problemy w związku staje się dla niego alkohol. Bierze bowiem udział w kumpelskim eksperymencie – czterej nauczyciele sprawdzają na sobie teorię, że człowiek jakoby urodził się z niedostatkiem alkoholu w organizmie, który stale trzeba uzupełniać. I tym sposobem klasyczny psychologiczny dramat płynnie przechodzi w komedię, która zatacza się nieuchronnie w stronę tragicznego kaca. W tym koktajlu smutku, śmiechu i nostalgii za utraconą joie de vivre najmniej chodzi jednak o pijaństwo, a najbardziej o bliskość, której mężczyźni nie umieją wziąć ani dać, więc jej unikają – jakby była bezalkoholowym Kamikadze.

Czworo przyjaciół jest nauczycielami w małomiasteczkowym liceum. Pewnego dnia spotykają się, aby świętować urodziny jednego z nich. Po wypiciu paru kieliszków szampana wdają się w dyskusję, w wyniku której wysnuwają ciekawą teorię. Zgodnie z nią utrzymywanie przez człowieka poziomu 0,5 promilu alkoholu we krwi skutkuje produkcją hormonów szczęścia w organizmie. Wzrasta również wydajność danej osoby i pobudzona zostaje jej zdolność do kreatywnego myślenia. Bohaterowie postanawiają na własnej skórze sprawdzić słuszność owej teorii. Będą zażywać odpowiednią dawkę alkoholu przez cały dzień, również w pracy. Początek wcielania teorii w życie zapowiada się obiecująco. Stopniowo jednak eksperyment wymyka się bohaterom spod kontroli.