Kto by pomyślał, że pan Tallulah Hazekamp Schwab, norweski reżyser o bardzo ciekawym imieniu, który swój ostatni film nakręcił ponad 10 lat temu powróci i na 94 minuty zmieni się w prime Wesa Andersona. Film, od strony wizualnej, jest przepiękny, sam hotel i jego wnętrze, scenografia i kolory są godne milionowych produkcji wielkich Hollywoodzkich studiów. Dobra scenografia = dobry klimat, który jest tutaj kluczowy. Nadaje on bowiem taką tajemniczą iskrę temu filmowi, bo scenariusz jest znany, ktoś dowiaduje się że nie może opuścić jakiegoś budynku itd. ale większość takich filmów to horrory, gdzie dzieje się dużo akcji, a tutaj...nie dzieję się dużo ale ma się wrażenie, że zaraz coś się wydarzy. Taki jest ten film, niepokojący, ale nie straszny, moim zdaniem takie powinny być thrillery, bo w obecnych czasach temu gatunkowi filmowemu jest bliżej do horroru niż do dreszczowca. Film jest warty obejrzenia chociażby właśnie dla tego klimatu, lekkiego być może dreszczyku, bo oprócz tego ten film jest przeciętny, dialogi są takie sobie, brakowało mi trochę jeszcze głębszego wprowadzenia do fabuły. Crispin Glover jako główny/tytułowy bohater, nowy gość hotelu, idealnie sie wpasowuje do tego filmu, choć muszę przyznać, że kompletnie zapomniałem o istnieniu tego aktora, chyba z 10 lat o nim nie słyszałem. Film jest zdecydowanie warty obejrzenia, bardzo specyficzny, podejrzewam że nie trafi w gusta wszystkich, ale warto sobie o nim wyrobić własną opinię. Ja osobiście polecam, chociaż niestety ja nie oglądałem tego w kinie, bo chyba w niewielu kinach leci ten film, a szkoda bo to idealny seans na duży ekran.