Każdy film można oceniać na wiele sposobów, ale "Miłości" nie powinno się oceniać w ogóle. Powinno się docenić jej przesłanie. Kto nie jest na nie gotowy, nie zrozumie, nie odczyta go i uzna film za gniot. I niestety w warstwie technicznej będzie miał rację.
Otóż cały film pokazuje samotnego mieszkańca stacji kosmicznej, który traci kontakt z Ziemią. Wpleciono tutaj także sceny z czytanego przez niego (skąd on się tam wziął?) pamiętnika z czasów wojny secesyjnej. Film można uznać za nudny, dlatego zalecam oglądanie go wieczorem, gdy jesteśmy zmęczeni, ale mamy jednocześnie bardziej otwarty umysł.
Czytając inne recenzje wiecie już pewnie, że ludzkość przestała istnieć (prawdopodobnie przez wojnę atomową) a nasz bohater jest ostatnim człowiekiem. Dociera on do stacji - pomnika ludzkości. Wielkiej kostki wysłanej przez ludzkość w wieczną podróż, zawierającą wnętrza i przedmioty z naszych czasów (na oko lata 90 XX wieku) np pierwsze komputery, ogromne biurka, maszyny do pisania. Coś jak wystawa z muzeum pokazująca dom z danej epoki. Znajduje się tu także serwerownia z nagraniami wideo ludzi. Nie wiadomo jak ich wybrano i po co ich wybrano, ale ogólnie mówią sobie do kamery, głównie o miłości i życiu. Dla niedomyślnych powiem, że mówią dość bezpośrednio "przekaz" filmu więc nie ma problemu z niezrozumieniem.

Niektórzy będą narzekać na grawitację w kosmosie (chociaż można ją chyba stworzyć rotacją stacji, więc to nieistotny szczegół) czy ciągłe, zamknięte, małe wnętrze stacji, ale naprawdę nie o to tu chodzi.

Ogólne przesłanie filmu jest takie, że tak naprawdę nic po nas nie zostaje, świat leci dalej a my liczymy się tylko jako wspomnienie dla innych. Dlatego powinniśmy wykorzystywać każdą sekundę życia i cieszyć się dobrymi momentami, choćby zachodem słońca nad jeziorkiem. Jest tu też jakaś gadka moralizatorska w stylu "wojna jest zła, po co ludzie się mordują?", ale chyba nie do końca to wyszło.

Tak czy siak, film polecam nie jako film, ale jako przeżycie i motywator, pobudzacz do myślenia. Że to nie codzienność, praca i rozmowy o niczym są najważniejsze, ale chwile z bliskimi i uczucia: przyjaźń, miłość, wierność.

Może ktoś się z tym nie zgodzi, uzna to za filozoficzne wywody i przeżyje życie jak mróweczka, w chwili śmierci żałując wszystkiego, a może komuś ten film da chęć do życia. A może ktoś po prostu już to wie i film nie da mu nic nowego. Tak czy siak obejrzeć warto, chociażby z powodu ogromnego spokoju i wyciszenia jakie nabywamy po obejrzeniu tego cudeńka. Polecam