KUSO ma formę broadcastingu prowizorycznej sieci telewizyjnej. Przedstawia świat oszpeconych, wynaturzonych ludzi, którzy ocaleli po trzęsieniu ziemi. Został uznany za najohydniejszy film wszech czasów. I nie ma tym cienia przesady. Przekracza bowiem wszelkie granice estetyczne i moralne, a obrzydliwości wręcz wylewają się na widza, który tę abstrakcyjną i absurdalną wizję albo doszczętnie znienawidzi, albo pokocha trudną miłością. Chociaż kolaż groteskowych i paskudnych scen jest wyjątkowo ciężki w odbiorze to jednocześnie nie można oderwać od niego wzroku.
Bohaterowie z naroślami na twarzy, zupa z robaków, czy seks z zaropiałym wrzodem, który chwilę wcześniej wygłaszał monolog o rodzinie i miłości to tylko niektóre obrazy, które czyhają na widza.