Genialna interpretacja komiksu i w takich kategoriach należy ten film rozpatrywać. Zacznijmy od warstwy technicznej. Świetne kadry, mrok i montaż. W tym filmie nie ma niepotrzebnych scen. Nie ma dłużyzn. Symbolika od początku do końca wylewa się z ekranu. Nawet taki szczegół jak miecz ma swoje znaczenie (kto nie wie czym zajmuje się FKA Twigs niech sobie wygoogluje). Soundtrack genialny, mroczny, gniewny i zarazem emocjonalny, tak jak to co widzimy na ekranie. Aktorstwo, zwłaszcza głównego bohatera, nie jest wybitne. Jednakże jest to prosta historia i nie razi to jakoś w oczy. Na plus zdecydowanie FKA Twigs i pan grający Roega. Najmocniejszy punkt tego filmu to emocje. Film pokazuje nam budowanie relacji między Ericiem i Shelly ( nie było tego w pierwowzorze z Brandonem). Jest czas, by poznać bohaterów i bardziej odczuć tragedię jaka ich spotkała. W ogóle zastosowano tu ciekawy zabieg pokazujący cierpienie fizyczne bohatera. Cierpienie psychiczne jest w sferze domysłów i można się go domyślić podświadomie na podstawie tego co zobaczyliśmy w pierwszej części filmu. Filmu nie ma w ogóle sensu porównywać do oryginału z Brandonem Lee, który jest zupełnie inną interpretacją komiksu, a właściwie łączą go z tym filmem tylko imiona dwójki bohaterów. Nie rozumiem ludzi, którzy wywalają hejt na nową produkcję. To jakby mieć pretensję do malarza, że malując Tatry stanął w innym miejscu niż jego poprzednik i użył innych barw. Pierwowzór był trochę romantyczną historią pokazującą zagubionego Erica szukającego spokoju z Shelly. Nowy Draven chce zemsty, nie jest postacią kryształową. Shelly też nie jest zjawą w białej sukni, a żywym człowiekiem ze swoimi wadami. Podsumowując – świetny film momentami lepszy niż oryginał, który jest ikoniczny i nikt go nie usuwa. Więc zawsze można do niego wrócić. Swoją drogą nowemu Krukowi chyba bliżej jest do Crow 2 City Of Angels.