Taki zdolny Joe - wszystkie wymienione emocje jedną miną wyrażał.

Akurat ja odebrałam to inaczej, ale nie musimy się zgadzać i widzieć to samo.

Zgadzać się absolutnie nie musimy, ale widzieć to samo powinniśmy.

Oczywiście przesadziłem celowo - pod koniec filmu zrobił drugą minę (scena w barze z ojcem).

Film jest kompletnie niewiarygodny psychologicznie. W każdym innym aspekcie również.
Zdarzenia w nim pokazane oderwane od rzeczywistości, a główny bohater jest naraz autystyczny i niesłychanie inteligentny i zaradny.
Jedno wielkie pomieszanie z poplątaniem.


Żaden dialog nie jest ani zabawny, ani mądry, ani wzruszający.
Ile scen zapada w pamięć? Zero. Ewentualnie to groteskowe podpalenie.

Co jest niewiarygodnego psychologicznie? To jak dziecko, nastolatek uczestniczy w rozpadzie rodziny? Niedojrzałość rodziców? Odkrycie, że mama i tata to zwykli ludzie, którzy nie za bardzo radzą sobie w życiu i sami ze sobą. Bardzo to wszystko zostało przedstawione prawdziwie. A tak na marginesie - autystycy często są bardzo inteligentni (ale ten chłopiec był przede wszystkim przerażony, a nie zaburzony).

To, że matka zabiera dziecko na schadzki. Na przykład.
Ale już mniejsza o to, ktoś narrację musiał prowadzić.
Kolejna rzecz - ta przemiana żony, oj oj oj, po tylu latach pożycia nie mogła zostać ani chwili sama, taka była czuła dla męża, ale jak zniknął na moment to od razu tango (i cash).

Nastolatek, zaradny i zainteresowany życiowo, który alkohol widzi pierwszy raz na oczy, a jak facet lata z przyrodzeniem po sypialni jego rodziców, to robi minę jakby musiał rozwiązać wyjątkowo zajmującą zagadkę. Mało tego, dzień wcześniej był świadkiem cielesnego zwarcia tych samych osób, ale był porażony widokiem. Ehe.

Można tego mnożyć i mnożyć. Albo nie, jedno mnożyć wystarczy, film nie był aż tak długi.

Chłopiec autystyczny na pewno nie jest, chociaż to nie wykluczałoby inteligencji. Często w przypadku spektrum autyzmy jedno idzie w parze z drugim. Czytając te komentarze muszę się podpisać pod tym co napisała Agatonik. Film przedstawia rozpad rodziny oczami dziecka, emocji było sporo, dialogów było jak na lekarstwo i o to w tym wszystkim chodziło, to się widzi w obrazie i grze aktorów, a nie słyszy w wypowiedzianych frazesach.

Kilka centymetrów wyżej omówiłem chłopaka, więc nie będę się powtarzał, ale... no, dobra, słowo SPEKTRUM to tutaj niczym szach, więc nie mogę się doczepić i napisać tego, co chciałem z rozpędu. Masz mnie. 1-0. Niewyrazistość terminu "często" powstrzymuje mnie przed wyrównaniem. Niech to tak zostanie.

Z całym szacunkiem, Jack z "Pokoju" był bardziej dojrzały psychicznie od tego "dziecka" z "Krainy...".

Gra aktorów jest dla mnie ważna, także cieszę się, że Jake zdążył wrócić przed napisami końcowymi.
Ja widzę, co film przedstawia. Ja się tylko nie zgadzam z tym, że oczami "dziecka", że robi to właściwie, wiarygodnie i dobrze. O czym jest film to mniej więcej wyłapałem, naprawdę. Przedstawienie zazwyczaj przedstawia, tu nie ma dyskusji, tak jak pożar płonie, śnieg pada, a kangury "skakają".

Każdy odbiera film inaczej i nie mam najmniejszego zamiaru dywagować o tym, jak Ty go odebrałeś,czy źle czy dobrze bo to Twoje, mi nic do tego. Moje odczucia względem filmu są inne i tyle w temacie. Chciałam tylko skomentować Twój wpis dotyczący autyzmu i inteligencji, jakby jedno wykluczało drugie, co jest nieprawdą. Pozdrawiam!

Dla mnie, jest to film o ułomnej uczuciowo kobiecie nie potrafiącej żyć bez chłopa - cała reszta jest nieważna. 3/10 !!!

Nieprawda, nie kobieta jest tu najważniejsza. Najważniejsze jest dziecko. Zawsze dzieci są najważniejsze. I to, że oboje niedojrzali rodzice sami zachowują się jak dzieci, a ono jedyne jak dorosły, odpowiedzialny człowiek.

Miałem dokładnie te same wrazenie . Ten chłopiec bez słów wyrazał swoje emocje . Świetny film .