Pasolini wykorzystując mit o Edypie stworzył przypowieść o ludzkim życiu. Przypowieść uniwersalną, a przez to w filmie zupełnie eklektyczną. Pomieszanie kultur, strojów, muzyki z różnych stron świata układa się w mozaikę ludzkiego świata. Sam film ułożony został na bazie zagadki Sfinksa, choć sama zagadka w filmie nie pada. Mamy więc dzieciństwo w przedwojennych Włoszech z jednej strony radosne, sielskie, z drugiej strony przepełnione wątpliwościami, przeczuciami nadchodzącej zguby. Potem nadchodzi dorosłość w sceneri pierwotnej. Tutaj rozgrywa się główna część mitu, wyraźnie totemiczna, symboliczna, przesycona walką z fatum i naturą ludzką. I w końcu starość we Włoszech współczesnych Pasoliniemu z końcem drogi, która jest zamknięciem jednego cyklu historii, a otwarciem kolejnego.
Nie jest to moim zdaniem najlepszy film Pasoliniego. Nieco zbyt wykoncypowany, niespójny, poszarpany. Jednak mimo wszystko inryguje, zastanawia. Jest jak zagadka Sfinksa, nie daje się do końca rozgryść, nawet jeśli znajdzie się odpowiedź.