Ozon przez pierwsze pół godziny proponuje nam oczywistą i banalną opowieść na temat deficytów miłości, osamotnienia, życia osobnego i trywialnego smutku. A potem na scenę wkraczają grzyby. A raczej złożona metaforyka opowieści o tym, co rozegrało się między życiem a śmiercią, co zrujnowało najbliższe relacje, inne w zamian odbudowując lub wzmacniając. Zgrabne połączenie wątku kryminalnego z obyczajowym, ale mam wrażenie, że z tej opowieści nie wydobyto za dużo. Widać oczywiście, że Ozon chce przedstawić dwie przestrzenie do życia, pomiędzy którymi bohaterowie przemieszczają się pociągiem, ale te wędrówki mają dość oczywisty wymiar. Moralność może zostać podważona w imię świętego spokoju na sielskiej prowincji? Zło wyrządzone gdzieś daleko albo dawno nie jest już złem? Żyjemy kłamstwami, obok kłamstw albo kłamiemy, żeby prawda nie zabolała? Piękne zdjęcia okolic i wieloznaczne w swym wymiarze obrazy ludzi, którzy pragnąć dobra... no właśnie, czy Ozon sugeruje aż tak wiele, jak mogłoby się wydawać? To nie jest jego najlepszy film, ale film zatrzymujący na dłużej, a to cenne.