Prawdopodobnie jeden z najbardziej zapomnianych filmów, które zdobyły Oscara w najbardziej prestiżowej kategorii, tj. film roku. W odróżnieniu jednak od innego zapomnianego wczesnego laureata w tej kategorii - Cimmaronu - to naprawdę udane i wciagające kino.
Płynne fabularne przejścia (akcja obejmuje 30 lat), przyzwoite aktorstwo, pełnowymiarowe postacie (a to kino lat 30-tych!), nowatorska praca kamery i znakomity montaż to główne atuty tego filmu. Podobał mi się też antywojenny wydźwiek tego obrazu, choć zdecydowanie najlepsze sceny to te, w których "zderzają się" losy dwóch rodzin - wyższych sfer i klasy pracującej (zawsze jak widzę Merle Tottenham żałuję, że kino bardziej nie wykorzystało jej aktorskich umiejętności).
6/10