Wydaje mi się, że bierze się to z tego, że ludzie żyją w miejskich dżunglach gdzie samotność w tłumie aż krzyczy ciszą. Codziennie mijamy takich Jokerów nie wiedząc, że to oni. Poza tym ludzie zawsze utożsamiali się z tymi kopanymi i pogardzanymi. Po prostu. Arthur chce czynić dobro a czyni zło. Taki paradoks. Popycha go do tego buta innych, egoistyczne społeczeństwo, skupione na materialnych potrzebach. Jest jak kopany pies który łasi się do swojego pana szukając akceptacji. A pan go kopie raz po raz. W końcu taki pies ugryzie. A takich psów w tej dżungli jest wiele. I mamy wybuch. W dzisiejszym świecie, zurbanizowanym do cna, gdzie rodziny wielopokoleniowe to coś obcego, gdzie ludzie mijają się na klatkach schodowych beznamiętnie, gdzie każdy biegnie przed siebie z domu do pracy i z pracy do domu, gdzie relacje są powierzchowne a ludzie którzy za tym nie nadążają giną pojawia się taki Joker. To symbol wielu z odbiorców tego filmu. Facet miał problemy i marzenia. Jednych nie umiał się pozbyć, drugich nie potrafił spełnić. I nie do końca była to tylko jego wina. A każdy miał to gdzieś. Chciał być dobry a tylko bycie złym mu to dało. Był jak człowiek który czyni zło dla dobra. Tak jak nadwrażliwy pijak który pije bo go męczy świat i ludzka krzywda i w ten sposób stacza się coraz bardziej. Tylko, że taki pijak z miejskiej dżungli w końcu zapije się lub skończy na sznurze a Joker skończył jako seryjny morderca i symbol dla zbuntowanej gawiedzi Gotham (choć scena z lodówką pokazuje, że chyba też chciał to rozwiązać inaczej).

Joker to symbol naszych czasów. Czasów gdzie jeden z największych komików lub jeden z najbardziej otwartych na świat kucharzy-podróżników i masa im podobnych kończyli ze sobą. A świat doznawał szoku.

Niestety ta choroba obojętności się pogłębia. Pęd materialny kosztem ludzkich emocji się zwiększa. A Jokerzy gdzieś tam czają się w czynszówkach wielkich miast opiekując się schorowanymi matkami...