Siłą filmu Chada Stahelskiego – co paradoksalne przy tego typu produkcjach – jest szacunek z jakim traktuje swojego widza. Twórcy nie silą się na pretensjonalność, nie próbują udowodnić że ich film jest czymś więcej niż w istocie. Innymi słowy – nie obrażają naszej inteligencji. Okazji ku temu jest sporo, ale dzięki sprawnym posługiwaniu się pastiszem i ironią, widz od początku wie, że stratą czasu jest szukanie w filmie większego sensu, znajdowanie nielogiczności i wyłapywanie dziur w scenariuszu. Po co? Wszystko co musimy zrobić, to rozsiąść się wygodnie w fotelu i cieszyć oczy spektaklem efektownych strzelanin, walk, dźwiękiem łamanych kości, świszczących naboi, a i czasem zanurzających się w czaszkach… ołówków, bo nawet te John Wick potrafi wykorzystać jak śmiercionośną broń. Co najważniejsze – każdy z tych elementów zrealizowany jest na najwyższym poziomie.

Cała recenzja: http://okiemfilmoholika.pl/filmy/recenzja-filmu-john-wick-2-2017-62/