Bohaterką filmu jest Josephine Baker (Lynn Whitfield), znana czarnoskóra tancerka lat 20. i 30. Jako nastolatka występowała w przedstawieniach rewiowych. Szybko zyskała pozycję najlepiej opłacanej czarnej chórzystki Ameryki. W 1925 roku wraz z grupą tancerzy wyjechała do Paryża. W latach trzydziestych wystąpiła w dwóch filmach, wówczas też sprowadziła rodzinę do posiadłości we Francji. Związała się z Pepito de Abotino (Rubén Blades), który namówił ją do powrotu do ojczyzny. Ale społeczeństwo za oceanem nie mogło znieść, że Murzynka zrobiła karierę w europejskim stylu...

Josephine Baker, najsłynniejsza czarnoskóra tancerka i śpiewaczka pierwszej połowy XX w., urodziła się 3 czerwca 1906 r. w St. Louis w USA jako Freda Josephine McDonald.
Wychowywana była w domu obywateli drugiej kategorii, jakimi w USA byli Murzyni. Jej dzieciństwo było napiętnowane okrucieństwem wszechobecnego w tamtych czasach rasizmu.

Choć od najmłodszych lat przejawiała ogromny talent muzyczny i taneczny, rozwój jej kariery był ograniczony ze względu na kolor skóry. Przełomem w życiu Josephine okazał się wyjazd na występy do Francji. W tolerancyjnym Paryżu po raz pierwszy poczuła się wolną osobą. Tu jej ekspresyjne i skandalizujące występy spotkały się z fantastycznym przyjęciem i otworzyły jej drogę do światowej sławy. Szybko osiągnęła status megagwiazdy, a prasa prześcigała się w wymyślaniu jej przydomków: „Czarny Aksamit", „Czarna Perła" czy „Czarna Wenus” - to te najczęściej powtarzane.

W okresie międzywojennym występowała w niemal wszystkich krajach Europy, również w Polsce, odnosząc spektakularne sukcesy. Szokowała pełnym erotyki tańcem, kostiumami (słynna spódniczka z 16 bananów) i ekscentrycznym stylem bycia – a uwielbiały ją i elity, i tłumy.

W 1936 r. pojechała na tournee do USA – niestety, nie została ciepło przyjęta. Amerykańska prasa nie szczędziła jej uszczypliwości i brutalnych razów, wypominając jej, że jest tylko murzyńską tancerką.

Po powrocie do Paryża w 1937 r. przyjęła obywatelstwo francuskie, co pozwoliło jej choć na chwilę uwolnić się od demonów przeszłości.

W czasie drugiej wojny światowej walczyła we francuskim ruchu oporu, za co w 1961 r. otrzymała z rąk prezydenta Charlesa de Gaulle'a Francuski Krzyż Wojenny.

Po wojnie, ze swoim drugim mężem, zaadoptowała dwanaścioro dzieci różnych ras i religii.

Josephine Baker mimo sławy i bogactwa, jakie osiągnęła, nigdy nie zapomniała doświadczeń z dzieciństwa i aż do śmierci w 1975 r. aktywnie walczyła z dyskryminacją i rasizmem. Pochowana z honorami należnymi głowie państwa spoczęła na cmentarzu w Monaco.