Przy okazji tej części warto opisać nieco dokładniej jego najjaśniejszą część, a właściwie najjaśniejszą część dotychczasowych Gwiezdnych Wojen od Disney’a i jak dla mnie najlepszą postać sagi. Zdaję sobie sprawę, że dla wielu może być to absurdalne, ale ani w Oryginalnej Trylogii, ani w Prequelach, ani w Sequelach nie widzę konkurencji dla rewelacyjnej kreacji Bena Solo/Kylo Rena. Postaci, która wprowadziła do SW tak dużo świeżości. Bo nigdy wcześniej Gwiezdne Wojny nie pokazały kogoś tak rozdartego, ale też kogoś tak złożonego.

Kylo Ren już przed częścią VII na poziomie koncepcji był czymś co bardzo mi odpowiada. Twórcy postanowili bowiem, że zamiast serwować nam kolejną nudną postać z serii Darth Maul, Dooku czy Grievous, która różniłaby się od nich tylko wyglądem i stylem walki stworzą kogoś innego. Kogoś kto nie będzie tylko zagrożeniem, z którym ma zetrzeć się główny bohater. Kogoś kto sam w sobie będzie bohaterem i będzie przeżywać swoje własne rozterki. Postanowiono też, że zrobi się z niego pewien komentarz społeczny dotyczący dość mocno dzisiejszych czasów i rozpieszczonej młodzieży. Jednocześnie zwiastuny Przebudzenia Mocy pokazywały nam kogoś zupełnie innego i zapowiadały drugiego Vadera, którym jak na ironię Kylo chce być. Nie zrozumcie mnie źle, drugi Darth Vader zwłaszcza wprowadzony tak jak Kylo w pierwszych scenach TFA wcale by mi nie przeszkadzał, ale uważam, że dostaliśmy coś znacznie lepszego. Postać nieszablonową, nieprzewidywalną, a co najważniejsze złożoną. Przejdźmy więc do sedna.

Ben Solo był dzieckiem Lei Organy i Hana Solo. Dziecko bohaterów, legend. Pochodzące z potężnego rodu Skywalkerów, silne Mocą. Czy coś mogło pójść nie tak ? Cóż, mogło. Rodzice nie poświęcali Benowi zbyt dużo czasu. Jakżeby mogli. Leia pracowała jak mogła nad odbudową Republiki i zaprowadzeniem pokoju w Galaktyce. Oczywiście kochała swojego syna, ale jak wiemy dla Lei pomoc innym i walka o Republikę były absolutnym priorytetem. Han nie był natomiast zbyt dobry w wyrażaniu uczuć czy przebywaniu w jednym miejscu i przez to Ben czuł się samotny. Jego samotność została zręcznie wykorzystana przez Snoke’a, który powoli zaczął pchać go w stronę ciemności. To samo w sobie nie mogło sprowadzić go w mrok, ale Leia popełniła krytyczny błąd i oddała syna na szkolenie Jedi. To jak bardzo bolała go ta decyzja, którą uznał za porzucenie widzimy w TLJ. Zaraz po zabiciu Snoke’a Kylo mówi Rey, że jej rodzice porzucili ją jak śmiecia. Niewątpliwie jest w tym też odbicie jego własnych uczuć. Ale przecież nie to zdecydowało o upadku Bena, nawet nie fakt, że rodzice całe życie okłamywali go w sprawie jego pochodzenia ukrywając przed nim fakt, że jest potomkiem Dartha Vadera. Ben upadł, bo Luke postawił go pod ścianą. Oczywiście, na tamtym etapie Snoke bardzo solidnie namieszał mu już w głowie, a on sam już dwukrotnie doświadczył zdrady od najbliższych, ale to feralny moment kiedy Ben pomyślał, że Luke chce go zabić stworzył Kylo Rena. Nie da się nie zrozumieć błyskawicznej decyzji wymieszanej z paniką. Ta zdrada (oczywiście zdrada patrząc ze strony Bena) przelała czarę goryczy. Kiedy ktoś próbuje cię zabić po ochłonięciu ze strachu wpadasz w gniew. Ten był dodatkowo podsycany przez lata szeptów Snoke’a i zdrady jego rodziców. Ben Solo morduje więc uczniów Luke’a i pali jego świątynię Jedi, co zapewne było nakazem Snoke’a. Zrobił on bowiem coś najbardziej porządnego dla tej istoty - wkroczył na ścieżkę, z której nie mógł już wrócić. Ale nie oznacza to, że czuł się szczęśliwy, spełniony czy był sobą, bo było wręcz przeciwnie. Co mógł jednak zrobić ? Rodzice go porzucili, a mistrz zdradził i chciał zabić. Poza tym wkroczył już na ścieżkę przeciwko nim, a jedyne co pozostało to oddać się nowemu mistrzowi. Jak Kylo sam powiedział w TLJ oddał Snoke’owi wszystko co miał.

Kylo Ren w Przebudzeniu Mocy jest postacią która gra przed samym sobą. Był on bowiem w na tyle dużym konflikcie z samym sobą, że aby zachować choć pozory musiał nauczyć się być kimś kim nie jest. Najłatwiej oczywiście widzieć cel w naśladowaniu Vadera, co pewnie też podsunął mu Snoke. Odebrał on mu też imię i nadał nowe, a potem kazał zabijać. Czy miał inne wyjście niż go słuchać ? Warto też powiedzieć, że każda zabita osoba tylko obciążała go coraz mocniej. Coraz bardziej bolała, a jednocześnie coraz bardziej zamykała drogę powrotną. Widzimy, że skutkuje to wybuchami gniewu, coraz silniejszą obsesją, a ostatecznie także słabością. Kylo Ren nie jest kimś kto z zabijania czerpie radość, dla kogo byłoby to czymś naturalnym w tej części historii. Robi to, bo musi i uznaje to za słuszne, chce w ten sposób pozbyć się wątpliwości, bo w końcu na tym etapie Snoke miał rację. Rodzice i Skywalker go zdradzili, a on powinien zbudować porządek w galaktyce podobnie jak Vader. Scena, w której rozkazuje zabić wieśniaków w TFA mówi właściwie całkiem sporo. Kylo Ren waha się i nie wie jaki rozkaz wydać, ale uznaje, że jeśli zabije wystarczająco dużo osób, wątpliwości znikną, a wraz z nimi ból. Tutaj warto już przejść do konfrontacji z ojcem. Kylo mówi tam, że zniszczył Bena, że jest inną osobą. Ponownie przekonuje sam siebie. Gdy Han mówi, że to nieprawda, odpowiedzią Kylo jest, że tak, ponieważ Najwyższy Wódz jest mądry. W tamtej chwili Snoke ma nad nim kontrolę, bo Kylo pozwala się kontrolować, chce być kontrolowany, bo potrzebuje czegoś co usprawiedliwi jego zbrodnie. W co sam będzie wierzył, a wierzy w to, że jest nowym Vaderem. Jednakże widać jego rozdarcie kiedy tylko jego ojciec mówi mu o powrocie. Kylo mówi wtedy, że jest za późno. A kiedy Han zaprzecza otwiera się i dociera do czegoś co chciał wyprzeć. Był rozdarty i czuł ciągły wielki ból. Co przesądza o jego decyzji ? Według mnie to, że zbyt głęboko wszedł w swoją rolę. Kylo cały czas chce być drugim Vaderem i uznaje wahanie za słabość. Poza tym nie jest gotów stanąć po drugiej stronie i spojrzeć na wszystko co zrobił z perspektywy światła. Ostatecznie uważa, że zabicie ojca rozwieje jego wątpliwości i zakończy konflikt w jego wnętrzu. Tak się nie dzieje, Han mu wybacza, a sam Kylo jest zdruzgotany. Tak fizycznie jak i psychicznie rozchwiany staje do walki, którą przegrywa.

O wiele dalej z rozwojem Kylo idzie TLJ, które robi tutaj niesamowitą robotę. Na początku filmu widzimy Kylo u Snoke’a, znów w masce, znów grającego. Znów zdradzonego. Snoke mówi mu, że nie jest Vaderem, że jest dzieckiem w masce i każe mu ją zdjąć. Krótko mówiąc zabiera mu wszystko to co trzymało go w TFA. Dodatkowo nie zważa na to, że oddał mu wszystko. Duszę, siłę i rodzinę. A przecież Kylo nie staje przed nim pewien. Piętno zabicia ojca nadal na nim ciąży. I zdrada w tej chwili ze strony istoty dla której zdradził samego siebie jest czymś czego nie może on znieść. Stąd ta cudowna scena w windzie i zniszczenie maski. Wyładowanie gniewu, żalu i bólu, a jednocześnie symboliczne zerwanie ze wszystkim czym do tej pory był Kylo Ren. Od tej chwili ta postać staje się samodzielna, od tej chwili zrywa z przeszłością. I wychodzi tu jego siła. Kylo nie potrafił ostatecznie pokonać walki z własnymi emocjami i wbrew samemu sobie, ale kiedy nareszcie odnajduje siebie jest w stanie przechytrzyć Snoke’a. Tyle, że nie odnajduje on siebie sam. To zasługa w dużej mierze Rey. Rey, która poznaje go, a on ją, osoby, która poznała historię Bena Solo i zrozumiała go. To jest wyjątkowo dla niego wyjątkowo istotne, bo nareszcie znalazł kogoś kto w jego mniemaniu go akceptował. I w dużej mierze na tym kończy się rozwój tej postaci. Pozwala on przeszłości umrzeć i zabija ją jeśli trzeba. Wyrywa się z zasad Jedi czy Snoke’a, chce zdobyć swój głos i wypełnić swoje przeznaczenie po swojemu. Z Rey u swego boku, bo jak się okazuje staje się ona dla niego istotna. Tyle, że i ona go zdradza. Nie idzie jego drogą, co jest właśnie tym co powoduje jego wściekłość, bo jak się okazało z jego perspektywy i ona go nie zrozumiała. Warto jednak zwrócić uwagę, że tym razem kiedy się orientuje nie ma już furii, a dużo większy spokój. Tym razem nie ma już udawania i walki wewnętrznej, a jest tylko chęć do realizacji swojej wizji nowego porządku w galaktyce na gruzach przeszłości. Jaka jest ta wizja dopiero się przekonamy. Raczej niezbyt kolorowa biorąc pod uwagę to, że Kylo pożąda potęgi, władzy i wielkości. Chce wyjść z cienia Skywalkerów czy Snoke’a. W końcówce filmu większe emocje z niego wychodzą dopiero przy spotkaniu z Sokołem Millenium, bo przywoływał ojca i nie tylko oraz co najważniejsze przy walce z dawnym mistrzem. Nie da się ukryć, że Kylo jest wściekły za zdradę i za to, że Luke postawił go pod ścianą. Jest wściekły za to do czego go popchnął, bo nawet jeśli w Kylo Renie przeszłość umarła to jej ślad i piętno, ból i żal pozostają. Luke był tego uosobieniem. Ostatecznie Kylo Ren na koniec części VIII jest już w pełni ukształtowany. Nie ma już wątpliwości i zostaje mu jedna motywacja. Budowa nowego świata, samemu. Za wszelką cenę, bo nie ma powodów by się wstrzymywać. Jak sądzi nie ma rodziny, a każda osoba której zaufał go zdradzała, przynajmniej w jego mniemaniu. Zostajemy więc z postacią o jasnej motywacji, rozwiniętą i gotową na finał trylogii. Gdzie tak swoją drogą może zarówno pozostać w ciemności jak i wrócić do światła, a zależy to od twórców.

Na koniec słówko o Adamie Driverze. Jego rola jest wspaniała. Kylo w VII części nie jest wcale wspaniale rozpisany, a jedynie nieźle, natomiast w obu częściach jest to rola trudna, bo trzeba oddać mnóstwo emocji. Driver natomiast robi to jak dla mnie mistrzowsko i sprawia, że jest to tak ciekawa i interesująca postać. Kradnie niemalże każdą scenę w TLJ i w dużej mierze swoją grą tworzy tak dobrą postać. Oby IX zamknęła historię tę rewelacyjnej postaci w jak najlepszy sposób.