Oglądając ten film naszła mnie myśl, że Cassavetes to amerykański Truffaut. Ten film
utrzymany jest w klimacie "400 batów" i "Kieszonkowego". Cassavetes wykazuje się
niesamowitą wrażliwością na sprawy niesłyszanych, pominiętych i zapomnianych. Tworzy
poruszający film, w którym w sposób niesłychanie precyzyjny i dokładny kreśli portrety ludzi
wyklętych - niezrozumianych niepełnosprawnych dzieci i nauczycieli - opiekunów
szukających otuchy i pogodzenia z życiem, z samymi sobą w nietypowym środowisku domu
dla opóźnionych umysłowo.
Reżyser nie ucieka się do histerycznych chwytów wzbudzających w widzu żałość, współczucie,
stawia niesłychanie ważne pytania m.in. : politowanie czy godność? Sprawia to, że jego
dzieło jest kompletne, rozważne - choć nie chłodne, zmuszające do przemyśleń, refleksji,
tolerancji.
Doskonale opowiedzianej historii towarzyszy znakomite aktorstwo Judy Garland w swojej
ostatniej roli porusza wspaniałym i subtelnym aktorstwem, precyzyjnie zbudowaną postacią
pełną niuansów, na wyżynach swoich możliwości stanęli również Lancaster i Rowlands.
Lancaster w wielowymiarowej roli lekarza pozornie surowego, ale przepojonego miłością
do bliźniego i ideałami, Rowlands w roli matki, która brak akceptacji dla niedołęstwa
dziecka tłumaczy matczynym bólem i zawiedzionymi nadziejami.
Plusem nie do przecenienia jest brak elementów ocennych i słodkiego morału!