Ciekawy pomysł. Ale masz na myśli, że syndrom sztokholmski był przyczyną przebaczenia?
Mi się wydaje, że Lomax nie umiałby żyć ani z dalszą nienawiścią, ani z zemstą na sumieniu. Jedyną opcją było przebaczenie. A przebaczenie takiej masakry, jeszcze przyjęte (bo nie każdy umie przyjąć przebaczenie, niektórzy nie wytrzymują takiej informacji, czując się go niegodni np. popełniają samobójstwa) z automatu rodzi przyjaźń. Tak to widzę ;)

przyjaźń to przesada i twórcy powinni n końcu darować sobie żałosny tekst z serdecznymi przyjaciółmi.
Rozumiem, że zrobili razem zdjęcie(pewnie do książki gównie czy przez poprawność polityczną) i sobie przebaczyli, ale przyjaźń z tchórzem, który cię torturował jest grubą przesadą

a ty byś zrobił sobie zdjęcie z gościem który przez wiele miesięcy przyglądał się twoim torturom bo tego wymaga "poprawność polityczna", albo potrzeba Ci zdjęcia na okładkę? I po co jeździłbyś kilka razy na drugi koniec świata? Musiało chodzić o coś więcej niż puste gesty.
Nie wiem też czy walkę o przetrwanie można nazwać tchórzostwem. Dla mnie ten film pokazywał jak bardzo należy cenić życie i o nie walczyć. Gdyby Nagase sprzeciwił się dowódcom zostałby rozstrzelany (w filmie pokazane jest, że on również zostaje brutalnie potraktowany przez gościa który nadzorował tortury Lomaxa), po kapitulacji mógł nie walczyć o siebie - a jednak zwyciężyła chęć przetrwania (zrozumiał wtedy, że niesłusznie nazywał jeńców tchórzami tylko dlatego , że nie zginęli w walce ). Nagase powiedział później , że tę zmianę poglądów zawdzięcza właśnie Lomaxowi. Jedni i drudzy karmieni byli propagandą i stekiem kłamstw o tym, że "rzucanie się na bagnety" jest jakimś heroicznym aktem....Jak dla mnie film pokazuje, że bohaterstwem jest wybrać życie choć najtrudniej o nie walczyć własnie wtedy gdy nas upadla i staje się koszmarem (albo ze względu na to co z nami robiono albo z powodu tego co sami zrobiliśmy- a wtedy pozostaje próbować "zadośćuczynić" i spłacić dług jaki mamy względem ofiar....Jak dla mnie właśnie o tym jest cała "Droga do zapomnienia"

wcześniej pierdzielił o honorze, był ewidentie hipokrytą.
Mógłbym zrobić, gdybym sie pogodził, pojechał tam po raz 2 w ramach pogodzenia się i ostatecznego przebaczenia

Mówiąc o syndromie sztokholmskim miałam na myśli to, że doświadczenia wojenne jakie dzielili w przeszłości (będąc po przeciwnych stronach frontu) w jakiś sposób złączyły losy tych dwojga bohaterów. Zarówno Lomax jak i Nagase nie mogli uwolnić się od tych wspomnień - Lomax podczas swoich podróży widział w wyobraźni postać Japończyka, zaś Nagase po latach oprowadzał turystów po miejscu gdzie przetrzymywani byli jeńcy. Nie wiem czy Lomax kiedykolwiek był w pełni przekonany, że jedzie na spotkanie z Nagase by się zemścić albo go zabić (sam powtarzał w rozmowach ze swoim przyjacielem z wojska, że nie jest co do tego przekonany) - jednak dopiero spotkanie w cztery oczy z dawnym oprawcą jak mi się wydaje uświadomiło mu , że przede szukał zrozumienia, być może również współczucia u Nagase (Japończyk był jedynym pozostałym przy życiu świadkiem jego tortur,a Lomax nie potrafił rozmawiać o tych przejściach z innymi weteranami ani nawet z własną żoną). Wiedział więc , że zrozumieć to przez co przeszedł może jedynie ktoś kto był świadkiem jego cierpień. Z drugiej strony dla Nagase spotkanie Lomaxa było okazją do zmierzenia się z własnymi czynami i próbą wzięcia za nie odpowiedzialności (dlatego w pewnym momencie był gotowy na śmierć z rąk Lomaxa). I właściwie w tym momencie filmu doszli do jakiegoś punktu granicznego : mogli się pozabijać nawzajem, jednak wybrali opcję "trzeba jakoś żyć dalej" bo życie było tym co obaj niezwykle cenili (nawet jest to wprost wyrażone w filmie przez jednego z bohaterów). Nie wiem czy koniec końców sami nie dochodzą do wniosku, że ta droga konfrontacji z przeszłością donikąd ich nie zaprowadzi - dlatego przerzucają odpowiedzialność na sytuację (wojnę, rozkaz dowódcy itp) , której stali się ofiarami. Nagase mówi do Lomaxa, że ten był żołnierzem i robił co do niego należało, Lomax zaś pisze do Nagase, że ceni jego bohaterskie działania na rzecz pojednania ( o ile pamiętam to padają właśnie takie słowa). Dlatego ich przyjaźń wydaje mi się możliwa i nie jest czymś nieprawdopodobnym ....Co do twojej wypowiedzi ja akurat nie uważam, że przebaczenie prowadzi do przyjaźni - często przebaczenie oznacza dla ludzi brak chęci zemsty, odwetu, ale wcale nie oznacza zapomnienia doznanych krzywd. Gdyby chodziło o przebaczenie to i tak nadal Lomax pozostałby ofiarą, zaś Nagase postrzegałby w roli swojego kata - wtedy raczej nie możliwa byłaby przyjaźń . Wydaje mi się, że oni zaczęli raczej postrzegać siebie jako świadków pewnych wydarzeń (przełomowych w życiu każdego z nich) i to wspólnie dzielone doświadczenie wojenne stało się podstawą ich relacji. Sorry za przydługi wpis, ale może trochę rozjaśniłam jak odebrałam ten film.

Zgadzam się z tobą. Obaj bohaterowie odcisneli na sobie ogromnie piętno, z którymi nie potrafili żyć. Ponieważ zarówno Lomax jak i Nagase nie mogli odciac się od wspomnien wracaly one w codziennym zyciu. Mozliwe spotkanie było jedyną formą powrotu do normalnosci i jak mi się wydaje możliwością przebaczenia niezależnie czy miałoby to byc poprzez zabojstwo czy pojednianie. Na szczescie czas jaki minal od tamtych chwil i zmiany w zyciu Lomaxa pozwolily na przebaczenie. Od tego momentu Obaj zaczeli zyc na nowo.
Myslę, ze relacje jakie nastapily w nastepstwie ich spotkania i pojednania sa uzasadnione. BYli oni jedynymi, ktorzy to przezyli, a zmiany jakie zaszly w wyniku ich spotkania pozwolily im sie wzajemnie wspierac i dozyc ostatni dni.