z cyklu: czasy rodzą się na nowo, o trzydzieści lat za późno albo - jak mawiała moja babcia - nie ma nic gorszego od filmu obrachowanego na poprawę nastroju..

tyleż uczuciowe, co ckliwe, próby wpasowania się we własny garnitur z komunii po trzydziestu latach - wygrane na samych oczywistościach, scenariuszowych...

Pewnie tak było w przypadku rodziny Emersonów, ale jak dla mnie było to nadmiarowo sentymentalne. ale to przede wszystkim film o utraconych marzeniach i ogromnym ciężarze poczucia winy niesionym przez wiele lat. Piosenki, jak piosenki. Dla mnie nic specjalnego.