Pod koniec lat 70. zaczął przyjeżdżać do Polski słynny uzdrowiciel Harris. Jego seanse odbywały się w kościołach i gromadziły tłumy. Towarzyszyła temu spontaniczna organizacja ludzi, nieformalne komitety pomocy. Łozińskiego zafascynowała nie tyle postać uzdrowiciela, co charakterystyczny dla tamtego czasu klimat oczekiwania, a przede wszystkim – gotowość młodych ludzi do społecznego działania, bezinteresownego pomagania innym. W sfilmowanej przez Łozińskiego kolejce do uzdrowiciela jest obecne przeczucie mającej wkrótce powstać "Solidarności", dla której wzorem był Komitet Obrony Robotników. Czuje się w tym także rozbudzoną tęsknotę religijną, potrzebę zbawcy, uzdrowiciela duchowego (zdjęcia do tego filmu nakręcano jeszcze przed wyborem Jana Pawła II). Kamera skupia się nie tyle na Harrisie, którego niemal nie widać czy na kolejce cierpiących, ale na gestach ludzi, którzy im pomagają i we wstrząsającej scenie uzdrawiania wymieniają głośno nazwę chorego organu: głowa, serce, brzuch... "Ja nie wiem, czy Harris rzeczywiście pomagał – mówi reżyser. Ważne było to, że dawał tym ludziom to, czego potrzebowali najbardziej: chwilki uwagi". Gdyby na podstawie tego filmu spisać wyznanie wiary dokumentalisty, na pierwszym miejscu, jako zbawcza cnota, znajdowałaby się właśnie uwaga.