W listopadzie 1959 roku, Truman Capote (Philip Seymour Hoffman), autor powieści Śniadanie u Tiffany’ego (Breakfast at Tiffany) przeczytał artykuł w New York Times, poświęcony morderstwu dokonanemu w Holcomb, w stanie Kansas na czterech członkach dobrze znanej w okolicy rodziny Clutterów. Podobne historie pojawiają się w gazetach prawie codziennie, ale ta natychmiast przykuła uwagę pisarza. Stworzyła możliwość udowodnienia teorii Capote, który od dawna zakładał, że w rękach utalentowanego autora nawet książka z gatunku literatury faktu może być tak wciągająca, jak fikcja. Czym kierowali się mordercy dokonując zbrodni w niewielkim, rozciągającym się na równinach stanu Kansas, miasteczku? Autorowi udało się przekonać wydawców pisma The New Yorker, aby zlecili mu przygotowanie materiału i wysłali go do Kansas. W zbieraniu materiałów do książki pomagała mu przyjaciółka z rodzinnej Alabamy: Nelle Harper Lee (Catherine Keener), która kilka miesięcy później zdobyła nagrodę Pulitzera za powieść Zabić drozda (To Kill a Mockingbird). Chociaż początkowo, jego dziecinny głos, dziwne maniery i niekonwencjonalne stroje wzbudzały wrogość wśród mieszkańców Holcomb, którzy ciągle uważali tę część kraju za stary dobry Zachód, Capote wkrótce zdobył ich zaufanie, a także Alvina Deweya (Chris Cooper), agenta biura śledczego stanu Kansas, który prowadził dochodzenie. Złapani w Las Vegas, zabójcy - Perry Smith (Clifton Collins Jr.) i Dick Hickock (Mark Pellegrino) - zostali sprowadzeni do Kansas, osądzeni i skazani na karę śmierci. Capote odwiedził ich w więzieniu. Kiedy ich poznał, zdał sobie sprawę z tego, że to, co miało być artykułem do gazety rozrosło się do rozmiarów książki - książki, która stanęła w szranki z największymi dziełami literatury współczesnej. Jej tematem jest zderzenie dwóch Ameryk: bezpiecznego kraju, który znali Clutterowie oraz pozbawionego zasad i moralności, kraju, w którym żyli ich zabójcy. Ukryty za często dosyć frywolną fasadą, Capote były pisarzem o wielkich ambicjach. Wierzył, że to przeznaczenie sprawiło, że w jego ręce trafiła właśnie ta historia. „Kiedy myślę o tym, jak dobra może być ta książka,” pisał do przyjaciela, „wręcz tracę oddech.”

„Truman, poproszono mnie o napisanie twojej biografii. Czy zechcesz ze mną współpracować?” Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza, po czym padła krótka odpowiedź - „Pewnie”. I w ten sposób wszystko się zaczęło. Miałem nadzieję, że moja książka będzie stosunkowo łatwa do napisania. Napisałem przecież dla magazynu Time profile tak znanych i utalentowanych osób, jak m.in. Mae West, Susan Sontag, Elizabeth Taylor czy Joseph Campbell, a dla Esquire profile m.in. Allena Ginsberga i Vladmira Nabokova. Truman Capote był wtedy jednym z najpopularniejszych pisarzy w Ameryce - autorem Z zimną krwią (In Cold Blood), fenomenu wydawniczego lat 60-tych i książki, która miała ogromny wpływ na rozwój literatury faktu. Myślałem, że napisanie tej biografii zajmie mi około dwóch lat, najwyżej trzy, a praca nad książką będzie głównie polegać na przeprowadzaniu wywiadów w modnych restauracjach i wypijaniu litrów dobrego wina. Miałem rację, co do wywiadów w modnych restauracjach i litrów świetnego Beaujolais. Myliłem się jednak, co do wszystkiego innego. Truman powiedział później, że gdyby wiedział, jak długo zajmie pisanie Z zimną krwią (Cold Blood) i ile zabierze z jego życia, nigdy nawet nie zatrzymałby się w Kansas. W trakcie trwania naszej współpracy, ja także czasami mówiłem w ten sposób. Nie spodziewałem się, że każda minuta życia Trumana będzie pełna dramatu, który czasami stawał się moim udziałem. Okazało się, że praca nad biografią zajęła trzynaście lat. Był to jeden z najtrudniejszych okresów w moim życiu, a zarazem jeden z najradośniejszych. W poszukiwaniu informacji przejechałem wzdłuż i wszerz całe Stany Zjednoczone. Kilka razy odwiedziłem też Europę. Byłem oczywiście w Kansas, miejscu akcji Z zimną krwią (In Cold Blood). Pojechałem tam, aby zebrać materiały do biografii Trumana. Dowiedziałem się sporo o Nelle Harper Lee, która pomagała Trumanowi w zbieraniu informacji i która wkrótce wydała własną powieść Zabić drozda (To Kill a Mockingbird); Alvinie Dewey, detektywie z Kansas i jego żonie Marie; Williamie Shawn, wydawcy pisma The New Yorker i Jacku Dunphy, długoletnim partnerze Trumana. Dwie osoby, z którymi nigdy nie przeprowadziłem wywiadów to zabójcy, Perry Smith i Dick Hickock. Obaj zostali straceni w 1965 roku. Ale poznałem ich dzięki około czterdziestu listom, które napisali do Trumana. Większość z listów miała po kilka stron. Były one nieocenionym źródłem wiedzy o życiu w celi śmierci. Truman przekazał je mnie i Dan Futterman, autor scenariusza filmu Capote, jest jedyną osobą, której je udostępniłem. Dialogi w filmie odzwierciedlają prawie słowo w słowo to, co Perry i Dick naprawdę powiedzieli. Scenariusz filmu jest w całości dziełem Dana, ale zawsze chętnie odpowiadałem na wszystkie jego pytania. „Czy Truman, by tak powiedział? Czy tak by zrobił?” Bennett Miller, reżyser i Philip Seymour Hoffman, który gra Trumana przychodzili do mnie i zadawali jeszcze więcej pytań. „Czy Truman przez cały czas nosił okulary?”, zapytał m.in. Philip. (Odpowiedź: jak wielu krótkowidzów, Truman często zdejmował okulary, kiedy siadał.) Po to, aby mógł odtworzyć dziwny, dziecinny głos Trumana - Truman nie seplenił, jak twierdzili niektórzy pisarze - dałem Philipowi kasety z nagraniami niektórych wywiadów. Philip dzięki swoistej alchemii, jaką posiadają nieliczni bardzo utalentowani aktorzy, zrobił coś więcej, niż tylko wcielił się w postać Trumana. Wskrzesił go na czas trwania filmu. W ostatnim tygodniu czerwca 1984 roku - zmarł w sierpniu - codziennie jadłem z Trumanem lunch na Long Island, a potem prowadziliśmy długie rozmowy w moim lub jego mieszkaniu. „Jest jeden i jedyny Truman Capote,” powiedział kiedyś. „Nie było nikogo takiego przede mną i nie będzie po mnie.” To prawda - kto mógłby to podważyć. Jednak, przez dwie godziny trwania filmu, Philip Seymour Hoffman był tego bliski.

Książką Z zimną krwią (In Cold Blood), Capote starał się stworzyć coś zupełnie nowego powieść z gatunku „literatury faktu”. Taka literatura była wtedy głównie domeną historyków i dziennikarzy. Capote wkroczył na całkiem nową ścieżkę. W 1967 roku, rok po opublikowaniu książki, reżyser Richard Brooks przyjechał do miejscowości Holcomb w Kansas, aby zrealizować filmową wersję powieści. Film Brooksa był czarno-biały, role zabójców zagrali nieznani aktorzy, Robert Blake i Scott Wilson, a w rolę Alvina Deweya wcielił się znany aktor telewizyjny i filmowy John Forsythe (Aniołki Charlie’go, Dynastia). Zdjęcia realizowano w domu Clutterów i prawdziwych lokalizacjach. W trakcie zdjęć na planie pojawił się Truman przyciągając olbrzymią uwagę mieszkańców i prasy. W końcu Brooks, poprosił go o opuszczenie planu, gdyż bardzo rozpraszał ekipę. Truman oczywiście zgodził się, wcześniej jednak pozował z Blake’m i Wilsonem na okładkę magazynu Life. Film został nominowany do czterech nagród Akademii w kategoriach: Reżyser, Scenariusz Adaptowany (Brooks), Zdjęcia (Conrad L. Hall) i Muzyka (Quincy Jones). Powieść Z zimną krwią (In Cold Blood) została ponownie sfilmowana w 1996 roku dla kanału Hallmark TV. Film wyreżyserował Jonathan Kaplan, a wystąpili w nim Sam Neill jako Dewey oraz Eric Roberts i Anthony Edwards jako Smith i Hickock. Tym razem zdjęcia realizowano w Kanadzie. Z zimną krwią (In Cold Blood) przyniosło Trumanowi Capote olbrzymią sławę, pieniądze i szacunek. Było także punktem zwrotnym w jego życiu. „W życiu są chwile,” pisał Gerald Clarke, „które, jeśli spojrzymy na nie z pewnego dystansu, wyznaczają początek dramatycznego wzlotu lub upadku... Przyczyną tragicznego upadku Trumana była powieść Z zimną krwią (In Cold Blood).”

Powieściopisarz, scenarzysta, dramaturg, twórca powieści z gatunku literatura faktu, przyciągający uwagę gawędziarz, geniusz i podróżnik, Truman Capote był jedną z najbardziej interesujących osobowości swoich czasów. Urodził się jako Truman Streckfus Persons w Nowym Orleanie 30 września 1924 roku. Jego ojcem był drobny oszust Arch Persons, a matką Lillie Mae Faulk Persons, piękna młoda kobieta z Monroeville w Alabamie. W 1930 roku, wkrótce po ukończeniu przez Trumana 6 lat, rodzice wysłali go do Monroeville, do starszych kuzynostwa - trzech starych panien, Jennie, Callie i Sook, oraz ich brata kawalera, Buda. Kuzynka Sook stała się kimś w rodzaju zastępczej matki Trumana, który wkrótce zaprzyjaźnił się też z młodszą o rok dziewczynką z sąsiedztwa, Nelle Harper Lee. W 1931 roku, jego matka przeniosła się do Nowego Jorku. Rozwiodła się z ojcem Trumana, wyszła za mąż za Josepha Capote, Kubańczyka, który pracował dla firmy tekstylnej na Wall Street, i sprowadziła Trumana na Manhattan. Tam chłopiec uczęszczał do prywatnej szkoły na West Side, a w 1935 roku został formalnie adoptowany przez ojczyma. Truman Persons stał się Trumanem Capote, który ukończył edukację w 1943 roku zdobywając dyplom prywatnej Franklin School. Uczęszczając jeszcze do Franklin School, rozpoczął pracę dla magazynu The New Yorker. W czasach, kiedy homoseksualizm był w Ameryce przyjmowany z dużą niechęcią, Truman z nonszalancją obnosił się ze swoją orientacją seksualną. Truman już od najmłodszych lat pisał opowiadania i miał nadzieję, że The New Yorker je opublikuje. Niestety jego starania spełzły na niczym. Bardziej otwarte okazały się dwa pisma kobiece, Mademoiselle i Harper’s Bazaar, które wtedy publikowały najlepsze opowiadania w Stanach Zjednoczonych. Jego pierwsze opowiadanie wydrukowane w Mademoiselle, „Miriam”, nie tylko przyniosło mu nagrodę O. Henry, ale także zwróciło na niego uwagę środowisk literackich Nowego Jorku. W 1945 roku, Capote zawarł z wydawnictwem Random House kontrakt na swoją pierwszą powieść - Inne głosy, inne ściany (Other Voices, Other Rooms), którą był zmuszony pisać w domu dla artystów, pisarzy i kompozytorów - Yaddo. Jego matka, bowiem stała się nałogową alkoholiczką i nie stwarzała mu warunków do pracy. W Yaddo rozpoczął się jego długi związek z Newtonem Arvinem, profesorem literatury w Smith College w Massachusetts. O 24 lata starszy Arvin był dla Trumana zarówno kochankiem jak i namiastką ojca, a także, jak później powiedział pisarz - jego Yale i Harvardem. Wydana w 1948 roku powieść Inne głosy, inne ściany (Other Voices, Other Rooms) utrwaliła reputację Trumana jako jednego z najbardziej obiecujących pisarzy pokolenia powojennego. Była to historia nastoletniego chłopca, który zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojego homoseksualizmu. Jesienią 1948 roku, po lecie spędzonym w Europie, Truman poznał Jacka Dunphy, pisarza, który został jego partnerem na całe życie. W 1950 roku zamieszkali w Taormina na Sycylii - domu, w którym mieszkał kiedyś D.H. Lawrence - a Truman rozpoczął pracę nad swoją drugą powieścią Harfa traw (The Grass Harp). Bohaterowie powieści chroniąc się przed okrucieństwem dorosłego życia, uciekają w dzieciństwo i zamieszkują w domku na drzewie. W tej powieści Truman zawarł wspomnienia dzieciństwa spędzonego w Alabamie i ukochanej kuzynki Sook Faulk. Pisarz adaptował Harfę traw (The Grass Harp) na potrzeby Broadwayu. Nie odniósł jednak sukcesu komercyjnego. (W 1997 roku zrealizowano film z udziałem Waltera Matthau i Sissy Spacek). W 1953 roku Truman podjął współpracę z reżyserem Johnem Hustonem podczas realizacji komedii Beat the Devil (1953). W filmie, do którego zdjęcia zrealizowano w Ravello we Włoszech wystąpili Jennifer Jones, Humphrey Bogart i Gina Lollobrigida. Po ukończeniu produkcji Beat the Devil, Jack i Truman pojechali do Portofino we Włoszech, gdzie Truman pracował nad przeniesieniem opowiadania „House of Flowers” na scenę. Kolejną powieścią Trumana było Śniadanie u Tiffany’ego. Zrealizowany na jej podstawie film w reżyserii Blake’a Edwardsa z Audrey Hepburn w roli głównej stał się klasyką światowego kina. Truman, chociaż był fanem Hepburn, uważał, że została źle obsadzona i lepsza w roli Holly byłaby Marilyn Monroe. Żaden z fanów filmu się z nim nie zgodził. W listopadzie 1959 roku, Capote przeczytał o morderstwie rodziny Clutterów. Tak rozpoczął się projekt Z zimną krwią (In Cold Blood; 1966), który zabrał mu sześć lat z życia. Właśnie o tych latach opowiada scenariusz Dana Futtermana i zrealizowany na jego podstawie film Bennetta Millera Capote. W trakcie pisania Z zimną krwią (In Cold Blood), Capote zaczął dużo pić. Po zamknięciu prac nad tą książką, ogłosił tytuł kolejnej powieści - Answered Prayers. Kiedy jej pierwszy rozdział został opublikowany na łamach Esquire w 1975 roku, bogaci przyjaciele pisarza wpadli w furię rozpoznając w bohaterach powieści samych siebie. Poczuli się obrażeni i przestali się z nim widywać. Odrzucony przez towarzystwo, Truman wpadł w zamknięty krąg alkoholu i narkotyków. Ucierpiał na tym jego związek z Jackiem Dunphy, gdyż Truman zaczął nawiązywać kontakty z przypadkowymi mężczyznami. Wszystkie z tych związków źle się kończyły. Ciągle jednak, mimo alkoholu, narkotyków i depresji Capote był w stanie dobrze pisać. Jego ostatnia książka Music for Chameleons (1980), zawiera prozę, której nie powstydziłby się najlepszy pisarz. Truman Capote zmarł w Los Angeles 25 sierpnia 1984 roku, na miesiąc przed swoimi sześćdziesiątymi urodzinami.

NELLE HARPER LEE Nelle Harper Lee otrzymała nagrodę Pulitzera w 1960 roku za swoją pierwszą i jedyną powieść Zabić drozda (To Kill a Mockingbird). W powieści zawarła portret swojego przyjaciela z dzieciństwa spędzonego w Alabamie, Trumana Capote (postać Dilla). W 1962 roku zrealizowano na podstawie tej powieści film z Gregory’m Peckiem. Film został nominowany do ośmiu nagród Akademii, a zdobył trzy statuetki w tym dla Gregory’ego Pecka w kategorii Najlepszy Aktor. W 1959 roku, Lee pojechała do Holcomb w Kansas, aby pomagać Capote w zbieraniu materiałów do Z zimną krwią (In Cold Blood). Po wydaniu powieści Lee i Capote pokłócili się i nie widywali przez ostatnie 15 lat życia Capote. Lee pracuje teraz nad swoimi wspomnieniami. ALVIN DEWEY JR. Alvin Dewey Jr. był agentem Biura Śledczego w Kansas i przyjacielem rodziny Clutterów. Dewey dostarczył Capote olbrzymią ilość cennych informacji, łącznie z fragmentami pamiętnika Nancy Clutter. Rodzina Deweya pozostawała przez wiele lat w kontakcie z Trumanem i była obecna na jego pogrzebie. Stres związany ze sprawą Clutterów odezwał się echem i doprowadził Deweya do ataku serca w lutym 1963. Dewey zmarł w 1987 roku. PERRY SMITH Urodzony w 1928 roku w Huntington, Elko County w Nevadzie, Perry Edward Smith miał ojca Irlandczyka i matkę z plemienia Cherokee. Oboje rodzice pracowali na rodeo. Ich małżeństwo szybko się rozpadło, a Flo zaczęła pić i umawiać się z innymi mężczyznami. Z czwórką dzieci wyjechała do San Francisco. Kiedy zmarła, dzieci zostały wysłane do sierocińców. Smith miał 16 lat, kiedy wcielił się do wojska. Służył w Japonii i Korei. Wrażliwy na punkcie wykształcenia, obsesyjnie się dokształcał - uczył się rysować, grać na gitarze, poszerzał słownictwo. Na skutek poważnego wypadku motocyklowego w 1952 roku zaczął utykać i wkrótce potem po raz pierwszy trafił do więzienia za włamanie. Po zwolnienie dołączył do Dicka Hickocka, kolegi z więzienia. Oprócz siostry Barbary, każdy członek jego rodziny wcześnie zmarł - matka Flo (alkoholizm), brat James (samobójstwo), siostra Joy (wypadła - lub wyskoczyła - z okna). RICHARD “DICK” HICKOCK Urodzony w 1931 roku, Richard Eugene Hickock dorastał w okolicach Kansas City z rodzicami i młodszym bratem Walterem. Był popularnym uczniem i sportowcem, aż do urazu głowy, do którego doszło w wypadku samochodowym w 1950 roku. Od tego czasu, jak napisał Capote, jego głowa wyglądała tak, jak gdyby została „przepołowiona jak jabłko, a następnie nierówno złożona.” Chociaż chciał iść do college’u, rodziny nie było na to stać i został mechanikiem. Dwukrotnie się rozwodził i miał kilkoro dzieci. Zaczął dokonywać drobnych przestępstw, aby związać koniec z końcem i trafił do więzienia, gdzie spotkał Perry’ego Smitha. JACK DUNPHY Pochodzący ze środowiska klasy robotniczej w Filadelfii, Jack Dunphy rozpoczynał karierę jako tancerz i był jednym z kowbojów w oryginalnej broadwayowskiej produkcji Oklahoma! Kiedy poznał w 1948 roku Capote, napisał już swoją pierwszą, dobrze przyjętą przez krytyków powieść John Fury, i przechodził właśnie przez bolesny rozwód z musicalową gwiazdą Joan McCracken. Dziesięć lat starszy od Capote, Dunphy był jego przeciwieństwem. Chociaż przeżywali kryzysu, ich związek przetrwał do końca. Inne jego powieści to m.in. Friends and Vague Loves, Nightmovers, An Honest Woman, First Wine. W 1987 roku, Dunphy wydał wspomnienia - Dear Genius: A Memoir of My Life with Truman Capote. WILLIAM SHAWN Urodzony w 1907 roku, William Shawn stał się jednym z najbardziej znanych wydawców XX wieku. Przez 35 lat (1952-1987) pracował jako wydawca magazynu The New Yorker. Znany ze swojego smaku, przywiązania do szczegółów, stylu i prawdy, był także bardzo skromny. Shawn publikował na łamach swojego pisma prace m.in. Trumana Capote, J.D. Salingera, Philipa Rotha czy Milana Kundery. Shawn i jego żona Cecille byli małżeństwem przez 63 lat i mieli dwóch synów, aktora Wallace Shawna i kompozytora Allena Shawna. William adoptował także syna swojej kochanki, pisarki Lillian Ross. Zmarł w 1992 roku.

PHILIP SEYMOUR HOFFMAN (Truman Capote / producent wykonawczy, Cooper’s Town Productions) - Empire Falls HBO z Paulem Newmanem, Joanne Woodward i Robin Wright Penn, Mission Impossible III z Tomem Cruise, Magnolia - nagroda National Board of Review, Utalentowany pan Ripley (The Talented Mr. Ripley), Happiness, Boogie Nights, U progu sławy (Almost Famous), Punch-Drunk Love, Zapach kobiety (Scent of a Woman), Naiwniak (Nobody’s Fool), Twister, The Big Lebowski, Patch Adams, Love Liza, Czerwony smok (Red Dragon), 25 godzina (25th Hour), Owning Mahowny, Wzgórze nadziei (Cold Mountain), Nadchodzi Polly (Along Came Polly); teatr - The Seagull, Defying Gravity, Shopping and Fucking, The Author’s Voice, The Last Days of Judas Iscariot, In Arabia We’d All Be Kings - reżyseria. Spektakl Jesus Hopped the ‘A’ Train był wystawiany z powodzeniem na Off-Broadway, w londyńskich Donmar Warehouse i Arts Theatre oraz na festiwalu w Edynburgu. CATHERINE KEENER (Nelle Harper Lee) - Być jak John Malkovich (Being John Malkovich) Spike’a Jonze - nominacja do nagrody Akademii w kategorii Najlepsza Aktorka Drugoplanowa, Lovely & Amazing, Adaptacja (Adaptation), Walking and Talking, Friends With Money, cztery filmy w reżyserii Toma DiCillo: Johnny Suede, Living in Oblivion, Box of Moonlight, i The Real Blonde; dwa filmy Stevena Soderbergha: Full Frontal i Co z oczu, to z serca (Out of Sight), Tłumaczka (The Interpreter), The Ballad of Jack and Rose, Sympatico, S1m0ne, Death to Smoochy, Your Friends and Neighbors, 40-letni prawiczek (The 40 Year-Old Virgin); telewizja - Gdyby ściany mogły mówić (If These Walls Could Talk), Seinfeld; teatr - Burn This z Edwardem Nortonem na off-Broadway. CHRIS COOPER (Alvin Dewey) - Adaptacja (Adaptation) Spike’a Jonze - Oskar dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego, Złoty Glob, nominacja do BAFTA, American Beauty - nominacja do nagrody Gildii Aktorów Filmowych, Seabiscuit, Tożsamość Bourne’a (The Bourne Identity), Krucjata Bourne’a (The Bourne Supremacy), Patriota (The Patriot), Ja, Irena i ja (Me Myself and Irene), October Sky, Guilty of Suspicion, Zaklinacz koni (The Horse Whisperer), Matewan, City of Hope, Lone Star - nominacja do nagrody Independent Spirit, Silver City; Jarhead, żołnierz piechoty morskiej (Jarhead) Sama Mendesa; telewizja - mini-serie Lonesome Dove, Return to Lonesome Dove, My House in Umbria. CLIFTON COLLINS JR. (Perry Smith) – Wielki Kanion (Grand Canyon), Traffic, The Rules of Attraction, The Last Castle, Tigerland, Mindhunters, The Hillside Strangler, gra video Grand Theft Auto: San Andreas - aktor użyczył swojego głosu postaciom z gry wspólnie z Samuelem L. Jacksonem i Ice-T, Tom 51, TV: The Movie; telewizja - Agentka o stu twarzach (Alias), The Twilight Zone, Resurrection Blvd., NYPD Blue i Ostry dyżur (ER). BRUCE GREENWOOD (Jack Dunphy) - 13 dni (Thirteen Days), trzy filmy w reżyserii Atoma Egoyana: Exotica, The Sweet Hereafter, Ararat; Ja, robot (I, Robot), Being Julia, Jądro ziemi (The Core), Regulamin zabijania (Rules of Engagement); telewizja - St. Elsewhere, The Larry Sanders Show, Nowhere Man, mini-serie Mountain Men, Woman on Trial, Love Can Build a Bridge, It’s a Girl Thing, Haven, Magnificent Ambersons. BOB BALABAN (William Shawn) - Gosford Park Roberta Altmana - nominacje do 7 nagród Akademii, Waiting for Guffman, Best in Show, A Mighty Wind, Nocny kowboj (Midnight Cowboy), Paragraf 22 (Catch-22), Bliskie spotkania trzeciego stopnia (Close Encounters of the Third Kind), Odmienne stany świadomości (Altered States), Prince of the City, Absence of Malice, 2010, Alice, Sułtani westernu 2 (City Slickers II), Przejrzeć Harry’ego (Deconstructing Harry), Jakob the Liar, Ghost World; telewizja - Oz, SUBWAYStories, Strangers With Candy, Dead Last, The Twilight Zone, The Exonerated, Seinfeld. Balaban zadebiutował jako reżyser w 1989 roku filmem Parents. Wyreżyserował ponadto filmy My Boyfriend’s Back i The Last Good Time. MARK PELLEGRINO (Dick Hickock) – Skarb narodów (National Treasure), Spartan, The Hunted, Mulholland Drive, The Big Lebowski, Zabójcza broń 3 (Lethal Weapon 3); telewizja - The Practice, Thieves, The Beast, NYPD Blue, Ostry dyżur (ER), Przystanek Alaska (Northern Exposure); teatr - The Exonerated, 9-11, Minor Holiday, Lou Gehrig Didn’t Die of Cancer, Of Mice and Men. Pellegrino uczy aktorstwa w Playhouse West w Hollywood.

BENNETT MILLER (reżyseria) - film dokumentalny The Cruise - nagroda na festiwalu filmowym w Berlinie oraz Emmy Award, liczne reklamy telewizyjne. Miller poznał autora scenariusza Capote, Dana Futtermana, kiedy obaj mieli po 12 lat. Od tego czasu są przyjaciółmi. Philipa Seymoura Hoffmana spotkali latem 1984 roku podczas warsztatów teatralnych w Saratoga Springs, New York. Miller jest obecnie na etapie post-produkcji swojego drugiego filmu dokumentalnego. DAN FUTTERMAN (scenariusz / producent wykonawczy) - debiutuje jako scenarzysta właśnie filmem Capote. Jako aktor pojawił się w filmach Klatka dla ptaków (The Birdcage), Enough, Urbania - nagroda aktorska na festiwalu filmowym w Seattle, a także seriach telewizyjnych – Potyczki Amy (Judging Amy), Will and Grace, Seks w wielkim mieście (Sex and the City), Homicide: Life on the Street i produkcjach teatralnych - Angels in America, The Lights, A Fair Country, Dealer’s Choice. GERALD CLARKE (autor książki) - napisana przez niego biografia Trumana Capote jest uważana za biblię każdego fana pisarza. Licząca 547 stron książka powstawała przez 13 lat, kiedy autor zbierał materiały i rozmawiał - dziesięć lat - z samym Capote. Biografia została wydana w 1988 i pozostawała na liście bestsellerów New York Times przez trzynaście tygodni. Clarke ukończył uniwersytet Yale na wydziale literatury angielskiej. Pracował jako reporter dla New Haven Journal-Courier i Baltimore Sun, a następnie jako dziennikarz dla Time. Jego specjalnością były profile znanych osobistości. Przeprowadził wywiady m.in. z Mae West, Elizabeth Taylor, Johnem Gielgudem, Laurence Olivierem, Claudette Colbert, Alfredem Hitchcockiem, Georgem Lucasem. Dla magazyny Esquire przygotował serię portretów znanych pisarzy i poetów, m.in. Vladimira Nabokova, Allena Ginsberga czy Trumana Capote. Get Happy, napisana przez Clarke’a biografia Judy Garland została wydana w 2000 roku i także stała się bestsellerem. Ostatnio pisarz opublikował listy Trumana Capote - Too Brief a Treat. Obecnie Clarke pisze swoją pierwszą powieść. CAROLINE BARON (produkcja) – przebój Miry Nair Monsunowe wesele (Monsoon Wedding) – Złoty Lew na festiwalu filmowym w Wenecji, The Toxic Avenger, Center Stage, Flawless, Miłość jak narkotyk (Addicted to Love), Kama Sutra, The Santa Clause; telewizja - mini-seria Witness to the Mob z Robertem De Niro i Jane Rosenthal, Cudowne lata (The Wonder Years) – nagroda Emmy. Firma A-Line Pictures, którą Caroline założyła z mężem Anthony’m Weintraubem zajmuje się obecnie przygotowaniem do produkcji dwóch powieści Ann Patchett Bel Canto i The Magician¹s Assistant. DANNY ROSETT (producent wykonawczy) - Hotel Rwanda – trzy nominacje do nagrody Akademii, Romance and Cigarettes Johna Turturro z Jamesem Gandolfini, Susan Sarandon i Kate Winslet, Art School Confidential Terry’egp Zwigoffa z Johnem Malkovichem. ADAM KIMMEL (zdjęcia) - Chrystal, Auggie Rose, Jesus’ Son, Monument Avenue, Almost Heroes, Beautiful Girls, Usłane różami (Bed of Roses), New Jersey Drive, Who’s the Man?, The Ref. Kimmel rozpoczął karierę w wieku 17 lat jako pomocnik operatora Michaela Chapmana (The Wanderers, Wściekły byk). Kolejne jego filmy, jako asystenta operatora to The Verdict, Zakochać się (Falling in Love), Harry Angel (Angel Heart) czy Ptasiek (Birdy). W filmie Capote Kimmela można zobaczyć w roli Richarda Avedona. JESS GONCHOR (scenografia) – na planie filmów krótkometrażowych i reklam współpracował z takimi reżyserami jak Wes Anderson czy Michael Bay. Pełnometrażowy film Capote jest jego debiutem scenograficznym, wcześniej głównie pełnił funkcję dyrektora artystycznego – Ostatni samuraj (The Last Samurai), Tożsamość (Identity), The Siege, Autumn in New York, Fifteen Minutes, The Story of Us, Kate & Leopold, The American President, Czarownice z Salem (The Crucible), Miasto aniołów (City of Angels), Hook. CHRISTOPHER TELLEFSEN (montaż) – m.in. kids, gummo, Flirting with Disaster, Osada (The Village), Piętno (The Human Stain), Zmiana pasa (Changing Lanes), Depresja gangstera (Analyze This), Człowiek na księżycu (Man on the Moon), Skandalista Larry Flynt (The People vs. Larry Flynt), Metropolitan Whita Stillmana – debiut Tellefsena jako montażysty. MYCHAEL DANNA (muzyka) jest uznawany za pioniera w muzyce filmowej dzięki metodzie łączenia nie wywodzących z zachodniej kultury źródeł dźwięku z orkiestralnym i elektronicznym minimalizmem. Współpracował m.in. z takimi reżyserami jak Atom Egoyan, Ang Lee, Terry Gilliam, Istvan Szabo, Gillies MacKinnon, Scott Hicks, James Mangold i Mira Nair. Ostatnio skomponował muzykę do filmów Tideland, Julia (Being Julia), Water i Where The Truth Lies. KASIA WALICKA-MAIMONE (kostiumy) - Little Manhattan, Jesus’ Son, The Opportunists, Hysterical Blindness, krótki film Miry Nair – India w ramach projektu zatytułowanego 11’ 9”01 - September 11, Songcatcher. Zaprojektowała także kostiumy do sponsorowanego przez BMW krótkometrażowego filmu Anga Lee The Hire: Chosen. Operowe i teatralne projekty Walickiej-Maimone to Les Enfants Terribles i The Sound of a Voice Philipa Glassa, Oedipus Rex oraz Maria Del Bosco Richarda Foremana.