Oskary są do dupy, ale jednak szkoda, że Keaton nie dostał statuetki, bo coś tak czuję, że 63 letni aktor może już nie zagrać w lepszym filmie...Zwłaszcza, że rola w tym filmie wymagała nie tylko aktorskiego kunsztu, ale też jednak pewnej jego osobistej odwagi. Rzadko się zdarza by ktoś tak bardzo pasował do roli w filmie, a jednak nie grał samego siebie, nie przeszarżował i nie sparodiował sam siebie.

Noooo, trochę nawet sparodiował, co... jeszcze lepiej o nim świadczy.
I, statecznie facet naprawdę grał kiedyś superbohatera w obcisłych kostiumach z lateksu w stylu... sado-maso:):):)
Daj mu Boże zdrowie, bo rozumu, inteligencji i poczucia humoru, a także dystansu do samego siebie, nie mówiąc już o talencie, nigdy Keatonowi nie brakowało!

Warto dodać, że sam Batman nie jest klasycznym superbohaterem w styli Supermana czy podobnych mu... wspaniałych idiotów, spójnych od stóp do głów. Jest mroczny (nie tylko dlatego, że działa jak nietoperz w nocy), pęknięty wewnętrznie, walczący z kompleksami, niepewny siebie, a często - narażony na wyśmianie i wyśmiewany.

Tak mnie ucieszyłeś, Gregg, że na koniec, jako część artystyczna:):):), opowiem jeszcze szmoncesowy dowcip.
W cyrku na arenie jakiś facet ustawił na sobie dwadzieścia stołów, na nich dwadzieścia krzeseł, a nich dwadzieścia stołeczków, po czym stanął na jednej nodze na szczycie tej piramidy i zagrał na skrzypcach.
Widząc to Salcie mówi do Icka:
- No, Paganini to on nie jest...
PS
A tutaj jest:):):)

No faktycznie sparodiował, byłem może trochę nieprecyzyjny. Chodziło mi raczej o to, że nie jest tu karykaturą samego siebie. Rola jaką w tym filmie miał Keaton (bardzo żałuję, że tak dobry aktor z talentem zarówno dramatycznym jak i komicznym przez te trzydzieści kilka lat kariery zagrał tak mało naprawdę dobrych ról) była bardzo...niebezpieczna. Od śmieszności i szarzy tylko jeden krok...Ale, udało mu się.

Nie łapałem Cię za słówko, tylko żartowałem i korzystałem z okazji, żeby jeszcze trochę powychwalać Keatona i "Birdmana":):):)
Masz świętą rację.
Od autokreacji do autokompromitacji tylko mały krok, a już szczególnie w aktorstwie, który to zawód tylko czasami wznosi się ponad kabotynizm (a często tak zwani aktorzy, w tym "popularni" i "gwiazdy", nie mają nawet zbyt wiele wspólnego z prawdziwym zawodem).

Co do oceny filmu, sprawdziłem i spośród 38 "10" jakie dałem (na prawie 2500 ocenionych filmów...) tylko 6 filmów zostało zrobionych po 2000 roku. ( ostatni to "Zabójstwo Jesse'ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda" -w mojej opinii jeden z najbardziej niedocenionych filmów ostatnich lat) Wychowałem się (choć oczywiście z dużym opóźnieniem) na kinie wczesnego Copoli, Scorsese, R. Scotta , M. Cimino, P. Weir'a, R. Joffe i oczywiście Formana. Gdy współczesnemu filmowi mam dać "10" zawsze w tyle głowy odzywa się myśl: "Teraz to nie robi się już tak dobrych filmów jak dawnej. Tak bezkompromisowo doskonałych." Dlatego może się zdarzyć, że dopiero za parę lat ocenę mą podniosę...

Znam ten ból:(:(:(
Szczególnie, że mamy bardzo podobnych faworytów wśród Starych Mistrzów...
No, Cimino do Mistrzów jednak nie zaliczyłbym, choć go lubię i szanuję, a o Joffe chętnie pogadam przy okazji. bo to... skomplikowany przypadek:):):):)

Próba czasu ma jednak sens. Z dystansu widać lepiej, bo ma się perspektywę, a dzieło może okazać się jednorazowym wystrzałem, eksperymentem, wyskokiem (wtedy to klapa), może się dobrze "uleżeć i ucukrować", może wreszcie zapoczątkować (lub zwiastować) coś nowego, ważnego dla kina i całej kultury...
Takim dziwnym przypadkiem są "Trzej muszkieterowie" Richarda Lestera. Pomost między niemym kinem płaszcza i szpady w stylu Fairbanksa a "Piratami z Karaibów" (i ich licznymi naśladownictwami, do których zaliczyłbym nawet... "Hobbita":):):))