Kiedy idę do kina na film, w którym mają się pojawić obcy, duchy czy cokolwiek innego nie z naszego świata wyłączam racjonalne myślenie na początku seansu. To jakieś nieporozumienie pisać jak niektórzy tutaj na forum, że powinno być tak albo inaczej. To co się dzieje na ekranie to wyłącznie inwencja scenarzysty. Zwykle zręcznie połaczona z popularnymi mitami, czy nawet faktami w tens sposób aby nadać wydarzenią jakąś tam namiastkę prawdopodobieństwa. Nie ma się co wykłócać jak było (czy byłoby) naprawdę bo to tylko bajka. (To, że jednak nie zawsze tak traktujemy filmy świadczy choćby histeria wokół Kodu da Vinci).
Idziemy do kina bo chcemy się dać nabrać. Chcemy przez dwie godziny poczuć się w innym miejscu i innej rzeczywistości. A w tym musi nam pomóc reżyser i aktorzy. W przypadku 11-11-11 wygląda na to, że wszyscy zgodnie uparli się, żeby nam popsuć zabawę. Tak drewnianego aktorstwa nie widziałem w kinie dawno. Najgorsze jest jednak to, że poziom nieprawdopodobieństwa jaki zajdujemy w zachowaniach bohaterów sprawia, że wycieczka do kina staje się torturą. Chyba łatwiej uwierzyć mi w narodziny diabła na ziemi niż w to co wyprawia nasza filmowa rodzinka. Ojciec spokojnie kładący do łóżka zakrwawione dziecko, nie wyrzucający na zbity pysk najwyraźniej uposledzonej umysłowo niani, nad krwawiącymi ścianami przechodzi się do porządku dziennego plus tysiące niedpowiedzeń w miejscach gdzie wszystko dałoby się wyjaśnic w jednym zdaniu. Mógłbym wymieniać dłużej. Przykro mi - tego nie da się znieść nawet na domowej imprezie z piwem i popcornem w roli główne a co dopiero w kiniej. Odradzam, lepiej wybrać się na coś innego.