Błędy w filmie

W końcowej, legendarnej zresztą, scenie widać kilka błędów montażowych. W ujęciach, na których Virginia Cherrill widziana jest od frontu, włóczęga trzyma kwiat przy klapie marynarki. Gdy z kolei on jest widziany od frontu - trzyma dłoń z kwiatem tuż przy ustach.

W scenie, w której główny bohater zaprasza kwiaciarkę do "swojego" Rolls-Royce'a, widzimy, że oddaje jej koszyk i laskę dla niewidomych. Kiedy jednak oboje podjeżdżają pod jej dom, kobieta nie ma już laski. Nie widać też, aby trzymał ją Charlie.

Po tym, jak kolega Charliego z pracy zjada przez przypadek kawałek mydła, z jego ust zaczynają wydobywać się bańki mydlane. W scenach, gdy widzimy mężczyznę z profilu, widać również specjalną rurę do puszczania baniek.

Gdy główny bohater zostaje rozpoznany na ulicy (po uprzednim uznaniu go za złodzieja), policjanci w cywilu zakuwają jego lewą rękę w kajdanki. Tymczasem po przyjeździe pod bramę więzienia, to prawa ręka Charliego jest skuta.

Charlie pokazuje niewidomej dziewczynie gazetę, w której jest napisane o wiedeńskim lekarzu przywracającym wzrok. Jednak przy tym samym artykule widnieje nagłówek - "Free Operation For Poor" (Bezpłatna operacja dla najbiedniejszych). Charlie robi wszystko, by zdobyć pieniądze dla ukochanej, choć mógłby po prostu ubiegać się o darmową operację dla niej.

Gdy Charlie spotyka na ulicy niewidomą kwiaciarkę, ma ona na sobie czarne pończochy. Kiedy jednak oboje przyjeżdżają pod jej dom, pończochy kobiety stają się nagle cieliste.

W scenie walki bokserskiej, gdy Charlie celowo wpada na drugiego boksera, widać linkę przyczepioną do głównego bohatera.

Miejsce kręcenia

Zdjęcia do filmu kręcono w Los Angeles i San Francisco (Kalifornia, USA).

Pozostałe

Ten film był najbardziej pracochłonnym filmem Chaplina - jego nakręcenie zajęło mu... prawie cztery lata, od 31 grudnia 1927 - do 22 stycznia 1931 roku. Same zdjęcia zajęły jednak tylko 180 dni.

To pierwszy film Chaplina w erze dźwięku. Zmagał się zresztą sam reżyser z wielką presją, by go w pełni udźwiękowić - ale udało mu się pozostawić go niemym, oprócz nagranej doń muzyki. W owym czasie wszystkie filmy robiono już z dialogami.

Chaplin nakręcił aż 342 duble sceny kupowania kwiatów od niewidomej dziewczyny. Do końca nie podobał mu się sposób przedstawienia tak ważnej dla filmu pomyłki - wzięcia biednego trampa za bogacza.

Chaplin zaczął kręcić film z Virginią Cherill w roli ślepej kwiaciarki. Jednakże spóźniła się ona na zdjęcia końcowe, więc Chaplin wyrzucił ją z planu. Finał filmu kręcony był początkowo ze znaną z "Gorączki złota" - Georgią Hale. Jednakże, gdy Chaplin oszacował koszt filmowania od nowa wszystkich scen z aktorką - zatrudnił z powrotem Virginię Cherill.

Bełkot i gęganie na początku filmu miało być parodią pierwszego filmu dźwiękowego - "Śpiewaka Jazzowego". Ich wykonawcą w filmie był sam Chaplin.

Federico Fellini niejednokrotnie wyrażał uznanie dla tego filmu. W wyreżyserowanych przezeń "Nocach Cabirii" pojawiają się cytaty wzięte ze "Świateł wielkiego miasta".

Woody Allen nazwał Światła Wielkiego Miasta najlepszym dziełem Chaplina. W filmie Manhattan (1979) widać w kilku scenach wyraźne nawiązanie do chaplinowskiego filmu.

W czasie trwania zdjęć plan zdjęciowy odwiedził Winston Churchill. Chaplin zarządził przerwę, po czym zrealizował krótki filmik dla szanownego gościa.

Zdjęcia do filmu często przerywano. W 1929 roku jedna z takich przerw trwała aż 62 dni.

Virginia Cherrill wspomniała po latach, że to Marion Davies udzielała jej porad odnośnie nowego kontraktu, jaki Cherrill miała otrzymać po ponownym zatrudnieniu jej do filmu.

Zdjęcia do filmu kręcono od 31 grudnia 1927 roku do 22 stycznia 1931 roku.