Od razu uprzedzam, że są to tylko moje swobodne myśli, które nie ubiegają się o przyznanie im statusu ogólnej racji. Po prostu przyznaję się bez fałszywej skromności, że jestem wręcz namaszczony literackim słowem Rosyjskiego herosa. Nawet laik wie, że "kino" to wynalazek typowo XX-wieczny, podobnie jak wielkie dramaty Świata, czyli wojny systemów od komunistycznego po faszystowski, na Nazizmie kończąc, a nawet teraz, żyjąc w świecie o charakterze demokratycznym, dzieła "Rosyjskiej literatury pięknej" starzeją się niczym wino. Paradoksalnie jest to twórczość, której nie polecam nikomu. Owszem, zgadzam się z tym, że jest to niewiarygodna skłonność do uchwycenia jądra tajemnicy ludzkiej duszy, ale jednocześnie cały wysiłek w ostatecznym momencie ulega psychicznemu załamaniu. To był pisarz, który pisał krwią, a bynajmniej stanowił o jej przyczynie. To był pisarz, który miał jedno zadanie - sprawić, żebyśmy wszyscy stanęli w jednym szeregu (i bynajmniej nie ma to związku z idą Lenina). Bliżej mu do Chrystusa, który odkupił rodzaj ludzki z jego grzechu pierworodnego. Być może dla jednych to tylko literacka fikcja, do której potrafią odnieść się z pewną dozą dystansu, ale takim to ja raczej nie uważam. Dla zdecydowanej większość obcowanie z literaturą o najmocniejszym natężeniu psychologicznym pośród różnorodnych postaci, których charakteryzuje ta sama "skończona w swej nieskończoności" woli, niesie za sobą niepożądane skutki. Trzeba na to uważać, w życiu również. Ostatecznie to tylko literatura, aczkolwiek nie spotkał się jeszcze z czymś takim, ażeby stopień pasji niekiedy dorównywał erupcji wulkanu. Przeżyj to? nie wiem, gdyż stamtąd się już taka naprawdę nie wraca. Lecz, jeżeli ktoś mnie spyta o wartość przyczynową - skutkową dla kolejnych pokoleń artystów, reżyserów? odpowiem szybko i bez ogródek - jest ona bezcenna!