David BowieI

David Robert Jones urodził się 8 stycznia 1947 r. w Brixton w Londynie. Podobno już jako ośmiolatek postanowił, że zostanie gwiazdą rocka. Pierwsze lekcje gry na saksofonie zaczął pobierać w wieku 12 lat, a już w 1963 roku założył swój pierwszy zespół - The King Bees, potem były formacje The Manish Boys i The Lower Third. Wszystkie nie istniały długo. Jones zmienił nazwisko na Bowie i postanowił działać samodzielnie. W roku 1967 światło dzienne ujrzał debiutancki album Bowiego, zatytułowany po prostu "David Bowie". Krążek zebrał przychylne recenzje krytyki, jednak wśród szerszej publiczności przeszedł praktycznie bez echa. Drugi album artysty, wydany w 1969 roku "Space Oddity", wzbudził już nieco większe zainteresowanie.

W 1970 roku miały miejsce dwa znaczące wydarzenia - David ożenił się z poznaną kilka miesięcy wcześniej Mary Angelą "Angie" Barnett (która rok później urodziła mu syna imieniem Duncan Zowie Joey) oraz zatrudnił nowego menedżera - Tony'ego Defriesa. Pod jego opieką zrealizował w 1971 roku dwa albumy. Pierwszy, zatytułowany "The Man Who Sold the World", prezentował najbardziej metalowe oblicze artysty. Drugi, znacznie lżejszy "Hunky Dory", jest dzisiaj uważany za jedno ze szczytowych osiągnięć w twórczości Bowiego. Jednak międzynarodowy rozgłos i status prawdziwej megagwiazdy przyniósł Brytyjczykowi album "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars", wydany w czerwcu 1972 roku. Płyta ta to jedno z najwybitniejszych dokonań ery glam rockowej i również jedna z najważniejszych płyt w historii rocka.

W 1973 roku pojawiły się dwa albumy: "Aladdin Sane" i "Pinups". Niespełna pół roku później kolejny - "Diamond Dogs". Fascynacja artysty soulem, disco i funkiem zaowocowała wydanym w marcu 1975 roku albumem "Young Americans". Mniej więcej w tym samym czasie Bowie opuścił rodzinny Londyn i przeprowadził się do USA, gdzie pod koniec roku rozpoczęły się zdjęcia do filmu Nicolasa Roega pt. "Człowiek, który spadł na Ziemię", w którym artysta grał główną rolę. Obraz wszedł na ekrany kin w roku 1976, a kreacja piosenkarza, ukazująca wyniszczonego i zdradzonego przez cywilizację ziemską kosmitę, wywarła piorunujące wrażenie. Ten sam rok przyniósł dziesiątą już płytę w dyskografii Bowiego, utrzymaną w podobnym do "Young Americans" klimacie - "Station to Station". Szukając ucieczki od narkotykowej otchłani, w którą popadł w Stanach, David udał się do Berlina, gdzie wraz z Brianem Eno zrealizował tzw. "trylogię berlińską".

Warto tu wspomnieć, że mniej więcej w tym czasie w twórczości Bowiego pojawił się polski akcent. Na początku lat siedemdziesiątych David koncertował na całym świecie, promując Ziggy'ego Stardusta. Ponieważ bał się latać samolotem, postanowił wracać z Japonii koleją transsyberyjską. Wtedy to zatrzymał się na kilka godzin w stolicy Polski, gdzie w księgarni muzycznej na Placu Wilsona kupił płytę z polską muzyką ludową. Zainspirowany tymi nagraniami, napisał rewelacyjną kompozycję pt. "Warszawa", umieszczoną na pierwszej płycie "trylogii berlińskiej" - "Low".

W lata osiemdziesiąte Bowie wkroczył wraz z albumem "Scary Monsters" (1980). Mimo sukcesu Bowie zniknął ze sceny na trzy długie lata, zszokowany po zabójstwie Johna Lennona. Powrót był triumfalny. Ukazał się bowiem album "Let's Dance", który sprzedał się na całym świecie w ponad siedmiomilionowym nakładzie. We wrześniu 1984 roku pojawia się kolejna płyta Bowiego - "Tonight". Natomiast w kwietniu 1987 roku wyszedł długo oczekiwany, siedemnasty już album studyjny - "Never Let Me Down", który okazał się najgorszą płytą w całej karierze Bowiego. W roku 1990 David poznał somalijską supermodelkę Iman, która poślubił dwa lata później.

Podsumowując lata osiemdziesiąte, nie sposób nie wspomnieć o filmach, w których pojawił się David Bowie. Na początku dekady wcielił się w samego siebie w filmie Ulego Edela "My, dzieci z dworca Zoo", opowiadającym o młodej berlińskiej narkomance. W 1983 roku na ekrany kin weszły trzy filmy z Bowiem w obsadzie. Pierwszym był kultowy już dziś horror "Zagadka nieśmiertelności" Tony'ego Scotta, w którym David sportretował błyskawicznie starzejącego się wampira. Drugim - wojenny dramat Nagisy Ôshimy "Wesołych świąt, pułkowniku Lawrence". Trzecim natomiast była głupawa komedia "Żółtobrody". Wokalista zagrał tam epizodyczną rolę Sharka. W 1985 roku pojawił się w komedii "Ucieczka w noc", znów w epizodzie. Natomiast rok 1986 przyniósł film, który jest chyba najbardziej znany spośród tych wszystkich, w których Bowie zagrał. Chodzi oczywiście o kultowy obraz fantasy zatytułowany "Labirynt", w którym artysta wcielił się w rolę diabolicznego króla goblinów imieniem Jareth. Ten sam rok przyniósł też romantyczną komedię "Absolutni debiutanci", w której Bowie nie tylko wystąpił, ale również napisał do filmu jeden ze swoich przebojów - "Absolute Beginners". Z kolei w "Ostatnim kuszeniu Chrystusa" Martina Scorsese (1988) Bowie pojawił się w niewielkiej rólce Poncjusza Piłata. W 1992 roku zagrał w dwóch niezbyt dobrze przyjętych filmach: "Numer nie z tej ziemi" Richarda Sheparda i "Twin Peaks: Ogniu, krocz ze mną" Davida Lyncha.

W roku 1993 wydał aż dwie płyty - pierwszą była "Black Tie White Noise", drugą był soundtrack do serialu telewizyjnego BBC pt. "The Buddha of Suburbia". W 1994 roku, po piętnastu latach przerwy, Bowie ponownie spotkał się z Brianem Eno. Współpraca zaowocowała wydanym w roku 1995 ambitnym, niezwykle przekonującym albumem "1. Outside". W 1996 roku Bowie otrzymał swoją gwiazdę w alei Rock and Roll Hall of Fame i zagrał rolę Andy'ego Warhola w filmie "Basquiat - taniec ze śmiercią". W roku 1997 pojawiło się nowe wydawnictwo Bowiego, zatytułowane "Earthling" - płyta zrodzona z fascynacji Bowiego jungle, drum 'n' bassem i techno. Rok później Bowie pojawił się w gangsterskim filmie Andrew Gotha "Wojna gangów" u boku Goldiego, następnie zagrał wraz z Harveyem Keitelem we włoskim westernie Giovanniego Veronesiego "Il mio West".

W roku 1999 David Bowie był aktywny jak nigdy dotąd. Przygotował swój własny serwis internetowy BowieNet, ruszył z całodobowym "David Bowie Radio Net", nagrał z grupą Placebo singiel "Without You I'm Nothing", wystąpił na charytatywnym koncercie Net Aid, zagrał główną rolę w filmie "Sekret pana Rice", a Akademia Muzyczna Berklee w Bostonie uhonorowała go doktoratem honoris causa. W magazynie "Q" znalazł się na szóstym miejscu wśród artystów stulecia, a brytyjski dziennik "The Sun" uznał go za największą gwiazdę wieku. Zagrał też jedną z postaci w komputerowej grze "Omikron: The Nomad Soul". I nagrał kolejny, dwudziesty czwarty już album - "Hours...". 27 września 2000 roku ukazał się dwupłytowy album zatytułowany "Bowie at the Beeb", zawierający utwory z zarejestrowanej w latach siedemdziesiątych sesji nagraniowej Bowiego dla radia BBC.

David Bowie urodził się 8 stycznia 1947 roku jako David Robert Jones, syn Margaret Mary Burns i Haywarda Stentona Jonesa. Znany jest jako muzyk, kompozytor, aktor, a także producent muzyczny. Zmienił nazwisko, gdyż nie chciał być mylony z członkiem grupy o nazwie The Monkees. Charakterystyczną cechą jego twórczości jest łatwość, z jaką zmienia swój image oraz upodobanie do wymyślania postaci, które odzwierciedlają i potęgują przesłanie jego muzyki. Jego pierwszym wielkim sukcesem był concept album "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars" z 1972 roku, na którego potrzeby wykreował osobę androgynicznego przybysza z kosmosu, Ziggy'ego Stardusta. Z czasem oprócz nagrywania płyt zajął się również aktorstwem. Jego najgłośniejszą rolą jest występ w głośnym obrazie Nicolasa Roega "Człowiek, który spadł na Ziemię". Do znanych osiągnięć należą również: trylogia berlińska z lat 1977-1979 ("Low", "Heroes", "Lodger"), album "Let's Dance" (1983) czy "Hours..." (1999). Jego pierwszą żoną była modelka Angela Bowie, drugą jest w modelka Iman, z którą zamieszkał w Nowym Jorku. Ma dwoje dzieci. Gra na wielu instrumentach, takich jak: gitara, fortepian, instrumenty klawiszowe, harmonijka ustna, mandolina czy skrzypce.

David Bowie był jednym z najbardziej wpływowych muzyków rockowych. Przez całą swoją karierę z łatwością zmieniał image, styl i brzmienie oraz wymyślał kolejne alter ego, których celem było odzwierciedlenie i uwypuklenie przesłania muzyki. Był ikoną i najwybitniejszym przedstawicielem glam rocka, a także prekursorem takich muzycznych gatunków jak: punk, new romantic, new wave, synth-pop.

David Jones w dzieciństwie śpiewał w kościelnym chórku, posiadał ponadprzeciętną umiejętność gry na flecie. W wieku 9 lat zadziwiał nauczycieli pomysłowym, żywym, wręcz artystycznym tańcem oraz nadzwyczajnym jak na dziecko opanowaniem. Jego zainteresowanie muzyką zwiększyło się, gdy ojciec kupił płytę fonograficzną z utworami Fatsa Domino, Elvisa Presleya czy Little Richarda. Pod koniec 1955 roku zaczął grać na ukulele i pianinie oraz brać udział w sesjach skiffle ze znajomymi. W tym samym czasie wykonywał na scenie utwory Presleya i Chucka Berry. W 1958 roku rozpoczął naukę w Bromley Technical High School, gdzie studiował sztukę, muzykę i projektowanie. W tym czasie stał się entuzjastą nowoczesnego jazzu, a zwłaszcza twórczości Charlesa Mingusa i Johna Coltrane'a. Z powodu nowego zainteresowania w 1961 roku otrzymał saksofon Grafton od matki. Rok później w szkole doznał poważnej kontuzji w wyniku bójki o dziewczynę z George'm Underwoodem, jego przyjacielem, który uderzył go w lewe oko. David przeszedł hospitalizację, jednakże nabył heterochromię (różny kolor oczu). Wada oczu stała się rozpoznawalnym atrybutem artysty.

W 1962 roku założył zespół The Konrads, w który grał głównie na weselach i spotkaniach z rówieśnikami. Do grupy należał Underwood. Sfrustrowany ograniczonymi aspiracjami kolegów z zespołu postanowił opuścić The Konrads. W 1964 roku dołączył do The King Bees, z którymi nagrał singiel "Liza Jane", który nie osiągnął sukcesu komercyjnego. Niezadowolony z repertuaru grupy zdecydował się odejść i niebawem został członkiem The Manish Boys. Dwukrotnie jeszcze zmieniał zespoły. Żeby nie być mylonym z perkusistą The Monkees, Davym Jonesem zdecydował się na zmianę nazwiska na Bowie na cześć Jamesa Bowie, amerykańskiego pioniera. Jako David Bowie wydał singiel "The Laughing Gnome", który nie osiągnął popularności. W 1967 roku wydał debiutancki album "David Bowie", który był mieszanką popu, muzyki psychodelicznej oraz teatru rewiowego. Płyta przeszła bez echa. Pod okiem Lindsaya Kempa studiował sztuki dramatyczne (teatr awangardowy, pantomima, commedia dell'arte), dzięki którym gotowy był stworzyć swoje alter ego i zaprezentować je światu. W 1969 roku wziął udział w trasie koncertowej duetu Tyrannosaurus Rex Marca Bolana. Występował jako mim. W tym samym roku wydał drugi album "David Bowie" (znany potem jako "Space Oddity"). Na płycie dominował folk rock, teksty utworów dotyczyły post-hipisowskiej filozofii na temat pokoju, miłości, moralności. Zaraz po publikacji album nie został zauważony. 

W 1970 roku Bowie wydał trzecią płytę "The Man Who Sold the World". Tematycznie krążek odnosił się do schizofrenii, paranoi i urojenia. Płyta budziła kontrowersje ze względu na okładkę, na której Bowie ubrany jest w sukienkę oraz bardzo przypomina Lauren Bacall. Album był zdominowany przez ciężkie rockowe brzmienie. W celu promocji płyty wyruszył na tourne po USA. W trakcie trasy miał okazję obserwować dwóch naczelnych proto-punkowych muzyków - Lou Reeda i Iggy Popa, których wizerunek i muzyka stały się inspiracją do stworzenia postaci Ziggy Stardusta. W 1971 roku wydał album "Hunky-Dory", który był mieszanką rocka eksperymentalnego z popem. Nie osiągnął znacznego sukcesu komercyjnego. W 1972 roku wcielał się na koncertach w Ziggy Stardusta przy wsparciu zespołu The Spiders from Mars. Ubrany był w ekstrawagancki kostium, włosy farbował na czerwono. Przez 6 miesięcy trasa cieszyła się niezwykłą popularnością, dzięki której osiągnął status gwiazdy. Rozpoczął się również swoisty kult artysty. W czerwcu opublikował płytę "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars", która była połączeniem stylu dwóch poprzednich płyt. Album okazał się sukcesem, tak samo jak singiel "Starman", który Bowie wykonał dla Top of the Pops. W tym samym roku triumfy święciły jego single: "John, I'm Only Dancing" i "All the Young Dudes" napisany dla grupy Mott the Hoople. David kontynuował trasę w USA. Wystąpił też na albumie "Transformer" Lou Reeda, którego był również producentem. W następnym roku wyprodukował płytę "Raw Power" The Stooges oraz wydał krążek "Aladdin Sane", którego okładka stała się niezwykle ikoniczna, bardziej niż jego zawartość. Mimo to album dotarł na sam szczyt listy notowań, gdzie dołączył do niego "Hunky-Dory". Bowie zdecydował się porzucić alter ego, gdyż miał problem oddzielić Ziggy Stardusta od swojej osobowości poza sceną. W tym samym roku ponownie wydano płyty "The Man Who Sold the World (singiel "Life on Mars?" zajął 3. miejsce w brytyjskiej tabeli notowań) i "Space Oddity" (tytułowy utwór stał się niezwykle popularny, został użyty przez BBC w trakcie lądowania na Księżycu). Singiel "The Laughing Gnome" zajął 6. miejsce w rankingu notowań. W tym samym roku wydał album "Pin-Ups", zbiór coverów utworów ulubionych zespołów Davida. Płyta zajęła 1. miejsce brytyjskiej listy przebojów (na liście znajdowało się jeszcze 5 albumów). David Bowie został najlepiej sprzedającym się muzykiem 1973 roku w Wielkiej Brytanii. W 1974 roku przeprowadził się do Los Angeles w Kalifornii. Tam wydał album "Diamond Dogs", na którym pojawiły się elementy muzyki soul i funku. Płyta nawiązywała do powieści "1984" George'a Orwella. Zajęła 1. miejsce na brytyjskiej liście przebojów, a w USA 5. pozycję. Utwory "Rebel Rebel" i "Diamond Dogs" stały się hitami. Bowie ruszył w trasę po USA. W Filadelfii nagrał album "Young Americans", który opublikował w 1975 roku. Na płycie dominował plastic soul. Album osiągnął sukces komercyjny w Wielkiej Brytanii i USA. Singiel "Fame" napisany razem z Johnem Lennonem, (który nagrał podkład wokalny do utworu) dotarł na szczyt amerykańskiej listy przebojów. W 1976 roku wypuścił album "Station to Station", na którym przedstawił nową osobowość sceniczną - Thin White Duke. W tym czasie był uzależniony od narkotyków. Na scenie wykonywał nazistowski salut, stwierdzał, że Wielkiej Brytanii potrzebny jest faszystowski przywódca. Swoje kontrowersyjne zachowanie tłumaczył silnym uzależnieniem od kokainy, którą rzucił w 1977 roku, kiedy przeprowadził się do Berlina Zachodniego. W 1976 roku zagrał główną rolę w filmie Nicolasa Roega "Człowiek, który spadł na ziemię". W Berlinie zamieszkał z Iggy Popem blisko muru berlińskiego. Współpracował z Brianem Eno przy albumach "Low" i "Heroes", które wejdą w skład tzw. Trylogii Berlińskiej. Płyta "Low" nawiązywała do krautrockowej twórczości niemieckich zespołów Kraftwerk i Neu!, dominował na niej minimalizm i narracyjne ograniczenie. Album "Heroes" był bardziej konwencjonalny, mieszał rock i pop z ambientem, dotarł na 3. miejsce brytyjskiej listy przebojów. Na płycie wystąpił Robert Fripp. W tym samym roku Bowie wystąpił w programach Marca Bolana i Binga Crosby oraz wyprodukował dwa albumy Iggy Popa: "The Idiot" i "Lust for Life". W 1978 roku głównie koncertował. W 1979 roku wydał album "Lodger", stanowiący trzecią część Trylogii Berlińskiej.

W 1980 roku opublikował krążek "Scary Monsters and Super Creeps", który stanowi przykład muzyki new romantic. Na albumie wystąpili Robert Fripp, Pete Townshend i Chuck Hammer. Singiel "Ashes to Ashes" zajął 1. w Wielkiej Brytanii. W tym samym roku występował na Broadway'u grając Johna Merricka w sztuce "Człowiek słoń". W 1981 roku współpracował z zespołem Queen przy singlu "Under Pressure", który zdobył szczyt listy przebojów w Wielkiej Brytanii. W tym samym roku wystąpił w roli cameo w filmie "My, dzieci z dworca Zoo". W 1982 roku opublikował singiel "Cat People (Putting Out Fire)" nagrany razem z Giorgio Moroderem, który został użyty przez Paula Schradera do filmu "Ludzie-koty" (utwór był nominowany do Złotego Globu). W tym samym roku zagrał główną rolę w telewizyjnej produkcji "Baal". W 1983 roku osiągnął szczyt światowej popularności i największy sukces komercyjny wydając album "Let's Dance", który pokrył się platyną w USA i Wielkiej Brytanii. Tytułowy utwór powędrował na szczyt listy przebojów w obu państwach, zaś "Modern Love" i "China Girl" (cover piosenki Iggy Popa) zajęły 2. miejsce na Wyspach Brytyjskich. Bowie ruszył w światową trasę koncertową, która trwała pół roku. W tym samym roku zagrał w filmach "Zagadka nieśmiertelności" Tony'ego Scotta oraz "Wesołych świąt, pułkowniku Lawrence" Nagisy Ōshimy. 1984 roku wypuścił na rynek album "Tonight", na którym wystąpili Tina Turner i Iggy Pop. W 1985 roku wystąpił na koncercie charytatywnym Live Aid oraz opublikował singiel "Dancing in the Streets" nagrany z Mickiem Jaggerem, który zajął 1. miejsce na liście notowań. W tym samym roku współpracował z Pat Metheny Group przy utworze "This Is Not America" stworzonym do filmu "Sokół i koka". W 1986 roku wystąpił w filmie "Absolutni Debiutanci", do którego napisał utwór "Absolute Beginners", który zajął 2. miejsce w notowaniach. Zagrał też Jaretha w "Labiryncie", do którego skomponował 5 piosenek. W 1987 roku wydał album "Never Let Me Down", który okazał się rozczarowaniem dla krytyków i fanów (mimo to przez pewien czas znajdował się na 6. pozycji listy przebojów). Aby wypromować płytę ruszył w trasę "Glass Spider Tour", która stała się inspiracją dla koncertów innych artystów (m. in. Madonny, U2 i Britney Spears). W 1988 roku zagrał Poncjusza Piłata w filmie "Ostatnie kuszenie Chrystusa" Martina Scorsese. Założył też hard rockowy zespół Tin Machine. Rok później grupa wydała album "Tin Machine", który zebrał dosyć mieszane recenzje, jednak znalazł się na 3. miejscu zestawienia i pokrył się złotem. Światowa trasa koncertowa formacji była sukcesem, jednak zarówno fani, jak i krytycy byli niezadowoleni z pozycji artysty jako zwykłego członka zespołu. 

W 1990 roku zrażony swoją sytuacją w zespole Bowie odbył szereg koncertów pt. "Sound+Vision Tour", które cieszyły się ogromną popularnością. Trasa została uznana za najlepszą w karierze Davida.  Niebawem powrócił do studia, aby razem z zespołem nagrać album "Tin Machine II", wydany w 1991 roku. Płyta nie cieszyła się popularnością, w dodatku doszło do sporu o okładkę. Po trasie koncertowej zespół rozwiązał się. W 1992 roku wystąpił na The Freddie Mercury Tribute Concert upamiętniającym zmarłego lidera Queen, podczas którego wykonał razem z Annie Lennox utwór "Under Pressure". W tym samym roku wystąpił w filmie "Miasteczko Twin Peaks. Ogniu krocz za mną" Davida Lyncha. W 1993 roku Bowie powrócił do solowej kariery, wydając album "Black Tie White Noise", który wykorzystywał elementy muzyki soul, jazzu i hip-hopu. Płyta dotarła na 1. miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii. W tym samym roku skomponował muzykę do serialu BBC "The Buddha of Suburbia", za którą otrzymał nominację do nagrody BAFTA. W 1995 roku ponownie współpracował z Brianem Eno. Owocem ich wspólnej pracy był quasi industrialny album "Outside", który okazał się sporym sukcesem artystycznym. Bowie wybrał zespół Nine Inch Nails jako swój support w trakcie "Outside Tour". W 1996 roku został wprowadzony przez Davida Byrne'a do Rock and Roll Hall of Fame. W tym samym roku zagrał Andy Warhola w filmie "Basquiat - Taniec ze śmiercią". W 1997 roku z okazji 50. urodzin wystąpił w Madison Square Garden w Nowym Jorku na specjalnym koncercie, na którym pojawili się także m. in. Lou Reed, Foo Fighters, Robert Smith, Billy Corgan, Black Francis i Sonic Youth. W tym samym roku wydał album "Earthling", na którym Bowie eksperymentował z muzyką jungle i drum 'n' bass. W 1999 roku napisał muzykę do gry komputerowej "Omikron: The Nomad Soul", do której użyczył swojego głosu jednej z postaci. W tym samym roku wydał album "Hours", na którym znalazła się piosenka ze słowami Alexa Granta, który wygrał internetowy konkurs ogłoszony przez Bowie.

W 2000 roku wystąpił na Glastonbury Festival w Anglii, zagrał też w filmie "Sekret pana Rice". W 2001 roku zagrał na "The Concert for New York City", charytatywnym koncercie dla ofiar ataku z 11 września. Wykonał "America" duetu Simon & Garfunkel. W tym samym roku wystąpił w roli cameo w filmie "Zoolander" Bena Stillera. W 2002 roku wydał album "Heathen" oraz wyruszył na międzynarodowy "Heathen Tour". W 2003 roku wydał płytę "Reality", udał się też na trasę koncertową "Reality Tour", w którym uczestniczyło w sumie około 722 tysięcy widzów. W 2004 roku wystąpił na Isle of Wight Festival. 25 czerwca 2004 Bowie przeszedł atak serca w czasie koncertu w Pradze w Czechach. Początkowo podejrzewano nerwoból w ramieniu, wkrótce jednak zdiagnozowano blokadę arterii, przez co koniecznym okazał się zabieg wszczepienia bajpasów. Od tego czasu zaprzestał koncertowania, sporadycznie pojawiając się na scenie. W 2006 roku otrzymał nagrodę Grammy za całokształt kariery. W tym samym roku pojawił się gościnnie na koncercie Davida Gilmoura oraz zagrał Nikole Teslę w filmie "Prestiż" Christophera Nolana, użyczył także głosu Maltazarowi w filmie "Artur i Minimki" Luca Bessona. Pojawił się gościnnie w serialu "Statyści" Ricky Gervaisa. W 2008 roku wystąpił na albumie "Anywhere I Lay My Head" Scarlett Johansson, zagrał też w obrazie "Sierpień". W 2009 roku pojawił się w roli cameo w produkcji "Bandslam".

W 2013 roku wydał album "The Next Day". Płyta dotarła na szczyt zestawienia przebojów. W tym samym roku współpracował z Arcade Fire przy singlu "Reflektor". Został też wybrany najlepiej ubranym Brytyjczykiem w historii w ankiecie BBC History Magazine. W 2015 roku napisał motyw przewodni do serialu "The Last Panthers". W tym samym roku premierę miał musical "Lazarus", do którego skomponował muzykę i napisał tekst. 8 stycznia 2016 roku wydał album "Blackstar". Zmarł 10 stycznia 2016 roku z powodu raka wątroby. Tydzień później już po śmierci artysty "Blackstar" zajął 1. miejsce na liście przebojów, zaś 19 jego innych albumów i 13 singli znalazło się w Top 100. W 2017 roku Bowie został pośmiertnie nagrodzony 5 nagrodami Grammy.